مؤسسه فرهنگی قرآن و عترت خادم الرضا ( علیه السّلام )کوثر

مؤسسه فرهنگی قرآن و عترت
بایگانی
سه شنبه, ۸ بهمن ۱۳۹۸، ۰۷:۵۲ ق.ظ

شهدای خانطومان چه کردند..؟؟

آن روز همه برای اجرای عملیات آماده شدند، هدف اصلی عملیات، برهم زدن برنامه ریزی دشمن بود، نیروها می خواستند حدود چند ساعت دشمن را معطل کنند، قرار بود دامی برای دشمن پهن شود تا نیروها در جبهه ای دیگر دشمن را به زانو درآورند. خان طومان دیگر برای ایرانی ها جای آشنایی است، جایی در سوریه که خیلی از شهدای مدافع حرم را در همین مکان از دست دادیم. ۲۱ دی ماه سال ۹۴ و خاطره آن روز از ذهن هیچ یک از رزمندگان یگان ویژه فاتحین، پاک شدنی نیست. برنامه ریزی برای اجرای عملیات آغاز شده بود، پس از روزها زندگی نیروها در کنار هم حالا باید بچه ها خودشان را در میدان رزم می آزمودند، تمام این مدت چه خاطرات نابی که از هم به یادگار نداشتند، چقدر خندیده بودند، چقدر بین دعاها و مناجات هایشان گریه کرده بودند، چه روزهای شیرین و سختی را پشت سر گذاشتند، هرچه بیشتر همدیگر را می شناختند دور شدن از هم برایشان سخت می شد، این خاصیت جبهه بود که در اوج سختی و جنگ دل هایشان را به هم نزدیک کرده بود.

آن روز همه برای اجرای عملیات آماده شدند، هدف اصلی عملیات، برهم زدن برنامه ریزی دشمن بود، نیروها می خواستند حدود چند ساعت دشمن را معطل کنند، قرار بود دامی برای دشمن پهن شود تا نیروها در جبهه ای دیگر دشمن را به زانو درآورند. «حسین امیدواری» و «علیرضا مرادی» دو شهیدی بودند که پس از تصرف منطقه مورد نظر به شهادت رسیدند، همه چیز خوب پیش می رفت اما به یک باره ورق برگشت.

همه ۲۸۰ نیرویی که به عملیات رفتند ۱۱ ساعت با دشمن درگیر شدند. در عرض دو ساعت، ۹ شهید دیگر به آمار شهدا اضافه شد. مجموعا در این عملیات ۱۳ تن از نیروهای یگان ویژه فاتحین تهران به جمع شهدای مدافع حرم پیوستند تا نام خان طومان برای همیشه به نام شهدای مدافع حرم ثبت شود.

منطقه خان طومان چند ماه بعد یعنی اردیبهشت ماه ۹۵ بار دیگر شاهد شهادت شهدای دیگری از مدافعان حرم مازندرانی لشکر ۲۵ کربلا بود. پیکر تعدادی از شهدا همچون مرتضی کریمی، محمد اینانلو، مصطفی چگینی و عباس آسمیه در منطقه ماند و پیکر باقی شهدا در همان مقطع و در ماه های بعد به کشور بازگشت. عملیات ۲۱ دی ماه نیروهای فاتحین، دروازه پیروزی های بعدی نیروهای مقاومت در آزادی دو شهر شیعه نشین نبل و الزهرا بود؛ چنانچه فرمانده این عملیات معتقد است؛ عملیات نیروهای فاتحین، عملیاتی ایذایی جهت منحرف کردن دشمن از منطقه ای بود که پس از آن به دست نیروهای جبهه مقاومت آزاد شد. به بهانه این روز، به سراغ خانواده شهدای خان طومان و دوستان شهدا رفتیم تا برایمان از آن اتفاق و همچنین سردار شهید حاج قاسم سلیمانی بگویند.

مظلومانه رفتند

سید امیر بنایی، جانباز مدافع حرم است، کسی که دوستانش را در خان طومان از دست داد و خودش هم مجروح شد، او درباره آن اتفاق و دوستی اش با این شهدا می گوید: تو منطقه عملیاتی اونجا پست من و مرتضی یکی بود. با هم پست می دادیم از ۶ صبح تا ۸ صبح، وقتی من خواب بودم تنهایی می رفت، من نمی رفتم. من رو صدا می کرد و من بلند نمی شدم. من و مرتضی زیاد باهم حرف می زدیم. مرتضی می گفت یه عکس شهدایی بگیر، می گفت اینجا خیلی هوای همدیگه رو داشته باشیم، معلوم نیست بعدا کی باشه! تو هیات اونجا بودیم از گریه های مرتضی گریه مون می گرفت تا اینکه دو شب قبل عملیات داشتم با مامانم حرف می زدم، گوشی رو گرفت به مامانم گفت حاج خانم سیدامیر رو برمی گردونیم نگران نباش و حتی دم خط نمی گذاشت بروم جلو که باهاش درگیر شدم گفتم من اگر قرار بود جلو نیام همون تهران می موندم؛ اومدم اینجا به درد بخورم اون دنیا بتونم جواب حضرت زینب(س) را بدهم. مرتضی همیشه می گفت اولین شهید مدافع حرم تیپ من هستم، بعد می گفت دوست دارم مثل علی اکبر امام حسین (ع) اربا اربا بشم، که شد. همه جذب مرتضی می شدن چون خیلی خوش مشرب و خوش برخورد و بامرام بود. اسمش رو ابوحنانه گذاشته بود . دختر بزرگش حنانه ۱۰ سالش بود. مرتضی به من گفت وصیت کردم کنار شهدای گمنام تیپ دفنم کنن، یه شال هم به من داد و گفت اگر پیکرم برگشت بگذار توی تابوتم تا تهران بیاید»

آشنایی من و شهید مجید قربانخانی و دوستی و جدایی مان به یک هفته نرسید. اما کل یک هفته پر از خاطره و حرف است. تا خالکوبی روی دستش را دیدم و گفتم تو شهید نمی شی. داشتیم می رفتیم تو خط یه دستبند سبز از دستش درآورد به من داد. گفتم چیه؟ گفت لازمت می شه. گفتم برو تو شهید نمی شی. گفت حالا دستت باشه؛ و گرفتم.

شهید علیرضا مرادی، مسئول کارهای نیروی انسانی بود، خیلی با معرفت و با کلاس و مردم دار بود. بچه محل مرتضی کریمی تو یافت آباد_شهرک ولیعصر بود. رفاقت من و علیرضا از فرودگاه پا گرفت. گوشیم رو گرفتند و نمی گذاشتند ببرم. علیرضا گرفت و گفت میام برات میارم، نگران نباش. آخرش هم برایم آورد.

شهید مهدی حیدری هم یک شب گفت بیا اتاق مان روضه بخوان. بعد روضه گفتم مهدی چندتا بچه داری؟ گفت یک پسر دارم. بعد گفتم فدای خانم رقیه. زد زیر گریه، از اتاق رفتم بیرون رفتم دنبالش دیدم پشت دیوار دارد سر می کوبد و می گوید رقیه خانم زن و بچه ام را دست تو سپردم.

شهید امیرعلی محمدیان خیلی چاق و تپل بود. تخمه و آدامس خیلی دوست داشت. یک مرتبه بهش گفتم امیرعلی تو شهید بشی ما بیچاره ایم، کسی نمی تونه تو را بلند کنه؛ مجروحم بشی تلف می شی؛ خندید... شهید علی آقا عبداللهی را تو حرم حضرت زینب(س) دیدم، بهش گفتم علی اینجا کجا تو کجا...خندید و گفت می خوام برم همان جا...شب عملیات دوباره دیدمش گفتم علی ما داریم می ریم تو خط که بریم...گفت اول من می رم تو هستی؛ محل هنوز به تو نیاز داره...علی بچه محلمون بود؛ دوتا کوچه باهم فاصله داشتیم.

شهدایی که دیگر نمی خواستند برگردند

قاسم یکدله پور، جانباز مدافع حرم کسی که خودش در سوریه حضور داشته است از شهدای مظلوم خان طومان می گوید: «چندروز مانده به عملیات با بچه ها نشسته بودیم و فیلم می گرفتیم و موقعی که با شهید امیدواری صحبت شد او گفت خواب دیدم شب بود و در تاریکی همه بچه های گروهان را به صف کردند و یک خانم دردانه سه ساله آمد و دست یک سری از بچه ها را گرفت و یک متر از صف بیرون آورد و گفت شماهایید که شهید می شوید.

از او پرسیدیم آنها چه کسانی بودند؟ می گفت تاریک بود ندیدم، ولی خودم را دیدم، اما از نوع برخوردش معلوم بود که می دانست و بیشتر پیش بچه هایی می رفت که شهید شدند. وقتی عملیات خان طومان شد لحظه ای حسین امیدواری را دیدم و گفتم این عملیات که تمام شود به ایران برمی گردیم، چطور است؟ با لبخند گفت مگر دیگر می خواهیم برگردیم؟ او در همان درگیری اول شهید شد. وقتی بعد از مصطفی حسینی، مجید را زدند، آمدیم به او قرص بدهیم تا دردش کمتر شود، اما دیدیم آن لحظه بیهوش شد و قرص از دهانش بیرون آمد و آب را نخورد، فهمیدیم مجید باید با لب تشنه شهید شود. شهید مرتضی کریمی، محاسن بلندی داشت و بچه ها به شوخی می گفتند محاسنت را کوتاه کن و او دست می کشید و می گفت این محاسن، محاسن خوب و قشنگی بشود. او عاشق حضرت علی اکبر(ع) بود و از خدا خواسته بود اگر توفیق شهادت پیدا کرد مانند او اربا اربا شود و به آرزویش هم رسید. در عملیات خان طومان که فرمانده گروهان بود دیدم چهره اش نورانی شده و در حالت محاصره ای که پیدا کردیم بین مان فاصله افتاده بود و با خود گفتم چرا مرتضی به ما نمی رسد چند دقیقه بعد جوابم را گرفتم و وقتی به خاطر شرایط مجروحیت، اول به عقب برگشتم پیکر مقدسی را دیدم که افتاده، پرسیدم کیست؟ گفتند مرتضی کریمی همان کسی که دوست داشت اربا اربا شود. نگاهش کردم و دیدم سر ندارد، دست ندارد، پا ندارد. وقتی روی تپه را نگاه کردیم از سه طرف روی بچه ها آتش می ریختند و هر طرف بچه ها شهید روی زمین افتاده بودند. شرایط خیلی سخت و جنگ تن به تن شده بود و چهره تکفیری ها را با فاصله ۱۵-۱۰ متری می دیدیم. گفتم خدایا چه کنم؟ آنجا فهمیدم باید توسل مان را بیشتر کنیم، وقتی با صدای بلند نام امیرالمومنین(ع)، حضرت زهرا(س)، حضرت زینب(س)، امام حسین(ع) و حضرت ابالفضل(ع) را می آوردیم، می دیدیم آتش روی ما کم می شود. یکی دوتا از بچه ها که عقب تر بودند دیدند وقتی اسم ائمه را می بردیم سلاح از دست یکی دو تکفیری افتاد و دیدیم اسم ائمه چه عظمتی دارد.»

مادر شهید مجید قربانخانی

شهید «مجید قربانخانی» متولد ۳۰ مرداد ۱۳۶۹ و تک پسر خانواده است. مجید از کودکی دوست داشت برادر داشته باشد تا همبازی و شریک شیطنت هایش باشد؛ اما خدا در ۶ سالگی به او یک خواهر داد. خانم قربانخانی درباره به دنیا آمدن «عطیه»، خواهر کوچک مجید می گوید: «مجید خیلی داداش دوست داشت. به بچه هایی هم که برادر داشتند خیلی حسودی می کرد و می گفت چرا من برادر ندارم. دختر دومم عطیه، نهم مهرماه به دنیا آمد. مجید نمی دانست دختر است و علیرضا صدایش می کرد. ما هم به خاطر مجید علیرضا صدایش می کردیم؛ اما نمی شد که اسم پسر روی بچه بماند. شاید باورتان نشود. مجید وقتی فهمید بچه دختر است. دیگر مدرسه نرفت. همیشه هم به شوخی می گفت عطیه تو را از پرورشگاه آوردند. ولی خیلی باهم جور بودند حتی گاهی داداش صدایش می زد. آخرش هم کلاس اول را نخواند. مجبور شدیم سال بعد دوباره او را کلاس اول بفرستیم. به شدت به من وابسته بود. طوری که از اول دبستان تا پایان اول دبیرستان با او به مدرسه رفتم و در حیاط می نشستم تا درس بخواند؛ اما از سال بعد گفتم مجید من واقعا خجالت می کشم به مدرسه بیایم. همین شد که دیگر مدرسه را هم گذاشت و نرفت؛ اما ذهنش خیلی خوب بود. هیچ شماره ای درگوشی ذخیره نکرده بود. شماره هرکی را می خواست از حفظ می گرفت.»

مجید قهوه خانه داشت. برای قهوه خانه اش هم همیشه نان بربری می گرفت تا «مجید بربری» لقب بامزه ای باشد که هنوز شنیدنش لبخند را یاد بقیه بیندازد. بارها هم کنار نانوایی می ایستاد و برای کسانی که می دانست وضعیت مناسبی ندارند، نان می خرید و به دست شان می رساند. قهوه خانه ای که به گفته پدر مجید، تعداد زیادی از دوستان و هم رزمان مجید آنجا رفت وآمد داشتند که حالا خیلی هایشان هم شهید شدند یکی از دوستان مجید که بعدها هم رزمش شد در این قهوه خانه رفت وآمد داشت. یک شب مجید را هیات خودشان می برد که اتفاقا خودش در آنجا مداح بود. بعد آنجا درمورد مدافعان حرم و ناامنی های سوریه و حرم حضرت زینب(س) می خواند و مجید آنقدر سینه می زند و گریه می کند که حالش بد می شود. وقتی بالای سرش می روند، می گویدمگر من مرده ام که حرم حضرت زینب(س) درخطر باشد. من هر طور شده می روم.

از همان شب تصمیم می گیرد که برود. مجید روزهای آخر در جواب تمام سوال های مادر تکرار می کند که نمی رود؛ اما مادر مجید از ترس رفتن مجید از کنارش تکان نمی خورد. حتی می ترسد که لباس هایش را بشوید روزهای آخر از کنارش تکان نمی خوردم. می ترسیدم ناغافل برود. مجید هم وانمود می کرد که نمی رود. لباس هایش را داده بود بشویم؛ اما من هر بار بهانه می آوردم و درمی رفتم. چند روزی بود که در لگن آب، خیس خورده بودند. فکر می کردم اگر بشویم می رود. پنجشنبه و جمعه که گذشت وقتی دیدم دوستانش رفتند و مجید نرفته گفتم لابد نمی رود. من در این چند سال زندگی یک بار خرید نرفتم؛ اما آن روز از ذوق اینکه باهم صبحانه بخوریم رفتم تا نان تازه بخرم. کاری که همیشه مجید انجام می داد و دوست داشت با من صبحانه بخورد.

وقتی برگشتم دیدم چمدان و لباس هایش نیست. فهمیدم همه چیز را خیس پوشیده و رفته است. همیشه به حضرت زینب(س) می گویم مجید خیلی به من وابسته بود، طوری که هیچ وقت جدا نمی شد. شما با مجید چه کردید که آنقدر ساده دل کَند؟ یکی از دوستان مجید برایش عکسی می فرستد که در آن یک رزمنده کوله پشتی دارد و پیشانی مادرش را می بوسد. می گفت مجید مدام غصه می خورد که من این کار را انجام نداده ام. همه می دانستند من و مجید رابطه مان به چه شکل است. رابطه ما مادر و فرزندی نبود. مجید مرا «مریم خانم» و پدرش را «آقا افضل» صدا می کرد. ما هم همیشه به او داداش مجید می گفتیم. آن قدر به هم نزدیک بودیم که وقتی رفت همه برای آنکه آرام و قرار داشته باشیم خانه مان جمع می شدند. وقتی خبر شهادتش پخش شد اطرافیان نمی گذاشتند من بفهمم.

لحظه ای مرا تنها نمی گذاشتند. با اجبار مرا به خانه برادرم بردند تا اینکه اگر کسی برای گفتن خبر شهادت به خانه آمد، من متوجه نشوم. حتی یک روز عموها و برادرهایم تا چهار صبح تمام پلاکاردهای دورتادور یافت آباد را جمع کرده بودند که من متوجه شهادت پسرم نشوم. این کار تا هفت روز ادامه پیدا کرد و من چیزی نفهمیدم ولی چون تماس نمی گرفت، بی قرار بودم. یکی از دخترهایم درگوشی همسرش خبر شهادت را دیده و حسابی حالش خراب شده بود. او هم از ترس اینکه من بفهمم خانه ما نمی آمد. آخر از تناقضات حرف هایشان و شهید شدن دوستان نزدیک مجید، فهمیدم مجید من هم شهید شده است ولی باور نمی کردم.

هنوز هم که هنوز است ساعت دو سه نصفه شب بی هوا بیدار می شوم و آیفون را چک می کنم و می گویم همیشه این موقع می آید. تا دوباره کنار هم بنشینیم و تا پنج صبح حرف بزنیم و بخندیم؛ اما نمی آید! یادم می آید که وقتی پیکر مجید بعد از چند سال می خواست بیاید، خیلی دوست داشتم که سردار سلیمانی به مراسم بیایند، از همه جا پیگیری کردم تا اینکه بالاخره گفتند، نمی شود که ایشان بیایند، به معراج شهدا رفتیم و بعد از برگشت بود که گوشی ام زنگ خورد و دختر سردار سلیمانی گفتند با پدرم صحبت کنید. باور نمی کردم، اما گفتند که من فردا میهمان مجید هستم، همین حرف برایم ارزش داشت و از ایشان تشکر کردم و گفتم می دانم که سرشان شلوغ است، حتی اگر نیایند هم کارشان برایم ارزش دارد، اما آمدند و درکنار ما بودند، یادم می آید که آن روز به سردار شهید سلیمانی گفتم، پسرم پیکرش اربا اربا شده است، سرش را از تنش جدا کرده و قطعه قطعه اش کرده اند و بعد هم آتشش زده اند، الان که این اتفاق برای خود حاج قاسم افتاده است، ناراحتم که چرا این کار را کرده ام، کاش چیزی نمی گفتم.

مجید من غیرتی بود، خیلی زیاد. او با شنیدن اتفاقی که در سوریه افتاد به آنجا رفت و بعد هم شهید شد، می دانم اگر الان زنده بود و این روزها را می دید، نمی توانست بی تفاوت باشد، شما ببینید که مردم عادی بعد از شنیدن خبر شهادت سردار چه حالی دارند، وای به حال کسانی که با ایشان همرزم بودند و به قولی سرباز ایشان بودند. پسرم هم اگر امروز زنده بود، حتما برای انتقام خون این شهید بزرگوار همه کار انجام می داد. این روزها از خدا می خواهم، که به خاطر خون شهدای مدافع حرم هم که شده، نابودی اسرائیل و آمریکا را ببینیم، این شهدا خیلی مظلومانه جنگیدند و شهید شدند. به عنوان یک مادر شهید دلم می خواهد همه مسئولان همت داشته باشند و برای این نابودی ها گام بردارند و دیگر حرفی از مذاکره و گفت وگو با آمریکا نشنویم.

امید مرتضی حاج قاسم بود

برادر شهید مرتضی کریمی: امید مرتضی حاج قاسم بود. برادرم در سه کشور ماموریت داشت، یمن، سوریه و عراق. او سپاهی بود و ۱۳ سال در سپاه خدمت کرد، از ۱۹ سالگی به سپاه رفت. البته چون نیروی مخصوص بود، برای عملیات برون مرزی نباید می رفت، اما خودش آنقدر اصرار کرد تا بالاخره توانست موافقت برای این سفرها را بگیرد. مرتضی متولد ۱۳۶۰ بود و دو دختر دارد که عاشقانه دوست شان داشت. من خودم در چند سفر با او بودم، ایشان جانشین گردان امام حسن مجتبی(ع) در سوریه بود، در چند عملیات همین گردان توانست تلفات زیادی را به داعشی ها وارد کند، برای همین آوازه او در سوریه پیچید و به گوش حاج قاسم می رسد، بالاخره ایشان می آید و می پرسد که مرتضی کریمی چه کسی است؟ مرتضی هم که آدم شوخ طبعی بود آن وقت در حال شوخی با بچه ها بود، او را معرفی می کنند و می گویند مرتضی همانی است که در حال شوخی با بچه ها است.

وقتی با سردار روبه رو شد، اول خیلی تعجب کرد و بعد هم از سردار سلیمانی خواست تا برای شهادتش دعا کند، اما سردار در جوابش گفت شهادت جای خود اما الان وقتی است که ما به امثال تو نیاز داریم. اما مرتضی باز هم تاکید کرد حاج قاسم، من این دفعه برای گرفتن شهادت آمده ام. در همان عملیات بعدی و در خان طومان شهید شد. عملیات لو می رود، ساعت چهار یا پنج صبح مرتضی برای تحویل گرفتن پستش می آید. یک نکته ای که بچه های مدافع حرم رعایت می کنند این است که اسم شان را روی همه لباس ها و کفش هایشان حک می کنند که اگر هرجا اتفاقی برایشان افتاد و لباسی از آنها باقی ماند، بدانند که شهید شده اند.

مرتضی زیارت عاشورا می خواند و آماده برای عملیات می شود، تقریبا ساعت ۱۰ صبح چند نفر از بچه ها شهید می شوند و مرتضی متوجه می شود که آنها از عملیات شان خبر داشته اند، نزدیک ظهر چند نفر دیگر شهید می شوند، یک ماشین می آید که پیکر شهدا و مجروحان را منتقل کند، اما یک تک تیرانداز، راننده را می زند و مرتضی پشت ماشین می نشیند تا کار را تمام کند، دستش تیر می خورد و با همان یک دست چند نفر از بچه ها را سوار ماشین می کند، اما یک موشک حرارتی به سمت ماشین شلیک شده و شهید می شود. پیکر چند نفرشان آمده است. از پیکرهایی که در ماشین بودند، فقط یک پیکر برگشت، اما مرتضی هنوز برنگشته است. فکر می کنم اگر مرتضی زنده بود و این روزها را می دید، حتما برایش رفتن حاج قاسم سخت بود و یک تنه برای انتقام می رفت، او خیلی روی دوستانش حساس بود، حتی یک بار که یکی از دوستانش شهید شده بود، او انتقام دوستش را از داعشی ها گرفت. حاج قاسم که دیگر فرمانده شان بود و آنها همه امیدشان حاج قاسم بود.

موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۸/۱۱/۰۸
khademoreza kusar

نظرات (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی