نا آگاهی و دنیا طلبی، در عصر امام حسین علیه السلام

رای دادن و بیعت از نظر اسلام یک تکلیف و مسئولیت است. بسیاری از کسانی که با امام حسین علیه السلام جنگیدند، حکومت و ولایت و بیعت را اموری دنیوی می دانستند نه دینی؛ از این روی، آنان گمان می کردند که در این زمینه کاملا مختارند و مسئولیتی ندارند؛ حال آنکه این امر یکی از بزرگ ترین مسئولیت هاست و اهمیت مسئله ولایت، پیش از نماز است.

به طور کلی می توان گفت دو عامل مهم در انحطاط و انحراف جامعه اسلامی عصر امام حسین علیه السلام دخالت داشت: نخست آنکه معرفت مردم به حقایق و معارف دین و از جمله ولایت اهل بیت علهیم السلام ضعیف بود. در همان زمان نیز گروه پرشماری از مردم سکولار بودند؛ یعنی دین و دولت را مباین با هم می دانستند و معتقد بودند اختیار حکومت باید در دست مردم باشد و آنان بتوانند هر که را خواستند برگزینند؛ مردم حق دارند پدر زن بزرگ پیامبر را برای حکومت سزاوارتر بدانند و با او بیعت کنند؛ این امر به دین ربطی ندارد. بنابراین سکولاریسم مسئله تازه ای نیست، و از همان روز رحلت پیغمبر صلی الله علیه و اله در تاریخ اسلام شروع شده است. بسیاری از کسانی که با امام حسین علیه السلام جنگیدند، حکومت و ولایت و بیعت را اموری دنیوی می دانستند نه دینی؛ از این روی، آنان گمان می کردند که در این زمینه کاملا مختارند و مسئولیتی ندارند؛ حال آنکه این امر یکی از بزرگ ترین مسئولیتهاست و اهمیت مسئله ولایت، پیش از نماز است: و لم یناد بشی ءکما نودی بالولایة؛ [1] «مردم به هیچ چیز مانند ولایت خوانده نشده اند». بیعت با یزید یعنی سپردن اختیار خون، مال، جان، عرض، ناموس و دین مسلمانان به او. رای دادن و بیعت از نظر اسلام یک تکلیف و مسئولیت است، و مردم می بایست تحقیق می کردند که آیا کسی شایسته تر از یزید برای بیعت کردن بود یا نه. ولی آنان گفتند ما چندین سال در زمان پیغمبر صلی الله علیه و اله با مشرکان جنگیده ایم و در زمان حضرت علی علیه السلام سالها با برادران مسلمانمان در جنگ های صفین، نهروان و جمل جنگیده ایم، اکنون می خواهیم کسی سر کار بیاید که دیگر فرمان جنگ ندهد و قدری به زندگی خود برسیم. غافل از اینکه، جهاد، آن گاه که به امر امام معصوم علیه السلام باشد، همچون نماز واجب است؛ زیرا هر راءی، در مسلط کردن کسی بر جان و مال و ناموس مردم، بلکه بر احکام اسلام شریک است، به طوری که اگر او قانونی بر خلاف اسلام بگذارد، تا زمانی که این قانون اجرا می شود، همه رای دهندگان در گناهش شریک اند. بنابراین مسئله راءی دادن، حتی درباره نمایندگی مجلس، امر ساده ای نیست. باید کسانی را شناسایی کرد که شایسته تر و مورد رضای خدا و اولیای خدا باشند. عدم توجه به این امر از ضعف بر می خیزد و خطر آن برای جامعه اسلامی در این زمان، از زمان امام حسین علیه السلام بیش تر است. آن روز، دشمنان امام حسین علیه السلام، تنها عده ای از اهل کوفه و شام بودند و امروز تمامی کشورهای بزرگ دنیا، دشمنان اسلام اند. آن روز آمریکا و دیگر کفار در کشتن امام حسین علیه السلام نقشی نداشتند و مسلمان های سست عنصر و بی وفایی که ایمانی ضعیف داشتند، اسلام را تهدید می کردند، اما امروز تمام کشورهای بزرگ دنیا، اسلام و ایران را دشمن خود می دانند و هنوز امید دارند که به نام اصلاحات، اسلام را ریشه کن کنند. آگاهی مردم ما نیز بسیار بالاتر از معرفت مردم آن زمان است. مردم ما به سادگی از هر صدایی تبعیت نمی کنند، ولی آن زمان حتی از میان کسانی که از مکه برای حمایت امام حسین علیه السلام همراه ایشان شده بودند، عده ای در بین راه و بالاخره برخی در شب عاشورا برگشتند؛ چنان که طبق بعضی روایات شصت و یک نفر، و طبق روایت معروف هفتاد و دو نفر باقی ماندند. صدها نفر وقتی فهمیدند کار به شهادت می انجامد یکی یکی، دوتا دوتا و گروه گروه، امام حسین علیه السلام را تنها گذاشتند و رفتند.

پی نوشت ها

[1] کلینى ، کافى ، ج 2، ص 18.