جهاد نمودن در راه خداوند متعال

مردی که در راه خداوند متعال جهاد می نماید[1]

34- حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در ضمن خطبه ای پیرامون ارزش و مقام جهاد نمودن در راه خداوند عزّ وجلّ فرمود: بدرستیکه جهاد دری است از دربهای بهشت که خداوند عزّ وجلّ آن را برای اولیای مخصوص خود گشوده است.

و جهاد کرامتی است که خدای متعال به آنها بخشیده و نعمتی است که برای آنها ذخیره ساخته است.

جهاد لباس پرهیزگاری و زره محکم الهی است.

و سپر مطمئن خداوند متعال بشمار می آید. ..[2].

35- امام باقر علیه السلام در حدیثی پیرامون فضیلت جهاد در راه خداوند عزّ وجلّ فرمود:

خدای متعال جهاد را بر سایر اعمال فضیلت داد و عمل کننده به آن را- بر دیگران- در درجات و مغفرت و رحمت برتری بخشید.

زیرا بوسیله جهاد نمودن. دین استحکام پیدا می کند و از آن دفاع می شود.

و بوسیله جهاد است که خدای متعال جانهای مؤمنین و اموال آنها را خریده و بهشت را به آنها ارزانی بخشیده است.

و حفظ و رعایت حدود جهاد را برای آنها شرط نموده است [3].

36- حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: وارد شدن به بهشت را برای شش گروه ضمانت می کنم.

از جمله آن گروه: شخصی است که برای انجام فریضه جهاد در راه خدا از خانه خود خارج می گردد. و در میان راه از دنیا می رود[4].

37- مردی به نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آمده و گفت: من به جهاد نمودن رغبت دارم.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به او فرمود: در راه خدای متعال جهاد کن.

زیرا در صورتیکه در این راه کشته شوی در نزد خدا زنده بوده و رزق خواهی داشت.

و چنانچه در میانه راه بمیری اجر تو در نزد خدا خواهد بود.

و اگر به سلامت برگشتی از گناهان پاک خواهی شد[5].

38- پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: هیچ شخصی از کسانی که داخل بهشت می شوند آرزوی بیرون آمدن از آن را نمی کند مگر شخصی که در راه خدا شهید شده باشد.

زیرا او آرزو می کند که به دنیا برگردد و در راه خدا ده بار کشته شود تا باز هم شاهد کرامتهای الهی- که شامل شهید می گردد- باشد[6].

39- پس از آنکه جناب حنظله- در جنگ احد- به شهادت رسید. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله دستوری برای غسل دادن بدن او صادر نفرمود- تا بدن او را غسل دهند-.

سپس پیامبر صلی الله علیه و آله در باره او فرمود: ملائکه را- بین آسمان و زمین دیدم- که حنظله را با آب بهشتی- که در ظرفهائی از نقره قرار داشت- غسل دادند.

و به همین خاطر است که جناب حنظله را غسیل الملائکه می نامند[7].[8]

پی نوشت ها:

[1]  لازم به یادآورى است که فریضه جهاد- با وجود شرایط آن- فقط بر مردان واجب است.

اما دفاع نمودن. تکلیفى است که اختصاص به مردان ندارد و شامل زنان نیز مى‏گردد.

[2] قال أمیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه: أمّا بعد. فإنّ الجهاد باب من أبواب الجنّة.

فتحه اللَّه لخاصّة أولیائه.

( و سوّغهم. کرامة منه لهم. و نعمة ذخرها)

( 1).و( الجهاد)( 2) هو لباس التقوى. و درع اللَّه الحصینة. و جنّته الوثیقة ...( الکافی ج 5 ص 4 و نهج البلاغة الخطبة 27).

( راجع: معانی الأخبار ص 309 و کتاب الغارات ج 2 ص 326).

1) مابین القوسین لم یذکر فی نهج البلاعة و معانی الأخبار و الغارات.

2) مابین القوسین لم یذکر فی نهج البلاعة و معانی الأخبار والغارات.

[3] قال الإمام الباقر علیه السلام فی شأن الجهاد فی سبیل اللَّه عزّ وجلّ:

... فضّله اللَّه عزّ وجلّ على الأعمال.

و فضّل عامله على العمّال. تفضیلًا فی الدرجات و المغفرة و الرحمة.

لأ نّه ظهر به الدین. و به یدفع عن الدین.

و به اشترى اللَّه من المؤمنین أنفسهم و أموالهم بالجنّة.

بیعاً مفلحاً منجحاً. اشترط علیهم فیه حفظ الحدود.

أوّل ذلک: الدعاء إلى طاعة اللَّه عزّ وجلّ من طاعة العباد.

و إلى عبادة اللَّه من عبادة العباد.

و إلى ولایة اللَّه من ولایة العباد ...( الکافی ج 5 ص 3).

[4] قال أمیرالمؤمنین علیه السلام: ضمنت لستّة الجنّة:

... و رجل خرج مجاهداً- فی سبیل اللَّه- فمات.

فله الجنّة( من لا یحضره الفقیه ج 1 ص 84).

[5] عن أبی‏جعفر علیه السلام قال: أتى رجل رسول اللَّه صلى الله علیه و آله فقال: إنّی راغب نشیط فی الجهاد.

قال صلى الله علیه و آله: فجاهد فی سبیل اللَّه. فإنّک ان تقتل کنت حیّاً عند اللَّه ترزق. وإن متّ. فقد وقع أجرک على اللَّه. و إن رجعت. خرجت من الذنوب إلى اللَّه( مستدرک الوسائل ج 11 ص 10).

[6] قال رسول اللَّه صلى الله علیه و آله: ما من أحد یدخل الجنّة فیتمنّى أن یخرج منها إلّاالشهید.

فإنّه یتمنّى أن یرجع. فیقتل- عشر مرّات- ممّا یرى من کرامة اللَّه( مستدرک الوسائل ج 11 ص 14).

[7] استشهد حنظلة ابن أبی عامر الراهب- ب احُد- فلم یأمر النبیّ صلى الله علیه و آله ب غسله.

وقال صلى الله علیه و آله: رأیت الملائکة بین السماء و الأرض تغسل حنظلة بماء المزن. فی صحافٍ من فضّة.

و کان یسمّى: غسیل الملائکة( من لا یحضره الفقیه ج 1 ص 97).

[8] موسوى جزایرى، سید هاشم، مردان رحمت شده و مردان نفرین شده، 1جلد، ناجى جزایرى - قم، چاپ: سوم، 1390 ه.ش.