چگونگی تربیت کودک دلبندمان؟؟؟ 2

تشویق کودکان

تشویق، از مسائل مهم تربیت اسلامی و از بهترین شیوه های تربیتی کودک است. فرزندان از تحسین و تشویق لذت می برند و این از تمایلات فطری آنان سرچشمه می گیرد. کودک در پرتو تشویق یاد می گیرد که مشکلات و سختی ها را بر خود هموار سازد و در نتیجه، اعتماد به نفس می یابد. تشویق، ایجاد انگیزه را برای انجام دادن کارهای شایسته به دنبال می آورد، استعدادهای درونی کودک را رشد می دهد و موجب تقویت روحی کودکان می شود.

کودک و مشکلات زندگی

زندگی به طور طبیعی با خود مشکلاتی به همراه دارد و رسیدن به موفقیت، همواره به تلاش، تحمل سختی ها و پذیرفتن پاره ای از محرومیت ها نیاز دارد. در طول تاریخ، کسانی همواره موفق بودند که تحمل محرومیت ها برای رسیدن به هدف، برای آن ها کار دشواری نبوده است. لازم است کودک نیز در مسیر زندگی، با پاره ای از مشکلات دست و پنجه نرم کند. امام کاظم علیه السلام در این باره فرموده اند: «نیکو و مطلوب است که کودک را در سنین پایین، به زحمت و رنج کار بیندازید تا در سنین بالاتر بردبار شوند و تحملشان افزون گردد». کودکانی که نازپرورده و رفاه زده بار می آیند، افرادی بی اراده، ناتوان، کم کار، راحت طلب و پرتوقع خواهند بود. خانواده هایی هم که در تأمین خواسته های فرزندان زیاده روی می کنند، ندانسته بذر ناکامی و ناتوانی را در ضمیر آنها می پاشند.

کودک و آشنایی با خد

از مسائل مهمی که کودکان پیوسته درباره آن می پرسند، مسئله خداست. یکی از مسئولیت های بزرگ پدر و مادر، آشنا کردن فرزند باخدا و آفریدگار جهان هستی است. والدین باید با الهام از مکتب اهل بیت علیهم السلام ، به زبان ساده و قابل فهم، فرزندان را با خدا و نعمت های بی پایان الهی آشنا سازند. امام سجاد علیه السلام در مورد وظیفه پدر فرموده اند:«تو در خصوص سرپرستی فرزند خود مسئولیت داری که او را خوب تربیت کنی و پروردگارش را به او بشناسانی». برشمردن نعمت های الهی و از نیکی و بخشش او با کودکان سخن گفتن، مناسب ترین روش برای آشنا ساختن دل های آنان با پروردگار خویش است.

پرورش حس دینی کودک

مهر و محبت، یکی از نیازهای اساسی انسان ها، به ویژه کودکان و نوجوانان است و فرزندان به طور طبیعی نیازمند نوازش و مهرورزی هستند. بررسی های روان شناسان نشان می دهد که مهرورزیدن به کودک، عامل مؤثری در رشد و سلامت روانی و شخصیت اوست و بی توجهی به این نیاز اساسی و طبیعی، بزرگ ترین دلیل ناهنجاری های روانی و دین گریزی آنان به شمار می آید. اگر پدر و مادر و اطرافیان، دین را با چاشنی شیرین مهر بیامیزند، نه تنها فرزندان این شیرینی را هیچ گاه فراموش نمی کنند، بلکه به آموزش های دینی و انجام وظایف الهی مشتاق تر خواهند شد. پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله در این باره می فرماید: «وای بر فرزندان آخر الزمان از روش ناپسند پدرانشان، از پدرانی که واجبات و تکالیف الهی را به فرزندان خود نمی آموزند و به امور ناچیز مادی برای آنان قناعت می ورزند؛ من از آنان بیزارم و آنان نیز از من بیزار خواهند بود».

وفای به عهد

وفای به عهد، وظیفه ای دینی و عقلی است که نسبت به دیگران به ویژه کودکان باید مورد توجه قرار گیرد. اگر ما به وعده های خود به کودکان مان عمل نکنیم، شخصیت فرزندان را تحقیر کرده و به آنان درس دروغگویی می آموزیم و با گفتار بی عمل خود، سخنانی را هم که در آینده خواهیم گفت، از پیش بی اعتبار می سازیم. پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله می فرماید: «کودکان را دوست بدارید و به آنان اظهار محبت کنید. پس اگر به آنان وعده ای دادید، به آن وفا کنید؛ زیرا آنان روزی خود را در دست شما می بینند». با دادن وعده های توخالی، دریچه ای به روی فرزندان خود باز می کنیم که نخستین ره آورد آن، پیدایش روحیه نفاق در کودکان است؛ زیرا کودکان بیشتر از رفتار پدر و مادر درس می گیرند تا سخنان آنان.

رعایت عدالت در بین کودکان

از وظایف اخلاقی پدران و مادران این است که بکوشند بین کودکان خویش بر اساس عدالت رفتار کنند. آنها هیچ گاه نباید پسر را بر دختر، یا به عکس، و یا فرزندی را بر فرزندان دیگر مقدم بدارند یا نزد بچه ها، یکی را بیش از همه مورد حمایت و محبت قرار دهند. اگر هدیه ای می آورند، برای همه بیاورند و اگر می بوسند، تمام بچه ها را ببوسند، و بین آن ها تفاوت بگذارند. مشخص است که خود پدر و مادر هم از میوه تلخ این تبعیض ها بی بهره نمی مانند و اعتماد و اطمینان بچه ها از آنان گرفته می شود. افزون بر این والدین با این عمل، آتش حسد، کینه و دشمنی را در بین کودکان شعله ور می سازند. پیامبراکرم صلی الله علیه و آله در این باره چنین می فرماید: «از خدا بترسید و بین فرزندانتان با عدالت رفتار کنید؛ همان گونه که دوست دارید به شما نیکی کنند».

کودک و جنگ

جنگ، بلایی خانمان سوز و برهم زننده آرامش و صلح است. در جنگ های دنیا، همه چیز از طبیعت گرفته تا انسان ها، در معرض تهدید و آسیب هستند و به طور طبیعی، کودکان، بیشترین صدمه را از جنگ می بینند. عفریت جنگ، تمامی رؤیاهای کودکانه را از آنان می رباید و به جای آن مرگ، وحشت، آوارگی و ترس از دست دادن پدر و مادر را می نشاند. براساس آمارهای رسمی سازمان ملل، بیش از یک و نیم میلیون کودک دردهه گذشته جان خود را از دست داده اند و میلیون ها کودک که بازماندگان این جنگ های خانمان سوز بوده اند، با زخم های عمیق جسمی و روحی به زندگی ادامه می دهند.

حقوق کودک

در آیین اسلام، فرزندان حقوقی بر پدر و مادر خود دارند که گوشه ای از آن چنین است:

نام نیکو بر فزند بگذارد.

خواندن و نوشتن به فرزند بیاموزد.

روزی پاک و حلال برای آنان فراهم کند.

به کودک قرآن خواندن آموزش دهد.

کودک را در انجام تکالیف دینی و شرعی یاری نماید.

خانواده و کودک

نخستین بذر رشد فردی و بنای شخصیت انسان، در بستر خانواده پاشیده می شود. کودک در خانواده، سخن گفتن را می آموزد، با ارزش های اخلاقی آشنا می شود و چگونگی برقراری رابطه اجتماعی با دیگران را فرا می گیرد. خانواده، زیربنایی برای باورها، ارزش ها و نگرش های فرهنگی جامعه به شمار می آید و هر خانواده، آنها را به شیوه ای ویژه به کودک نشان می دهد. بی تردید شخصیت پدر و مادر، نگرش ها، طبقه اجتماعی و اقتصادی، مذهب، ویژگی های اعتقادی و خانوادگی، و نیز تحصیلاتی آنها، بر فرزندان تأثیر فراوان بر جای خواهد گذاشت. خانواده، مهم ترین جایگاه پرورش و رشد و شکوفایی کودک است.

تعلیم و تربیت کودک

یکی از حقوق مسلم کودک که اولیا و مربیان در برابر آن مکلف و مسئول اند، برخوردار ساختن کودک از مزایای آموختن و کشاندن او به سوی ارزش های پاک در پرتو اهداف عالی انسانی است. امام حسن مجتبی علیه السلام درباره دانش آموزی کودکان می فرماید: «شما، کودکان جامعه امروزید و به زودی بزرگان جامعه فردا خواهید شد؛ پس دانش بیاموزید». همچنین امام صادق علیه السلام فرموده است: «حق فرزند بر پدر سه چیز است: مربی خوبی برایش انتخاب کند، نام خوبی برایش بگذارد ودر تربیت او تلاش فراوان نماید».