امام زمان(عج) در کلام امام حسین(ع)
حضرت امام حسین علیه السّلام یک شب پیش از آنکه شهید شود با اصحاب خود خطاب کرده فرمود که: روزی رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم با من گفت که: ای فرزند من! زود باشد که برسانند تو را به سوی عراق و فرود آورند تو را به زمینی که آن را «عمورا» و «کربلا» گویند و تو در آن زمین شهید شوی و جماعتی با تو شهید شوند، و به تحقیق که نزدیک شده است آن عهدی که رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم با من کرده و من فردا راحل و رونده ام به نزد آن حضرت، پس هر کس از شما برگشتن را دوست می دارد می باید که در همین شب برگردد که من او را اذن برگشتن دادم و او از من به حلّ است و درین باب آن جناب مبالغه و تأکید تمام نمود، ایشان راضی به برگشتن نشدند و گفتند: به خدا قسم که تو را وانمی گذاریم و از تو هرگز جدا نمی شویم تا به جایی که وارد می گردی ما نیز وارد گردیم، آن حضرت چون حال بر آن منوال مشاهده نمود، فرمود که: بشارت باد شما را به بهشت، به خدا قسم که بعد از آنچه بر ما جاری شود مکث خواهیم کرد آن قدر که حضرت اللّه تعالی خواسته باشد، پس بیرون می آورد ما را و شما را در آن هنگام که قائم ما ظاهر شود پس انتقام خواهد کشید از ظالمان، و ما و شما مشاهده خواهیم کرد ایشان را در سلاسل و اغلال و گرفتار به انواع عذاب و نکال، گفتند به آن حضرت که: کیست قائم شما، ای فرزند رسول خدا؟ آن حضرت فرمود که: فرزند هفتمین است از اولاد فرزند من محمّد بن علی که ملقّب است به باقر، و او حجّة بن حسن بن علی بن محمّد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمّد بن علی است فرزند من، و اوست آن کسی که غایب خواهد شد مدّتی دراز، و بعد از آن ظاهر خواهد شد، و پر خواهد کرد زمین را از عدل و داد، آنچنان که پر شده باشد از جور و ظلم.
