لبخند حضرت مهدی علیه السلام

حضرت آیة الله بهجت فرموده است: شخصی می گفت: به همراه رفقا بودم که آقایی را از دور در کوچه دیدم. به دلم افتاد که حضرت امام عصر علیه السلام است. با خود گفتم: وقتی رسید، در دل به او سلام می کنم؛ اگر جوابم را داد، معلوم می شود که خود حضرت است.

هنگامی که از کنارش رد می شدیم، در دل به آن بزرگوار سلام کردم، تبسمی نمود و فرمود: علیکم السلام! به همراهان خود گفتم: آقا را دیدید؟! گفتند: کدام آقا؟! معلوم شد که آنها نه آقا را دیده اند و نه جواب سلام او را شنیده اند!^[1]

 

منم که مهر علی و ولی پناه من است

دعای نائب حق ورد صبحگاه من است

 

ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله

گدای خاک ره دوست پادشاه من است

 

به حال من نظری می کن ای امام زمان

که التفات تو کفاره گناه من است

 

مرا ز دُنیی و عقبی غرض وصال شماست

جز این خیال ندارم خدا گواه من است

                                                            

پی نوشت

[1] در محضر آیت الله بهجت، ص 187.