الزامات اتحاد ملی و ایجاد فضای جدید از کار و همکاری چیست
دوستان و دشمنان اتحاد
انقلاب اسلامی در نزدیکی‌های ۴۰ سالگی، تجربه‌های ارزشمندی را پیش رو دارد که لازمه‌ی اداره‌ی درست کشور، استفاده‌ی از این تجربه‌هاست. یکی از این تجربه‌های مهم «تأثیر انسجام و اتّحاد ملّی است در موفّقیّت»(۱۳۹۶/۰۳/۲۲)، اما حفظ وحدت ملی، الزاماتی دارد که تحقق این هدف در گروی آنهاست. برخی از این الزامات مهم و اصلی این موضوع، در بیانات رهبر انقلاب بدین شرح است:
۱- توجه به دو قطبی اصلی انقلاب- استکبار: «یکی از این ترفندهایی که اخیراً یاد گرفته‌اند و دارند اعمال می‌کنند، ایجاد دوقطبی‌های کاذب است... خب، انتخابات مسابقه است؛ معلوم است در مسابقه همه تلاش می‌کنند برنده بشوند... این دشمنی نیست، این عناد نیست، این دوقطبی شدن نیست. مرتّباً در رادیوها و در تلویزیون‌ها و در رسانه‌های گوناگونشان خبر از دوقطبی شدن ملّت ایران -یعنی دودستگی‌ای که با همدیگر دشمنند و علیه هم تلاش می‌کنند- می‌دهند. بله، در ایران اسلامی یک دوقطبی‌ای وجود دارد؛ دوقطبی انقلاب و استکبار. آن کسانی که تفاله‌های بازمانده‌ی از دوران غلبه‌ی استکبارند و هرکسی که دنبال آنها است، همفکر آنها است، بله، اینها با انقلاب بدند؛ این دوقطبی هست امّا قاطبه‌ی ملّت ایران، قاطبه‌ی انقلابی، علاقه‌مند به نظام اسلامی، عاشق امام و خاطرات امام [هستند]»(۱۳۹۴/۱۲/۰۵)
۲- احترام به حق مخالفت: «مشترکات را بایستی همواره در نظر داشت. این منافاتی ندارد با اینکه یک مخالفی هم در یک بخشی -که مخالفت با فلان سیاست یا با فلان برنامه دارد- مخالفت خودش را ابراز کند؛ هیچ منافاتی ندارد. امّا به‌معنای این نباید باشد که در زمینه‌ی مسائل کلان و اساسی کشور، کشمکش و بگومگو هست... مخالفت ممکن است وجود داشته باشد لکن قاطبه‌ی ملت، عمده‌ی ملّت، حرفشان یکی بود و ایستادگی کردند روی حرف، این همان چیزی است که مورد نظر ما است که انسجام و اتّحاد ملّی است.»(۱۳۹۶/۰۳/۲۲)
۳- فاصله‌گذاری با دشمن خارجی و دشمن نفوذی در داخل: «این اتّحاد، آنوقتی آشکار و بارز خواهد شد که با دشمن، فاصله‌گذاری واضحی انجام بگیرد. یکی از چیزهایی که اتّحاد ملّت را زیر سؤال می‌برد و شبهه ایجاد می‌کند و اختلاف ایجاد می‌کند و اگر اختلافی هست آن را آشکار می‌کند، فاصله قرار ندادن با دشمن است؛ مراقبت بشود. دشمن تنها در خارج از کشور نیست؛ گاهی اوقات دشمن، داخل کشور هم نفوذ می‌کند. در سال ۸۸ ملاحظه کردید؛ در بعضی از خیابان‌های تهران گروه‌هایی پیدا شدند -البتّه عدّه‌ی زیادی نبودند، عدّه‌ی کمی بودند- صریحاً علیه نظام حرف زدند. مشکل عمده‌ای که پیش آمد، از ناحیه‌ی فاصله نگذاشتنِ میان یک گروهی با اینها بود؛ باید فاصله را اعلام می‌کردند، نکردند، [لذا] مشکلات بعدی پیش آمد. وقتی شما می‌بینید که عدّه‌ای با اساس نظام شما، با اساس انقلاب شما، با اساس باور و دین شما بنای مخالفت و بنای کارشکنی و اذیّت کردن دارند، باید فاصله‌ی خودتان را با اینها مشخّص کنید و اعلام بکنید که با اینها فاصله دارید؛ این یک چیز لازمی است. به‌خصوص ما مسئولین در این زمینه بایستی خیلی جدّی و کوشا باشیم.»(۱۳۹۶/۰۳/۲۲)
۴- جلوگیری از جا باز کردن دوگانه‌های بیگانه در فرهنگ سیاسی: یکی از روش‌های ناپسندی که برخی برای تقسیم کردن مردم از آن استفاده می‌کنند، برچسب‌زنی و تقسیم کردن مردم به تندرو و میانه‌رو است. «این دوگانه‌هایی که سوغات بیگانه‌ها و حرف دشمنان ایران است، نباید در ایران و در فرهنگ سیاسی ما جا باز کند؛ آنها تقسیم می‌کنند مردم را به تندرو و میانه‌رو. بحث تندرو و کندرو نداریم. انقلابی را می‌گویند تندرو، غیر انقلابی را می‌گویند میانه‌رو! ... ما این را نباید تکرار بکنیم.»(۱۳۹۵/۰۳/۱۴)
۵- پرهیز از تقسیم و دو دسته کردن مردم: جدا کردن و دو دسته کردن مردم، و پافشاری بر زمینه‌های شکاف اجتماعی، آفتی است که می‌تواند هر کشوری را تهدید کند. واضح است که مراقبت در این خصوص، بیش از همه متوجه مسئولان است. بنابراین «کشور را دوقطبی نباید کرد، مردم را به دو دسته نباید تقسیم کرد... آن حالتی که در سال ۵۹ متأسّفانه از ناحیه‌ی رئیس‌جمهور آن روز اتّفاق افتاد که مردم را به دو دسته‌ی موافق و مخالف تقسیم کرده بودند که چیز خطرناکی است.»(۱۳۹۶/۰۳/۲۲)
با این شاخص‌ها می‌توان دوستان و دشمنان اتحاد را شناسایی کرد. سنگ محک افراد و جریا‌ن‌های سیاسی- فرهنگی موافق و مخالف اتحاد و انسجام ملی نیز می‌تواند این شاخص‌ها باشد که باید به‌درستی مورد توجه قرار گیرد
انقلاب اسلامی در نزدیکی‌های ۴۰ سالگی، تجربه‌های ارزشمندی را پیش رو دارد که لازمه‌ی اداره‌ی درست کشور، استفاده‌ی از این تجربه‌هاست. یکی از این تجربه‌های مهم «تأثیر انسجام و اتّحاد ملّی است در موفّقیّت»(۱۳۹۶/۰۳/۲۲)، اما حفظ وحدت ملی، الزاماتی دارد که تحقق این هدف در گروی آنهاست. برخی از این الزامات مهم و اصلی این موضوع، در بیانات رهبر انقلاب بدین شرح است:
۱- توجه به دو قطبی اصلی انقلاب- استکبار: «یکی از این ترفندهایی که اخیراً یاد گرفته‌اند و دارند اعمال می‌کنند، ایجاد دوقطبی‌های کاذب است... خب، انتخابات مسابقه است؛ معلوم است در مسابقه همه تلاش می‌کنند برنده بشوند... این دشمنی نیست، این عناد نیست، این دوقطبی شدن نیست. مرتّباً در رادیوها و در تلویزیون‌ها و در رسانه‌های گوناگونشان خبر از دوقطبی شدن ملّت ایران -یعنی دودستگی‌ای که با همدیگر دشمنند و علیه هم تلاش می‌کنند- می‌دهند. بله، در ایران اسلامی یک دوقطبی‌ای وجود دارد؛ دوقطبی انقلاب و استکبار. آن کسانی که تفاله‌های بازمانده‌ی از دوران غلبه‌ی استکبارند و هرکسی که دنبال آنها است، همفکر آنها است، بله، اینها با انقلاب بدند؛ این دوقطبی هست امّا قاطبه‌ی ملّت ایران، قاطبه‌ی انقلابی، علاقه‌مند به نظام اسلامی، عاشق امام و خاطرات امام [هستند]»(۱۳۹۴/۱۲/۰۵)
۲- احترام به حق مخالفت: «مشترکات را بایستی همواره در نظر داشت. این منافاتی ندارد با اینکه یک مخالفی هم در یک بخشی -که مخالفت با فلان سیاست یا با فلان برنامه دارد- مخالفت خودش را ابراز کند؛ هیچ منافاتی ندارد. امّا به‌معنای این نباید باشد که در زمینه‌ی مسائل کلان و اساسی کشور، کشمکش و بگومگو هست... مخالفت ممکن است وجود داشته باشد لکن قاطبه‌ی ملت، عمده‌ی ملّت، حرفشان یکی بود و ایستادگی کردند روی حرف، این همان چیزی است که مورد نظر ما است که انسجام و اتّحاد ملّی است.»(۱۳۹۶/۰۳/۲۲)
۳- فاصله‌گذاری با دشمن خارجی و دشمن نفوذی در داخل: «این اتّحاد، آنوقتی آشکار و بارز خواهد شد که با دشمن، فاصله‌گذاری واضحی انجام بگیرد. یکی از چیزهایی که اتّحاد ملّت را زیر سؤال می‌برد و شبهه ایجاد می‌کند و اختلاف ایجاد می‌کند و اگر اختلافی هست آن را آشکار می‌کند، فاصله قرار ندادن با دشمن است؛ مراقبت بشود. دشمن تنها در خارج از کشور نیست؛ گاهی اوقات دشمن، داخل کشور هم نفوذ می‌کند. در سال ۸۸ ملاحظه کردید؛ در بعضی از خیابان‌های تهران گروه‌هایی پیدا شدند -البتّه عدّه‌ی زیادی نبودند، عدّه‌ی کمی بودند- صریحاً علیه نظام حرف زدند. مشکل عمده‌ای که پیش آمد، از ناحیه‌ی فاصله نگذاشتنِ میان یک گروهی با اینها بود؛ باید فاصله را اعلام می‌کردند، نکردند، [لذا] مشکلات بعدی پیش آمد. وقتی شما می‌بینید که عدّه‌ای با اساس نظام شما، با اساس انقلاب شما، با اساس باور و دین شما بنای مخالفت و بنای کارشکنی و اذیّت کردن دارند، باید فاصله‌ی خودتان را با اینها مشخّص کنید و اعلام بکنید که با اینها فاصله دارید؛ این یک چیز لازمی است. به‌خصوص ما مسئولین در این زمینه بایستی خیلی جدّی و کوشا باشیم.»(۱۳۹۶/۰۳/۲۲)
۴- جلوگیری از جا باز کردن دوگانه‌های بیگانه در فرهنگ سیاسی: یکی از روش‌های ناپسندی که برخی برای تقسیم کردن مردم از آن استفاده می‌کنند، برچسب‌زنی و تقسیم کردن مردم به تندرو و میانه‌رو است. «این دوگانه‌هایی که سوغات بیگانه‌ها و حرف دشمنان ایران است، نباید در ایران و در فرهنگ سیاسی ما جا باز کند؛ آنها تقسیم می‌کنند مردم را به تندرو و میانه‌رو. بحث تندرو و کندرو نداریم. انقلابی را می‌گویند تندرو، غیر انقلابی را می‌گویند میانه‌رو! ... ما این را نباید تکرار بکنیم.»(۱۳۹۵/۰۳/۱۴)
۵- پرهیز از تقسیم و دو دسته کردن مردم: جدا کردن و دو دسته کردن مردم، و پافشاری بر زمینه‌های شکاف اجتماعی، آفتی است که می‌تواند هر کشوری را تهدید کند. واضح است که مراقبت در این خصوص، بیش از همه متوجه مسئولان است. بنابراین «کشور را دوقطبی نباید کرد، مردم را به دو دسته نباید تقسیم کرد... آن حالتی که در سال ۵۹ متأسّفانه از ناحیه‌ی رئیس‌جمهور آن روز اتّفاق افتاد که مردم را به دو دسته‌ی موافق و مخالف تقسیم کرده بودند که چیز خطرناکی است.»(۱۳۹۶/۰۳/۲۲)
با این شاخص‌ها می‌توان دوستان و دشمنان اتحاد را شناسایی کرد. سنگ محک افراد و جریا‌ن‌های سیاسی- فرهنگی موافق و مخالف اتحاد و انسجام ملی نیز می‌تواند این شاخص‌ها باشد که باید به‌درستی مورد توجه قرار گیرد
