یکی از بزرگان مشایخ از اهل سیر و معرفت (رضوان اللّه علیه) در کتابش اسرار الصلوة در تفسیر بسم اللّه الرّحمن الرّحیم به حسب اسرار حروف، پس از آنکه روایاتی از کافی و توحید و معانی از عیاشی از امام صادق علیه السّلام نقل می کند که فرموده است: باء به معنای بهاء خدا است، و سین به معنای سنای خداست، و میم به معنای مجد خداست و قمی از حضرت باقر و حضرت صادق و حضرت رضا علیهم السّلام نیز مانند آن را نقل می کند ولی در آن روایت به جای مجد خدا، ملک خدا است، می گوید: من می گویم: از این روایات و دیگر روایات که در ابواب مختلف رسیده است معلوم می شود که عالم حروف، خود عالمی است در مقابل همه عوالم، و ترتیب آن عالم نیز با ترتیب حروف مطابق است. پس الف گویی بر واجب الوجود دلالت دارد و باء به مخلوق اول که عقل اول و نور اول است که بعینه نور پیغمبر ما صلّی اللّه علیه و آله و سلّم است و از این روست که از آن به بهاء اللّه تعبیر شده است، زیرا بهاء به معنای زیبایی و جمال است و مخلوق نخستین عبارت است از ظهور جمال حق، بلکه اگر در معنای بهاء دقت بیشتری شود معلوم گردد که بهاء عبارت است از نور با هیبت و وقار، و این معنی مساوی است با معنایی که جامع میان جمال و جلال باشد.