چطور دست‌ها را جوان نگه داریم؟

متخصصان پوست به‌طور قاطع می‌گویند نور مستقیم خورشید سبب پیری پوست می‌شود، به‌خصوص در مورد دست‌ها که پوستی نازک و خشک دارند. بنابراین اگر شرایط زندگی روزمره‌تان طوری است که ساعت‌های زیادی را زیر نور خورشید به سر می‌برید باید حتماً دستکش و لباس آستین بلند بپوشید.

بیشتر ما برای جوان ماندن دنبال پاک کردن آثار پیری در صورت خود هستیم، غافل از اینکه دست‌ها هم می‌توانند تابلویی باشند که روی آن‌ها نوشته شده: «من پیر هستم». به عبارت دیگر، دست‌ها هم مانند پوست صورت مرتب در معرض آسیب‌های محیطی تأثیرگذار بر پوست قرار دارند و باید مراقب آن‌ها بود. از طرفی، پزشکان پوست معتقدند پوست پشت دست بسیار نازک‌تر از پوست صورت است و به مراتب زودتر از صورت پیر می‌شود. با این مقدمه بد نیست یاد بگیرید که چطور برنامه‌ای روزانه برای مراقبت از پوست دستتان تدوین کنید.

7 دلیل حمله قلبی در جوانی

مواد مخدر؛ از مقصران حمله‌ی قلبی در جوانان

شاید فکر کنید حمله قلبی در سن جوانی منجر به مرگ نمی‌شود چون یک بدن جوان به هر حال مقاوم‌تر است، این‌طور نیست؟ اما متأسفانه آمار نجات از حمله قلبی در جوانان بهتر از این آمار در میان افراد 50 ساله‌ای که دچار حمله قلبی می‌شوند نیست.

 شاید تصور کنید بیماری قلبی مشکلی است که سراغ سنین بالا می‌رود و خیال می‌کنید وقتی هنوز برای اولین بار به دنبال شغل می‌گردید یا در اوج جوانی بیشترین فعالیت را دارید نباید هیچ مشکل قلبی پیدا کنید. چون به هر حال، عروق تأمین کننده‌ی خون برای قلب باید سال‌های سال کار کنند تا آسیب ببینند و سبب حمله قلبی شوند؛ اما گزارش‌ها نشان می‌دهند حمله قلبی در میان جوان‌هایی که دهه‌ی 20 یا 30 عمر خود را می‌گذرانند رو به افزایش است. طبیعتاً این مسئله سؤال برانگیز است. چرا یک جوان باید دچار حمله قلبی شود؟

واکاوی شاخصه های الگوی خانواده منتظر

از آنجا که «انتظار» از مهم ترین مقوله های دینی در تشیع محسوب می شود و نیز ترویج فرهنگ انتظار در خانواده ها نقش مهمی در تربیت دینی جامعه اسلامی دارد، واکاوی مشخصه های الگوی خانواده منتظر می تواند در التزام عملی بعد موعود باوری نقش بسزایی داشته باشد. بدین سان، نسل جوان و نوجوان با مبحث امامت، ولایت، موعود و مهدویت آشنا شده و از آسیب های آن آگاهی می یابند. فرهنگ انتظار می تواند در نهاد خانواده تقویت گردد. شاخصه های الگوی چنین خانواده ای در پرتو عنایت به فرامین و سیره اهل بیت علیهم السلام تحقق می یابد و تقویت موعودباوری و توجه خاص به امر خودسازی در خانواده به موازات تربیت دینی فرزندان نقش مهمی در تبدیل این پایگاه مقدس به خانواده منتظر خواهد داشت.

عدالت، وعده اصلی ظهور موعود

قسط و عدالت اجتماعی، جوهره اصلی وعده الهی در ظهور و قیام موعود مصلح است. از این‌جهت تحقق این وعده الهی نیز از این مسیر می‌گذرد. با بررسی مجموع آیات و روایات، مشخص می‌گردد که ریشه غیبت او، عدم آمادگی ما برای ظهور است. عدالت در قیام امام مهدی (‌عج)، دارای گستره‌ای به ابعاد همه ساحات وجود انسان، اعم از اقتصاد، سیاست، فرهنگ و امنیت و ژرفایی ورای امور سطحی و ظاهری دارد.

سیره مهدوی و دولت منتظر

از آن جا که دولت منتظر، زمینه ساز خلافت صالحان است، آن را می توان دولتی صالح پرور نامید؛ بدین معنا که نظام و ارزش ها و جهت گیری کلی آن به گونه ای تعریف شده است که مدیران شایسته در آن تربیت می شوند و ارتقا می یابند و عناصر نالایق و فاسد یا اساساً جایگاهی در مدیریت ها نمی یابند یا در چرخه کاری آن به تدریج کنار می روند و حذف می شوند.

بررسی آموزه ظهور منجی در ادیان ابراهیمی

نجات، غایت اساسی ادیان است که بسته به زمینه های فرهنگی مختلف از دینی تا دین دیگر معانی متفاوتی به خود می گیرد. در چارچوب هر یک از سنت های دینی نیز مفهوم نجات دچار تحول وتغییر می گردد. در تاریخ سه دین ابراهیمی و به خصوص در تاریخ سنت اسرائیلی، شاهد مراحل مختلف تحول مفاهیم دینی و از جمله مفهوم نجات می باشیم. یکی از مؤلفه های اصلی این مفهوم در سنت های مذکور، منجی محور بودن آن است، یعنی در قیاس با برخی ادیان شرقی، نه خودانسان بلکه خداوند عهده دار عمل نجات انسان و یا انسان و جهان، هر دو است. در اینجا نجات همچون پرستش توحیدی است. بار به حضور یک عامل انسانی در نجات جمعی این جهانی،باوری است که در مراحل سپس تر تاریخ این ادیان، بروز بیشتری دارد. به موازات آخرالزمانی،فرجامین، کیهانی و معنوی تر شدن مفهوم نجات، چهرة منجی مورد انتظار نیز آسمانی وفرجامین تر می شود. باور به نجات و منجی فرجامین در ادیان کهن تر خاورمیانه از جمله و به خصوص در دین زرتشتی دارای سابقه است. اعتقاد به یک نجات بخش انسانی در دین زرتشتی،بر خلاف ادیان ابراهیمی، با مفهوم خدا و نجات در آن دین، دارای سازگاری بیشتری است، و لذاظهور این باور نیز در سنت مزبور از پیشنة بیشتری برخوردار است. با توجه به تماس تاریخی فرهنگ های زرتشتی و اسرائیلی، تأثیر اولی بر دومی در مقوله فرجامشناسی و منجی باوری بسیارمحتمل است. اسامی، عناوین، ویژگیها کارکردهای چهره های نجات بخش در سنت های ابراهیمی، متناسب با مفاهیم مختلف نجات در این سنت ها، با یکدیگر تفاوت دارند. مسیحا،پادشاهی است که قوم اسرائیل را به سرزمینش باز می گرداند و پادشاهی داوودی را احیا می نماید؛مسیح، پسر خداوند است که بر گناه و مرگ غلبه می یابد، و در عین حال پادشاهی خداوند را برقرارمی سازد؛ مهدی، امامی است که به مثابه جانشین پیامبر اسلام(ص)، رهبری سیاسی جامعه اسلامی را از حاکمان غاصب سلب می نماید و آن را همراه با رهبری دینی توأمان بر عهده می گیرد. درمحافل مختلف دینی - سیاسی مراحل مختلف تاریخی، تصویر و تصور ناظر به این نجات بخشان دچار جرح و تعدیل می شود. انتظار ظهور نجات بخش نیز در طول تاریخ هر یک ازسنت های مزبور همواره یکسان نبوده است. معمولا در دورة نخست شکل گیری انتظارات منجی باورانه، توقع بر آن است که چهره نجات بخش در آیندة نزدیک ظهور خواهد نمود. تأخیردر ظهور، از طرفی موجب یأس در باورمندان می گردد، و از طرف دیگر سنت پیشگویی زمان وعلائم ظهور شکل می گیرد. با فرا رسیدن زمان پیشگویی شده و عدم تحقق آن، موعد ظهور به آیندة دورتر و یا به آخرالزمان به تعویق می افتد. وجود سنت مزبور باعث می شود که به خصوص در دوره های رنج و سختی، برخی چهره ها و گروهها به عملگرایی روی آورند، و خود رانجات بحش یا پیشاهنگ و زمینه ساز او معرفی نمایند. نهادهای رسمی در تاریخ سنت های ابراهیمی، پیروان را از عملگرایی و تعجیل در امری که خداوند برای آن زمان معینی را مقررداشته، برحذر داشته اند که این کار دخالت در امر خداوند محسوب می شود.            

جامعه در عصر ظهور

جامعه در عصر ظهور عنوان تحقیق است که هدف از آن ارائه سیمای کلی از عصر امام مهدی « علیه السلام» و قیام مقدس آن حضرت و پاسخ به برخی از سؤالات پیرامون حضرت مهدی « علیه السلام» می باشد که از آیات و روایات استفاده شده است. تحقیق با شرح مختصری از زندگانی امام شروع شده و بعد از بیان حکومتهای پیش از ظهور نگاهی به حکومت حضرت دارد و در بخش پایانی به بررسی جامعه قبل و پس از ظهور می پردازد. منابع استفاده شده بیشتر کتابهای حدیثی و روایی بود که توسط شیعه و سنی تالیف گردیده اند وسعی شده به ذکر یک منبع از روایت اکتفا شود. یکی از مسائلی که جامعه بشری پیش از ظهور امام از آن رنج می برد، ستمی است که به وسیله حکومتها بر مردم می رود، زیرا پیش از ظهور آن حضرت، ستمگران بر جهان فرمانروایی می کنند، اما این حکومتها پیش از ظهور به ضعف می گرایند و این زمینه ای می شودتا حکومت جهانی حضرت را بپذیرند. حضرت هنگامی زمام امور را بدست می گیرد که دنیا وارث انبوهی از نابسامانی هاست و میلیونها بیمار جسمی و روانی وجود دارد ، ناامنی همه جا را فرا گرفته است، شهرها در اثر جنگ ونبرد به ویرانه ای تبدیل گشته است و نابودی کشتزارها در اثر آلودگی محیط زیست ، کمبود ارزاق را به دنبال دارد. بالاخره پس از قرنها انتظار و تحمل رنج و سختی روزگار ستم و تاریکی ها، به سر می آید و شخصیت بزرگی که با یاری الهی،بنای زدودن آثار ستم و جور را دارد ظهور می کند آن حضرت دست به اصلاحات گسترده و دگرگونی بنیادی در دو بعد مادی و معنوی می زند و جامعه بشری را سامان می بخشد . اقدامات حضرت را می توان تحت عناوین احکام جدید ، اصلاحات و تجدید بناها دسته بندی کرد و برای انجام این اقدامات حضرت مهدی « علیه السلام» با دشمنان و کسانی که با وی مخالفت می کنند بسیار قاطعانه برخورد می نمایند و در برخورد با آنها از یک نوع مجازات استفاده نمی کنند.            

باور دیگران درباره مهدویت 2

مهدویت در نگاه دیگران

مهدویت از منظر فرق شیعه

• مهدویت از دیدگاه زیدیه

زیدیه مانند دیگر فرق اسلامی به اصل مهدویت اعتقاد دارند. آنان، متولد شدن امام مهدی در گذشته و غیبت آن را نمی‎پذیرند و تنها معتقد به موعود بودن و ظهور امام مهدی در آخرالزمان هستند. از نگاه زیدیه، غیبت امام با شرط خروج امام و دعوت به امامت خود منافات دارد.^[۵۰] از این رو انطباق مصداق امام موعود و منتظر در امام دوازدهم شیعیان اثناعشری، را رد کرده یا حداقل تأیید نمی‌کنند. آنان تنها معتقدند امام منتظَر در آخرالزمان به دنیا آمده و قیام خواهد کرد.

به طور کلی مهدویت در زیدیه، مهدویت نوعیه است. آنها آخرین امام از سلسله ائمه را که جهان را پراز عدل و داد کند مهدی موعود می‌دانند و معتقدند باید از هر سیدی که دعوت به خود کند پیروی کرد چه بسا او همان مهدی موعود باشد^[۵۱] اگر جهان را پر از عدل و داد کرد و کار را به اتمام رساند، مهدی موعود بودن او معلوم می‌شود، در غیر این صورت منتظر سید دیگری می‌مانند.^[۵۲]

با این حال در طول تاریخ گروه‌هایی از زیدیه، ادعای مهدویت امامانی که در قیام‌ها کشته شده را مطرح می‌کردند و معتقد بودند آنان روزی بازخواهند گشت و جهان را پر از عدل و داد خواهند کرد. آنان در مورد زید بن علی،^[۵۳] نفس زکیه،^[۵۴] محمد بن قاسم بن علی بن عمر بن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب(م۲۱۹ق)،^[۵۵] یحیی بن عمر بن یحیی بن حسین بن زید بن علی بن حسین(م۲۵۰ق)^[۵۶]و حسین بن قاسم عیانی (م۴۰۴ق) ادعای مهدویت کرد‎ه‌اند.^[۵۷]

چرا باید انتظار امام زمان عج را باید بکشیم؟؟

اعوذ بالله من الشّیطان الرّجیم
بسم الله الرّحمن الرّحیم
 
ما همه می گوییم منتظرامام زمان هستیم. اگر کسی مسافری داشته باشد وانتظار بازگشت او را بکشد، انتظار وقتی صدق می کند که برای آمدن مسافر خود، کاری بکند. کسی مثلا به مکه رفته ومیخواهد مراجعت بکند، شخصی که منتظر اوست فرشها و پرده ها وشکل ظاهری خانه را درست و منظم میکند، شربت می جوشاند، شیرینی می گذارد، وسایل را کماهو فراهم میکند.

حضرت امام باقر(علیه الصلاة والسلام) می فرمایند: چنانچه شما انتظار امامتان را می کشید، می بایست رفتارتان در واجبات، و در ترک محرمات، و تخلق به اخلاق حسنه در آن حد که توان دارید باشد. باید کوشش کنید، باید در حد توان کوشش کنید که مورد پسند و رضای آن حضرت باشید.

در دعای امشب است که می فرماید:« الهی تعرّضَ لک فی هذااللیل المتعرّضُون»

چه کسانی نعمت انقلاب را نادیده می گیرند؟؟

آیت الله مصباح یزدی در موسسه ی «در راه حق» که مدیریت آن با آیت الله محسن خرازی و آیت الله رضا استادی و با همکاری آیات مکارم شیرازی،نوری همدانی،مظاهری،محمد یزدی،شبیری زنجانی،احمدی میانجی،محمدی گیلانی،حاج سید مهدی روحانی و...بود،به سخنان مهمی در زمینه ولایت فقیه و امام خمینی و نقد گروه هایی چون «انجمن حجتیه» پرداختند که آن زمان روزنامه اطلاعات آن را منتشر نمود.ایشان در آن جلسه فرمودند:

« یکی از بزرگترین نعمت هایی که در این زمان باید به آن توجه داشته باشیم نعمت این نظام عظیم اسلامی است که خدا به ما عطا فرموده است و چقدر واقعا جای شرمساری است که کسانی این نعمت را ندیده بگیرند و به اهمیت این نعمت عُظمی که خدا به ما مرحمت فرموده توجه نکنند و یا حتی درصدد تحقیر و کاستن قدر این نعمت بربیایند.من نمی خواهم از شخص یا گروه خاصی انتقاد کنم.با کسی حساب خورده ای نداریم،ولی منطقاً نمی فهمم بر چه اساسی به خودشان اجازه می دهند در برابر این نعمت عظیم الهی،موضع گیری کنند.ممکن است دستاویزهایی از قبیل کمبودهایی که وجود دارد و یا در اثر جنگ پیش آمده،داشته باشند؛از ایشان سوال می شود که بینکم و بین الله اگر در زمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علیه السلام بودید و آن شرایط را داشتید آیا ملاک برای این انتقادها در آن زمان بود؟

آن وقتی که مسلمانان ها در حال جنگ،هر چند نفر یک دانه خرما می خوردند آیا وضعشان از ما بهتر بود؟آن وقتی که هنوز از یک جنگی برنگشته بودند پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله اعلام می کردند آماده شوید برای جنگ دیگری،آسایش شان از ما بیشتر بود؟ آن وقتی که در آن بیابان های چند صد فرسخی خشک و «لم یزرع» می بایست از مدینه تا تبوک حرکت بکنند و یک مشت مردم محروم در مقابل رومی ها بروند و بجنگند که هم از نظر عِدّه و هم از نظر عُدّه بر آنها برتری داشتند،اگر در آن زمان بودند چه می گفتند؟ آیا غیر از حرفی که منافقین آن زمان می زدند اینها می گفتند؟ ما این سوال را مطرح می کنیم ولی نمی خواهیم به ما جواب بدهند و خودشان فکر کنند و به خودشان جواب دهند. اگر اینها جای اصحاب امیرالمؤمنین علیه السلام در جنگ جمل بودند و خودشان را مواجه می دیدند با کسانی مثل زبیر که پسر عمه ی پیغمبر صلی الله علیه و آله است و پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله بارها از او تجلیل و از شمشیر او تعریف کرده اند که چقدر خدمت به اسلام کرده است و می خواستند به روی او شمشیر بکشند چه می کردند؟ آیا شمشیر کشیدن به روی زیبر مشکل تر است یا به روی صدام؟ممکن است بگویند آن وقت ما اطمینان داشتیم که پیغمبر و امیرالمؤمنین علیه السلام معصوم هستند،دیگر چاره ای نداشتیم،هر چه می گفتند قبول می کردیم،حالا چنین اطمینانی نداریم.

 

اولاً؛آنچه الان به برکت علما و زحماتی که کشیده اند و مقام عصمت ایشان برای ما روشن شده سابقاً اینقدر روشن نبوده است.حتی در زمان ائمه ی اطهار و برای فرزندان امام ها هم این مطالب به این حد واضح نبوده است.مومن طاق یا حضرت زید بن علی بن الحسین درباره ی امامت مباحثه می کرد و به حسب روایت به مومن طاق می گوید:اگر مطلب چنین است که تو می گویی چرا پدر من با آن محبتی که به من داشت،به من نفرموده که تو باید بعداً اطاعت از بردارت [امام باقر علیه السلام] بکنی؟جواب می دهد که:«شفقةً علیک» آن هم برای این بود که به تو علاقه داشت.می ترسید که اگر بگوید،مخالفت کنی و کافر شوی! حالا برای ما راحت است.مایه ای ندارد که بگوییم همه ی ائمه معصوم بودند و هرچه ایشان بگویند اطاعتشان واجب است.چون ضرری که به ما نمی زند.خیلی زود می پذیریم اما آن کسی که به او می گوید:«شمشیر بکش به روی پدرت یا پسرت» برایش به این آسانی قابل قبول نیست،می گوید شاید اشتباه می کند.مگر اصحاب امیرالمؤمنین علیه السلام که در جنگ صفین به روی خود امیرالمؤمنین علیه السلام شمشیر کشیدند؛از شعیانشان نبودند؟آمدند که بفرست مالک اشتر برگردد و الا خودت را می کشیم! ما به جنگ قرآن نمی رویم! آیا اگر این افراد جای آنها بودند بهتر از آنها بودند؟

ثانیاً؛همان حجیّتی که نظر ولی فقیه در سایر جاها دارد در اینجا هم دارد.اگر ما مشاجره یا دعوایی داشته باشیم و فقیهی برای ما قضاوت کند آیا اخذ نمی کنیم؟ و می گوییم که علم غیب ندارد،شاید اشتباه کند!اگر حجت ظاهری در آنجا هست در اینجا هم هست. یک سوال دیگر هم از ایشان دارم که پیش خودشان فکر کنند و به خودشان جواب دهند: اگر در زمان رژیم شاه به شماها (مخصوصا آن آخوندهایی که این حرف ها را می زنند) یک صدم آنچه امروز در سایه ی این نظام،آبرو و عزّت پیدا کرده اید،اگر شاه یک صدم این را به شما می داد وظیفه ی شرعی خودتان نمی دانستید که از شاه ترویج بکنید؟ با مختصر احترامی که گاهی از روحانیت و اسلام به خاطر مقاصد خودش می کرد،عده ای وظیفه ی خودشان می دانستند که از «شاهنشاه اسلام پناه!» ترویج کنند.و می گفتند یک کشور شیعه داریم،یک پرچمدار شیعه داریم! آیا نظام اسلامی امروز به اندازه ی شاه طرفدار شیعه نیست؟! شما در تاریخ کجا سراغ دارید که بعد از امام معصوم یک فردی برای اسلام و برای تشیّع این همه مایه ی برکت شده باشد؟سراسر تاریخ را بگردید یک نمونه به ما نشان دهید.یکی از آرزوهایی که در دل هر روحانی در بیست سال قبل (سال 43-44) وجود داشت این بود که یک وقتی مرجع تقلید ما بتواند یک اثری در دستگاه حکومت بگذارد.هیچ وقت به خاطرشان خطور نمی کرد که مرجع تقلید در رأس حکومت قرار بگیرد.

آرزو داشتند که مرجعیت شیعه طوری باشد که اگر یک وقت خواهشی از شاه بکند،شاه قبول کند.این نهایت آرزوهایشان بود! اکنون این حکومت،این همه خدمات برای شیعه می کند،زیر لوای یک روحانی (حضرت امام خمینی ره) این بزرگ ترین افتخار برای روحانیت در طول تاریخ است که این چنین شخصی توانسته چنین انقلابی را به وجود بیاورد.آیا این آبرو برای شما نیست؟آیا اگر شما رأس حکومت قرار می گرفتید،بهتر از این عمل می کردید؟یا ترجیح می دادید که همان حکومت شاه باشد؟! گاهی می گویند: ما چون نمی توانیم بهتر از این عمل کنیم می گذاشتیم همان حکومت شاه باشد و هرچه می خواهد بشود تا خود امام زمان (عج) بیاید و اصلاح کند! چطور شما برای کارهای خودتان صبر نمی کنید تا امام زمان (عج) تشریف بیاورد؟چرا برای تصرف در اموال امام صبر نمی کنید تا امام زمان بیاید؟! این همه سهم امام هایی که در طول عمرتان مصرف کردید،چرا احتیاط نکردید که شاید امام زمان راضی نباشد؟مگر گرفتن سهم امام علیه السلام از شئون امامت و حکومت نیست؟آیا وجوب امر به معروف و نهی از منکر و دفاع از کیان اسلامی و حقوق مسلمین را هم مشروط به آمدن امام زمان می دانید؟!

خدای متعال ان شاءالله دل های ما را نورانی کند،از هواهای نفسانی پاک کند،بصیرت کافی به ما مرحمت کند که نعمت های مادی و معنوی خودش را بهتر بشناسیم و در صدد شکرگزاری آنها براییم».(روزنامه اطلاعات،28 اردیبهشت ماه 1364)

 

 

ماجرای چراغانی موسسه در راه حق چه بود؟ 

 

آیت الله رضا استادی از مسئولان موسسه در راه حق در سال 57 در مصاحبه با روزنامه رسالت در تاریخ 8 شهریور78 گفت: 

خدا کند این آقایانی که بنا گذاشتند حضرت مصباح را خاموش کنند، لااقل از دروغ و خلاف واقع گویی بپرهیزند... در سال 57-56 موسسه در راه حق در دست ساختمان بود و کارهای فرهنگی آن مرکز در یک خانه قدیمی در کوچه ای تنگ که اصلا مناسب با جشن نبود، انجام می گرفت که در همان خانه، برخی از اساتید و بزرگان حوزه و حامی انقلاب حاضر می شدند و موسسه در راه حق (که یار صمیمی امام، ﺣﺠﺔ الاسلام و المسلمین شهید حقانی در هیئت مدیره اش بود) را به خاطر برنامه های سازنده اش مورد تقدیر و تشویق قرار می دادند و حتی تا بدو پیروزی انقلاب هم هنوز ساختمان موسسه آماده نشده بود.

 

 حجت الاسلام رحیمیان هم در تاریخ19خرداد87 طی مصاحبه ای گفت :

نسل انقلاب هیچگاه مناظرات آقای مصباح با سران و اندیشمندان کمونیست و مارکسیست و تفوق و قدرت علمی ایشان را که اوایل پیروزی انقلاب از سیمای جمهوری اسلامی پخش می شد، فراموش نخواهد کرد. تبحر و تسلط کم نظیر آیت الله مصباح در تمام معارف و علوم اسلامی از ایشان شخصیتی ساخته که رهبر انقلاب، ایشان را پرکننده جای خالی علامه طباطبایی و شهید مطهری دانستند. عمده آثار و کتابهای علمی آقای مصباح تبیین ناب اسلام ناب و تفکر امام است، به گونه ای که مباحثی از قبیل حکومت اسلامی و ولایت فقیه در آثار ایشان درخشش خاصی دارد و این از عجایب روزگار ما است که شخصیتی را که در عمده آثارش اصول خط امام از قبیل عدم جدایی دین از سیاست و ولایت فقیه موج می زند، متهم به ارتباط با جریان منحرفی [حجتیه] می کنند که نماد جدایی دین از سیاست است.