از جمله اموری که در قبر و عالم برزخ بسیار خطرناک است، و باعث عذابهای شدید می شود «حق الناس» است. البته هر گناهی در شب اول قبر و عالم برزخ دست و پا گیر انسان می شود، اما «حق الناس» را عذابی دیگر است.
یکی از شیعیان، به قصد زیارت قبر بی بی حضرت زینب (س) از ایران حرکت کرد تا به گمرک، در مرز بازرگان رسید. شخصی که مسئول گمرک بود، پیرزن را خیلی اذیت کرد و به شدت او را آزار می داد. مرتب سوال می کرد: برای چه به شام می روی؟ پولهایت را جای دیگر خرج کن.
زن گفت اگر به شام بروم، شکایت تو را به آن حضرت می کنم. گمرکچی گفت: برو و هر چه می خواهی بگو، من از کسی ترسی ندارم.
همه دستورات دینی به گونه ای، برای تطهیر است. انسان نماز می خواند. روزه می گیرد. زکات می پردازد[1] تا پاک شود. حتّی برای آن که طاهر و پاک شود ازدواج می کند[2] و با نفس جهاد می کند تا زمینه را برای پاک شدن مهیا کند.
وضو نیز ازجمله دستورات دینی است که احکامی ظاهری و اسراری باطنی دارد که حکمت مهم آن ایجاد طهارت درجسم و مهم تر از آن، در روان انسان است و این طهارت زمانی حاصل می شود که انسان هنگام وضو و غسل متوجه باشد برای ایستادن در پیشگاه حضرت حق تبارک و تعالی و کسب آمادگی روحی این کار را انجام می دهد.[3]
236- امام صادق علیه السلام فرمود: نسبت دادن زنان پاکدامن به ارتکاب عمل ناشایست زنا از گناهان کبیره محسوب می گردد. زیرا خداوند در باره کسانی که به زنان پاکدامن نسبت ناروا می دهند فرموده است: در دنیا و آخرت مورد لعن قرار گرفته. و عذابی بزرگ برای آنها خواهد بود[1].
237- پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: شخصی که نسبت ناروائی را به مرد مؤمن و یا زن مؤمنی بدهد. و سخنی در باره آنها بگوید که در مورد آنها روا نیست.
«عبداللَّه بن عامر» از یاران حضرت علی علیه السّلام بود و در یکی از جنگها در رکاب حضرت به شهادت رسید.
«هنده» دختر اوست و بعد از شهادت پدرش، مدّت زیادی را در خانه حضرت سپری کرد. وقتی امیرالمؤمنین علیه السّلام به شهادت رسید، سرپرستی او (هنده) را امام مجتبی علیه السّلام به عهده گرفت.
شعبی می گوید:
روزی عبد الملک بن مروان مرا فراخواند و گفت: موسی بن نصر- فرمانده ما در افریقا و امیر طارق بن زیاد فاتح اسپانیا- نامه ای برای من فرستاده و در آن نوشته است: به من خبر داده اند که حضرت سلیمان علیه السّلام در زمان خود، به گروه جن امر کرده است که شهری از مس برای او بسازند، و تمام عفریت ها و جنّیان برای ساختن آن گرد آمدند و آن را از چشمه غنی مسی که خداوند برای سلیمان پدید آورده بود، بنا کردند.
در حدیث معتبر آمده:
روزی موسی برای مناجات به کوه طور می رفت، شیطان هم به دنبالش روان بود، یکی از اعوان آن رجیم درگاه، به او گفت: مگر به اغوای موسی هم امید داری؟ گفت: پدرش را از بهشت راندم، امید است که بتوانم وی را نیز گمراه کنم!!
خود را به حضرت موسی رساند، موسی وی را با کلاهی هزار رنگ دید، از رنگ های کلاهش سؤال کرد، پاسخ داد: به این رنگ ها دل مردم را برده و آنان را می فریبم، ای موسی! برای تو هزار و پنج کلمه نصیحت دارم، گوش کن تا برایت بگویم که تو را در این مواعظ منفعت هست.
زنی از مجلّله های مدینه منوّره، برای نماز عشا به مسجد النبی پشت سر پیغمبر حاضر شد.
پیغمبر این آیه را در نماز خواند:
[وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ* لَها سَبْعَةُ أَبْوابٍ لِکلِّ بابٍ مِنْهُمْ جُزْءٌ مَقْسُومٌ]
«به درستی که جهنّم وعدگاه اینان است (هرکس با کفر مرد، جهنّم جای اوست) و هفت در و هفت طبقه دارد. برای هر طایفه ای دری از درهای جهنّم است».[1]
یکی از صفات خداوند «ستّار العیوب» بودن است یعنی عیب های بندگانش را در دنیا می پوشاند. به این صورت که کسی از گناهان پنهان افراد اطلاعی ندارد و خداوند آنها را می پوشاند و اگر عیوب و گناهان ظاهر می گشت، همچون قیامت که
«یعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیماهُمْ»[1]
که مجرمین از ظاهرشان شناخته می شوند، همه انسان ها از یکدیگر تنفر داشتند و به یکدیگر اعتماد نمی کردند.
امام علی علیه السلام در این خصوص فرمودند:
«الْحَذَرْ الْحَذَرْ فَوَ اللّهِ لَقَدْ سَتَرَ حَتَّی کانَّهُ غَفَرَ»[2]
«بر حذر باشید، بر حذر باشید! از عیب ها و گناهان به خدا قسم، خداوند عیب ها را پوشانیده آن چنان که گویی بخشیده است».
