امر به معروف و نهی از منکر در سفر حجّ

                 

سالی هارون الرشید به جهت حجّ به مکه آمد. تصادفاً عبداللَّه عبدالعزیز العمروی که یکی از بزرگان علمای زمان خود بود، نیز در مکه بود. هارون از مروه پایین آمده و قصد صفا داشت. عبداللَّه العمروی فریاد زد: ای هارون! همین که هارون نگاه کرد، عبداللَّه را دید، گفت: بلی.

عمروی گفت: ای هارون: نگاه کن به طرف کعبه، جماعتی به عبادت مشغولند تعدادشان چه قدر است؟ هارون جواب داد: خدا می داند که عددایشان چیست؟ عمروی گفت: ای مرد! خداوند از هر یک از اینها، فقط از نفس خودش سؤال می کند، ولی از تو از همه اینها سؤال خواهد کرد، آماده جواب باش.

هارون نشست و زار زار گریست. گفت: ای هارون! آیا باز حرفی به تو بگویم؟ هارون گفت: بگو. عبداللَّه گفت: مگر نه این است که اگر کسی مال خود را بیهوده خرج کند، باید او را جلوگیری کنند؟ هارون گفت: بلی همین طور است. عبداللَّه گفت: پس اگر کسی مال دیگران را تلف کند با او چه باید کرد؟

گریه هارون بیشتر شد و عمروی از او دور گردید.[1]

پی نوشت

[1] کشکول طبسى، ج 1، ص 40