حقّ مؤمن بر برادرش
از معلّی بن خنیس نقل شده است که گفت:
در محضر امام صادق عَلَیهِ السَّلَامُ عرضه داشتم: حق مؤمن بر مؤمن چیست؟
حضرت فرمود: همانا من نسبت به تو دلسوزم، می ترسم فراگیری و عمل نکنی و بدون آن که حفظ و رعایت نمایی از دست بدهی. اظهار داشتم: تحولی و نیرویی نیست مگر به وسیله خداوند متعال.
فرمود: مؤمن هفت نوع حق بر مؤمن دارد که واجب و حتمی می باشد. چنانچه یکی از آنها پایمال گردد از ولایت خداوند خارج گشته و ترک طاعت او کرده است و و هیچ حظ و بهره ای از آن نمی برد.
(اولین و) ساده ترین حقوق این است که آن چه را برای خود دوست داری برای او دوست داشته باشی و آنچه برای خود ناپسند و زشت می دانی برای او هم ناپسند دانی.
دوم او را (با تمام وجود اعم از) جسم مال و ثروت، زبان، دست و پا کمک نموده و دریغ نورزی.
سوم: در خوشنود شدن او گام برداری و از هر گونه ایجاد ناراحتی برایش اجتناب نموده و فرمانبر خواسته های (مشروع) او باشی.
چهارم چشم بینا راهنمای آشنا و آئینه (روشن و بیانگر عیب ها و زشتی های او) باشی.
پنجم مبادا تو سیر باشی و او گرسنه، تو سیر آب و او تشنه، تو پوشیده از لباس و او برهنه باشد! ششم تو دارای خدمتکار و او بدون خادم، تو دارای همسر باشی که در امور زندگی تو را کمک و یار باشد ولی او بدون همسر و بدون یار باشد، (پس اگر چنین حالتی باشد) خادم خود را نزد او فرست تا لباس هایش را بشوید، خوراکش را آماده سازد، فرش و رختخواب او را مهیا نماید.
هفتم سوگند او را تصدیق، دعوتش را اجابت، در مریضی و ناراحتیش عیادت و دلجویی در تجهیز و تشییع جنازه اش همکاری و مشایعت نمایی، و چنانچه خواسته ای داشته باشد بر انجام آن مبادرت نموده، و مبادا کاری کنی که مجبور شود رو بیندازد و تقاضای کمک نماید. اگر چنین حقوقی را رعایت نمایی ولایت تو با او و او با تو پیوسته و محکم گشته است.
همچنین از معلی به این مضمون روایت شده و در آن آمده است: پس اگر چنین کاری را انجام دهی پیوند ولایت و محبت تو به ولایت خداوند تحقق یافته است.
