ماجرای هشت دزد

                  

مجازات دزدی و تعرض به اموال دیگران در کتاب خدا معین گردیده است: وَ السّارِق و السّارِقَة فَاقْطَعُوا ایدیهُما جَزاءً بِما کسْبا نَکالًا مِنَ اللَّه وَ اللَّه عَزیزٌ حَکیمٌ^[1] «دست مرد و زن دزد را، به کیفر عملی که انجام داده اند به عنوان یک مجازات الهی قطع کنید و خداوند توانا و حکیم است.»

حرث بن حریصه می گوید: روزی یک مرد حبشی را در حال شستن دست هایش دیدم که چهار انگشت او بریده شده بود. با تعجب پرسیدم: چه حادثه ای موجب قطع انگشتان دستت شده است؟ او گفت: بهترینِ مردم علی بن ابی طالب (ع) دست های مرا بریده است. گفتم: برای چه؟

او گفت: ما یک گروه هشت نفره بودیم که در زمان حکومت علی (ع) دزدی می کردیم. بعد از مدت ها که به این کار زشت اشتغال داشتیم بالاخره گرفتار شدیم. ما را به حضور امیر مؤمنان (ع) بردند. از ما پرسید: شما دزدی کرده اید؟!

اقرار کردیم. فرمود: آیا می دانید دزدی حرام است؟! جواب دادیم: بلی می دانستیم. بعد از این گفت و گو امام دستور داد که دست های ما را قطع کنند.

بعد از فرمان امام (ع) چهار انگشت دست راست ما را قطع کردند و انگشت ابهام (شست) را با کف دست باقی گذاشتند. سپس ما را در خانه ای حبس کرده و با طعام های لذیذ و پر انرژی و عسل و روغن از ما پذیرائی کردند. تا این که زخم دست هایمان خوب شد. در آن حال ما را به حضور امیر مؤمنان (ع) بردند.

آن حضرت به ما لباس های نیکو و خلعت داد و فرمود: «اگر توبه کردید و انسان های صالح شدید خداوند متعال شما را به بهشت خواهد برد و گرنه شما را با این دستان بریده به جهنم روانه خواهد کرد.»^[2]

پی نوشت ها

[1] مائده/ 38.

[2] قضاوت‏هاى حضرت امیرالمؤمنین(ع)، ص 160.

فرقان/ 72.