آداب تلاوت قرآن

دستورات اخلاقی و عرفانی امام خمینی(ره)

اکنون درست تفکر کن! ببین صدر یا ذیل این آیه شریفه که آیه چهل و [چهارم ][1] از سوره مبارکه فُصلّت است با ما تطبیق می کند؟

می فرماید:

(قل هو للذین آمنوا هدی و شفا والذین لایومنون فی اذانهم و قر و هو علیهم عمی اولئک ینادون من مکان بعید)[2]

کجاست آن هدایت و شفای امراض باطنی که برای مومنین از قرآن شریف حاصل می شود؟! چه شده است که در گوش ما این آیات شریفه فرو نمی رود و برای ما خود، حجاب فوق حجاب می شود؟! این نیست جز آن که نور ایمان در قلب ما نازل نشده، و علوم ما به همان حدّ علمی باقی مانده و به لوح قلب وارد نگردیده، و در این باب، در قرآن شریف آیات بسیاری است. [3]که با مقایسه حال خود با آن آیات و تطبیق آن آیات با صفات خود، به خوبی حال ما معلوم خواهد شد.[4]

اگر قلب ما این معنا را ادراک بکند ما الان در محضر خدا هستیم، همین مجلس محضر خداست، این را اگر ایمان انسان در آن راه پیدا نیست مومن بشود انسان به آن، قلب انسان بیابد این مطلب را، از معصیت کنار می رود. تمام معصیت ها برای این است که انسان نیافته این مسائل را، برهان هم بر آن دارد، برهان عقلی هم قائم است به اینکه خدای تبارک و تعالی همه جا حاضر است، هم برهان است و هم همه انبیا، گفته اند ((و هو معکم اینما کنتم ))[5] قرآن است، آن با شماست، هر جا هستید آن با شماست، ما آن را از قرآن شنیده ایم، به برهان هم ثابت هست لکن به قلب ما نرسیده است. ما مثل مرده شور شده ایم تا حالا در این باب، ما مثل مردم عادی هستیم که مطلب نرسیده به قلبمان، تا اگر بخواهیم یک غیبت بکنیم، یک تهمت بزنیم، یک کار زشت بکنیم ببینیم محضر خداست، در محضر خدا که، محضر احترام دارد، انسان در محضر یک بزرگی که در نظر خودش بزرگ است، احترام می کند از آن محضر. اگر یک نفر وقتی که در نظرتان بزرگ است پیش شما باشد، در محضر او کار خلاف نمی کنید چه رسد به اینکه در محضر او به او خلاف بکنید، کار خلاف مطلقاً آدم نمی کند در محضر یک کسی که ادراک کرده است که این بزرگ است، محترم است، چه رسد به این که در محضر آن محترم به خود آن محترم خلاف احترام بکند. محضر، محضر خدای تبارک و تعالی است عالم محضر است، تمام عالم محضر است، معصیت مخالفت با خود اوست، با آن کسی است که در محضرش هستیم.

پی نوشت ها

[1] در نسخه اصل : ((ششم )) درج شده است . رجوع کنید به مقدمه کتاب شرح حدیث جنود عقل و جهل .

[2] بگو: این قرآن براى آنانکه ایمان آورده اند، هدایت و درمان است ، و آنهایى که ایمان نیاورده اند، گوشهایشان سنگین و چشمهایشان کور است ، چنانچه که گویى آنها را از جایى دور ندا مى دهند.

[3] نگاه کنید به آیات : 4 - 2 سوره انفال و 11 - 1 سوره مومنون و 165 سوره بقره و 43 و 36 سوره شورى و سایر آیاتى که در توصیف اهل ایمان وارد شده است .

[4] شرح حدیث جنود عقل و جهل ، ص 93.

[5] صحیفه ، ج 11، ص 82.