قساوت دشمن درباره ی امام سجاد علیه السلام
روز یازدهم در صحنه کربلا روز عجیب و سختی بود. روزی که به زینب علیها سلام بیش از عاشورا سخت گذشت. در این روز می خواهند اهلبیت را حرکت داده و زینب مظلومه را اسیر و به کوفه ببرند. یعنی به شهری که این خاندان سالیان گذشته در آن حکومت می کرده اند. وای به روزی که انسان قسی شود. چه، از نظر قرآن از هر عقرب و مار و اژدهایی گزنده تر و از هر سگی درنده تر خواهد شد. از همین رو می بینیم اولاد پیامبر صلی الله علیه و آله را در حالیکه به سختی داغدیده اند به جای تلطف و رأفت در کجاوه های بی روپوش قرار داده و برای امام سجاد علیه السلام نیز شتری بی جهاز و روپوش آوردند. لازم به توضیح است که کجاوه بی روپوش علامت ذلت بوده و همچنین سواری بر روی شتر بی جهاز برای انسان سالم کاری دشوار است، چه رسد به امام سجاد علیه السلام که با حال بیمار بر روی شتر نشسته بودند.
... امام سجاد به زمین افتادند. دوباره آقا را سورا شتر کرده، ولی باز ایشان از آن بالا بر زمین افتادند. به راستی خدا نکند که آدمی قسی بشود. دشمن با دیدن این صحنه می توانست امام سجاد را نیز در کجاوه بی روپوش و در کنار عمه اش بنشاند، تا شاید از ایشان پرستاری شود. اما وقتی دیدند آقا قادر به سوار شدند بر شتر نمی باشند غل جامعه آوردند. این وسیله غل عجیبی است که تمامی بدن را فرا می گیرد. یعنی آهن از گردن شروع می شود و سپس دستها و پاها را می بندند. غل را به گردن آقا گذاشته و پاهای ایشان را به شکلی به شتر بستند که وقتی حیوان بلند شد و ایستاد غل ها بر پیکر آقا نهایت فشار را آورد، بطوری که وقتی روز دوازدهم به کوفه رسیدند و غل را تکان دادند، خون از گردن آقا سرازیر شده و این علامت تا آخر عمر با ایشان بود.
