خودباوری

نه مثل شاخه نیلوفر، که به این درخت و آن درخت می پیچد، بلکه همچون درختِ ریشه دار باید بود، متّکی به خویش، ریشه دوانده در باورها و اندیشه ها، با شاخ و برگی از اراده و همّت!

در این صورت، نه از باد خواهی لرزید و نه از سیل، ریشه کن خواهی شد.

ریشه های تو، همان استعدادها و توانمندی های فکری و روحی تواَند، به شرط آن که آنها را بشناسی، به کار بگیری، به ستوه نیایی، خسته نشوی و از پای ننشینی، تا از کاوش در معدن وجود خویش، به گوهرهایی ناب، دست یابی.

انسان، فرزند تلاش و تکاپوی خویش است و دست هایش، محصول مزرعه وجودِ او را می چینند؛ تا چه کاشته باشد و چه دِرو کند!

زندگی، فرصتی است برای پرداختن به کشتزار جان!

نگو که نمی شود. مگر آنها که به جایی رسیده اند، چه کرده اند جز تلاش شبانه روزی و تحمّل رنج تحصیل و زحمت مطالعه و کاوش؟

باید روی دو پای همّت و اراده خویش ایستاد و به وعده های چون سراب دیگران، تکیه نکرد.

تکیه گاهت اوّل، خدا و دوم، خودت باشد. . .

همه بزرگانی که در زندگی به توفیق هایی دست یافته اند، اوّل، کسی نبوده و چیزی نداشته اند. به تدریج، سایه نشینِ زحمات خویش شده و از بوستان همّت و اراده خود، گل چیده و ثمر برگرفته اند.

سرمایه تو نیز «اعتماد به نفسِ» توست. هیچ کس نباید بیش از خودت برای تو دلسوز باشد. باید خودت بکوشی تا در این دنیای گرفتار موج ها و توفان ها، خویش را به ساحل نجات و کامیابی برسانی. البته می توانی و باید از دیگران هم کمک بگیری، مشورت کنی و راهنمایی بخواهی؛ امّا بیش از هر چیز و هر کس، به چشمه ای چشمِ امید داشته باش که از درون خودت می جوشد و به منبع پایان ناپذیر مواهب خدادادی متّصل است.

چرا امروز و فردا می کنی؟ مگر چه قدر فرصت داری؟

فردای تو در دست توست، تا امروز چه کنی!

تو سابقه ای داری درخشان، فرهنگی داری متعالی، الگوهایی داری سازنده، استعدادی داری قابل تقدیر و نیروی اراده ای داری ستایش برانگیز. احساس کمبود و حقارت، چرا؟

تناورترین درخت های کهنْ سالِ باغ معارف بشری، در سرزمین تو و در کوه پایه های مکتب و فرهنگ دینی تو روییده و قد کشیده اند. اینک تو با آن که در سایه شان آرمیده ای و از میوه هاشان بهره می بری، از خودِ درخت و ریشه هایش چه قدر می دانی؟

تو آن اندازه افتخار و آوازه مکتبی و ملّی داری که بتوانی در جهان، به مسلمان و ایرانی بودنت مباهات کنی. بیگانگی از خویش، چرا؟

تو نهالی بی ریشه نیستی که در مقابل توفان های فکری و جریان های بی بنیاد فرهنگی معاصر، خود را ببازی و بلرزی و ریشه کن شوی و بر باد روی. آیا دریغ نیست که جوان مسلمان امروزی، دلداده دیگران باشد و مصداق این شعر حافظ که: «آنچه خود داشت، ز بیگانه تمنّا می کرد»؟

مگذار نومیدی در خانه دلت جا بگیرد و آن را به اشغال خود درآورد و سپاهِ امید را تار و مار کند.

مگذار حتّی شکست ها تو را از پای درآورند.

انسان، اگر طعم هیچ شکست و ناکامی ای را نچشد، یا غرورْ دامنگیرش می شود، یا در کوره حوادث و فراز و نشیب های زندگی، پخته و ورزیده نمی گردد. کسی که در دریای پُر موج، دچار کشتی شکستگی شود، حتّی تخته پاره ای می تواند عامل نجاتش گردد، به شرط آن که روحیه اش را نبازد، خود را گم نکند و امیدش را از دست ندهد.

پس می توان شکست را نردبان پیروزی ساخت و با شناخت ضعف ها و کاستی ها و خطاها، با نقشه ای بهتر و شناختی دقیق تر، وارد عمل شد.

همیشه که پیروزی نیست؛ گاهی هم شکست، عقب نشینی، زیان و مصیبت و بلا خواهد بود. گاهی بالا رفتن است و گاهی فرود آمدن.

به قول صائب تبریزی:

ما شیشه ایم و باک نداریم از شکست

شیشه چو بیشتر شکند، تیزتر شود

ناکامی ها، سیلی بیدار کننده اند، نه عامل ماندن و در جا زدن و یأس.

اگر دریا دل باشی و صبور، می توانی به ساحل توفیق و گوهر پیروزی برسی.

اگر سختی های زندگی را در خود، هضم کنی و خود را برای پیمودن سنگلاخ ها و فتح قلّه های بلند، آماده کنی، خواهی دید که رهروی، چندان هم دشوار نیست. نه دنیا به آخر رسیده و نه همه راه ها بسته است.

راه حلّ دشواری های زندگی، تدبیر، اراده، مشورت و اقدام است. بدبینی به آفرینش و تقدیر و سرنوشت، گناه است. افسردگی و اظهار عجز هم که کار آدم های بی روحیه ضعیف است. کسی که به خود باوری رسیده باشد، در پیمودن راه زندگی و گشودن گِره ها و حلّ مشکل ها و شکستن بن بست ها، پر توان تر به پیش می رود.

وقتی می توانی به قلّه برسی، ماندن در تَه درّه، چرا؟

وقتی می توانی صعود کنی، سقوط و هبوط، چرا؟

می توان عصیان های جاهلانه دوران خامی و بی تجربگی را در جویبار توبه و تصمیم شست و برای باقی مانده فرصت، برنامه ریخت و از هدر رفتن عمر، جلوگیری کرد.

همه راه ها به «نمی شود»، ختم نمی شوند!

همه کوچه ها و گذرگاه ها «بن بست» نیستند!

اراده و عزم که داری. . . جوان و پُر نیرو که هستی. . . اینک، در آغاز راه زندگی، با کوله باری از توان، تجربه، معرفت و امید، می توانی آینده مطلوبی را برای خویش، رقم بزنی.

انگیزه را در جایی نمی فروشند تا تهیه کنی! در بازار نیست؛ بلکه در دل و جان خودت نهفته است. درخت عمل، از چشمه اراده سیراب می شود؛ چشمه ای که باید از درون تو بجوشد. تقویت اراده، به تقویت عمل می انجامد؛ زیرا عمل، فرزند اراده و انگیزه است.

اگر ما خود، نهال زندگی مان را با آبِ آگاهی و بصیرتْ آبیاری نکنیم، به انتظار دیگران نشستن، معنا ندارد.

هر کس باید خود، مربّی خویش باشد؛ وگرنه. . . باخته است.

در این مسیر، مطالعه زندگی انسان های موفّق، چراغِ راه است.

این گوی و این میدان!

مگر تو از دیگران، چه کم داری؟