شهید سید مصطفی خمینی ره کیست؟؟؟
زمینه ها و عوامل مناسب تربیتی، شیوه ها و روش های مناسب ولی گوناگون و هدفمند در این باب، داشتن الگوها و اسوه های حسنه در قول و عمل و مواردی از این قبیل در مجموع شرایط مناسبی را برای انسان خوب شدن " بما هو انسان" فراهم می کند تا بسته به میزان داشتن قابلیت های فردی یک نفر بتواند راه خوب شدن را بیشتر بپیماید.
خوشبختانه برای آقا سید مصطفی (ره) حتی از روزهای قبل از تولد با فراهم بودن بستری مناسب از این همه خوبی ها و شرایط مثبت در خانواده ای اصیل که هم از طرف مادر و هم از طرف پدر ریشه در فرهنگ و و معنویت و علم و ادب اسلامی داشت، زمینه رشد و تعالی آماده و شرایط همه جانبه مهیا بود. با وجود مادری از خانواده ای اهل علم و ادب و پدری که نه تنها درس تهذیب و خودسازی گرفته که خود یکی از موفق ترین اساتید و معلمان اخلاق و تهذیب نفوس بوده است و دین را در جامعیت آن در وجود خویش متجلی ساخته و خود دارای دلچسب ترین منش ها و روش ها در امر تعلیم و تربیت و انسان سازی می بود و کار آمد ترین اعمال و کنشهای تربیتی را به کار می بست، و مصطفی با قرار گرفتن در چنین موقعیتی، با اراده و عزم راسخ و قابلیت های ذاتی خدا دادی در دریافت خوبی ها موفق عمل کرد و در عمل به یافته ها به توفیقات بالایی دست یافت تا آن جا که در هر جمعی، خود به خود، خوبی می پراکند و حسن و نیکوئی می تراوید و به طور طبیعی شاخص می شد و در صدر قرار می گرفت هر چند از هر تعین و شاخص شدنی روی برمی تافت و ساده و مردمی زندگی می کرد.
او در پرتو تعالیم ناب اسلامی که از پدر دریافت می کرد، آموخته بود که در حوادث و پیشامدهای اجتماعی چه در جامعه و بین مردم و چه در محیط درس و بحث علمی و با اتکا به شخصیت خود ساخته خویش و بدون اتکا به اسم و عنوان فرزند کسی ولو پدری همچون آقا روح الله، شخصیت مستقل و غیر وابسته خود را خود تعریف کند. او انسانی مستقل و خود ساخته بود و همیشه تلاش داشت که آن چه هست مطرح باشد و نه از طریق انتسابات و وابستگی ها. بسیار مردمی بود، پشت سر خود کسی را راه نمی انداخت و در اوج سادگی رفت و آمد می کرد، در مجالس هر جا می شد، می نشست، جلوی هر کس حتی بچه طلبه هم که می آمد بلند می شد و احترام می کرد. خوش خلقی، خونسردی، ساده زیستی، صراحت لهجه، نفوذ ناپذیری، زهد و ساده زیستی، صفای باطن، استقلال رأی و ... بسیاری خوبی های دیگر در کنار آزادگی و بی اعتنائی به ذخارف دنیوی و پرهیز از تجمل و عدم توجه به جمع آوری مال و ثروت بخشی از خوبی هایی بود که وی کسب کرده بود.
او در جمع اعضای خانواده رفتاری آمیخته با احترام و خیرخواهی و مودت و مهربانی را در اوج خود اعمال می کرد و با همه لیاقت و توانائی های فردی، خالصانه خود را وقف راه و هدف پدر بزرگوارش کرده بود. در جمع دوستان رفیقی شفیق و دلسوز و کارگشا و راهگشای مشکلات بود و با مردم حتی مردم عراق هم با خوش رفتاری و مهربانی در نهایت فروتنی و با دید کمک به دیگران پیوند برادرانه برقرار می ساخت. نقل است که برخورد ایشان با افراد بسیار خاکی بود و از تمام تعینات گذر کرده بود. با افراد فقیر و مستمند نشست و بر خاست متواضعانه داشت و یا بایک طلبه مبتدی روی زمین می نشست و مدتی طولانی بحث می کرد. برخورد ایشان طوری بود که هیچ کس با او احساس غریبی نمی کرد.
او گرچه انسانی خوش محضر و دارای چهره و روحیه ای بشاش و اهل نشست های دوستانه بود و در این قبیل جلسات و رفت و آمدها شادی و شادمانی می پراکند، و بر خلاف نوع هم سلکان اهل مزاح و شوخی بود، اما برنامه ها را چنان ترسیم و اجرا می کرد که از چهار چوب ارزش ها خارج نشود و در عین شادی و سرور، آموزندگی داشته باشد.
هرچند ذکر خوبی های این انسان شریف در این فرصت و این مقال نمی گنجد ولی به همین بسنده می کند و از درگاه خداوند غفران خاصه و علو درجات برای این عزیز و والدین بزرگوارش مسئلت دارد.
