چرا انتظار و چگونه منتظر امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف باشیم؟؟

انتظار ناب

در این فصل عناوین مورد بحث واقع گردیده است: 1 – مفهوم انتظار. در این قسمت پس از بیان مفهوم انتظار فرج نتیجه گیری شده است که این عنوان محتوایی جز حرکت و عمل ندارد. 2 -  انتظار مکتب عمل. در این بحث پس از بیان حدیثی از پیامبر اکرم(ص) که انتظار فرج را عمل معرفی فرموده است به تفصیل اثبات گردیده است که اساساً انتظار فرج جز آمادگی همه جانبه، تمرین صلاحیت، حرکت و عمل چیز دیگری در برندارد. 3 – گسترۀ انتظار. در این مبحث که از مباحث عمدۀ این نوشتار است به تفصیل ثابت شده است که انتظار فرج تکلیفی عمومی برای مسلمانها، حتی برای مردم عصر حضور بوده و امامان پیشین(ع) و مسلمانان صدر اسلام نیز بدان مکلف بوده اند و آنان نیز به طور مستمر در جهت انتظار فرج گام برمی داشته اند. ولی این مبارزه گاهی در قالب جهاد آشکار صورت می گرفته است مانند مبارزات امیر مؤمنان(ع) و امام مجتبی(ع) و امام حسین(ع) و گاهی هم در صورت مبارزه مخفی و رعایت اصل تقیه شکل می یافته است. همچنان که مبارزات امامان – علیهم السلام – پس از امام سوم – علیه السلام – این گونه بوده است. و در نهایت این قسمت با ذکر روایاتی مبنی بر حقانیت مبارزات حق طلبانه در عصر غیبت، از جمله روایت منقول از حضرت رسول اکرم(ص) که فرمود: «یخرج الناس من المشرق فیوطئون للمهدی سلطانه» که این زمینه سازی بر انقلاب اسلامی ایران منطبق گردیده است، در بحث مستقلی تحت عنوان انقلاب ایران و انتظار فرج، به تفصیل در جهت حل تعارض و تنافی بین این روایت و روایاتی که مفاد آنها پر شدن جهان از ظلم و جور در عصر غیبت به عنوان مقدمۀ ظهور معرفی گردیده است، پرداخته شده است.

عوامل تحریف در معنای انتظار فرج

در این فصل عوامل و زمینه هایی که چه به صورت مستقیم و چه به گونۀ غیرمستقیم در تحمیل معنای انحرافی و غلط بر انتظار فرج، دخیل بوده است بیان گردیده و در مورد هر یک، در حد مقاله، پردازش و تحلیل مناسب صورت گرفته است.

و آنها عبارت اند از:

1 – عوامل مذهبی. زیرا نارسایی فهم و برداشت غلط در برخی مفاهیم دینی، خود از عوامل بسیار مهم در سوء برداشت و انحراف فکر در موضوع انتظار فرج بوده و هست که در متن مقاله بدانها پرداخته شده است.

2 – عوامل روانی. و اینها عبارت اند از 1 – عافیت طلبی 2 – ضعف نفس و نبود شجاعت روحی 3 – ترس از جان و خطرهای احتمالی 4 – یأس و خوف از عدم موفقیت و غیر آن به امید نجات امت و پیروزی حق و جلوه های آن در سطح جهان با ظهور حضرت مهدی(عج).

حمد و سپاس خدای بزرگ و بی همتا را که همگان را بیافرید و قسمی را با هدایت تکوینی به کمال لایق خود رساند و قسمی را نیز به هدایت تشریعی مفتخر ساخت. پیامبران را برگزید تا مشعلداران قافلۀ بشری در حرکت به سوی او گردند. و اوصیای آنان را نیز تا حافظان و ادامه دهندگان این راه پر افتخار باشند. و درود خدا بر تمامی آنها، به خصوص بر خاتم انبیا و اوصیا، یعنی حضرت رسول اکرم(ص) و فرزند گرامیش حضرت مهدی(عج) ؛ این دو عنصر مقدّسی که به واسطۀ ظهور و حضور پر شکوه دیگری نیز در اجرا، به حد کمال خواهد رسید.

فرج آل محمد(ص) که فرج همۀ اولیا و انبیای الهی در طول حیات بشری بوده است، به دست مبارک و پرتوان مهدی موعود(عج) به تحقق خواهد پیوست و با وجود و ظهورش همه آمال اولیا به بار خواهد نشست و لذا فرا رسیدن عصر حکومت جهانی بی منازع او آرزوی همۀ خوبان بوده است. [1] و بر همین اساس «انتظار فرج» که موضوع این مقاله است دستورالعمل زندگی تمامی آنان محسوب آمده است. افتخار این امت مرحومه به خصوص در عصر غیبت در این است که در زمانی به حیات خود ادامه می دهد که معاصر با این ذخیرۀ بزرگ خداوندی در عرصۀ وجود است.

اعتقاد به وجود حضرت مهدی(عج) و ظهور او برای اصلاح زمین و گسترش عدالت در پهنای آن، امیدبخش ترین و نورانی ترین نقطۀ امید بندگان صالح حق است و چنین امر مهمی بی التزام عملی به «انتظار فرج» تأثیر بایستۀ خویش را در زندگی فردی و اجتماعی مسلمانان نخواهد داشت.

 

قلعه بانان دین در عصر غیبت

از مصیبتهای عظیم عصر غیبت این است که مردمان در این زمان معاصر آن عزیز الهی اند و در عین حال گذشته از حکومت عدل جهانی او از هدایتها و ارشادهای پیوسته و مستقیم او نیز (در اثر عواملی که تمامی آنها به خود آنان راجع است) محروم اند. و در پی همین محرومیت اسفبار و جانکاه است که بسیاری از حقایق دین مخفی مانده و برخی نیز در اثر دسایس و نیرنگهای شیاطین و دستهای پیدا و پنهان دشمنان دین چهرۀ ناب و اصلی خود را در پشت غبار خرافه و یا سوءفهم و تحریف عده ای جاهل و یا مغرض پنهان کرده است. و از این راه امت بزرگ اسلامی در طول تاریخ این غیبت دردناک، دچار خسارتها و صدمه های فراوان گشته و قدرت جهاد و مبارزه در جهت حرکت به سوی هدفهای بلند و متعالی، از او سلب گردیده است.

در این میان تنها عالمان دین بوده اند (که بنا به تعیین و تأیید خود امامان معصوم – علیهم  السلام – به ویژه شخص حضرت مهدی[2](عج) قلعه بانان و حافظان میراث انبیا هستند) که با تحمل رنج فراوان و طاقت شکن و شنیدن زخم زبانها و کشیدن مرارتها در حد توان، به غبارروبی و زدودن لکه های تحریف و سوءفهمهای جاهلانه از صورت پر فروغ مفاهیم بلند دینی قیام می کرده اند و بر طبق برخی نصوص بر سر هر قرنی خدای بزرگ عالمی برتر و بلند مرتبه ای را برمی  انگیزد تا آثار دسیسه های نیرنگبازان و بدعت مبدعان را از چهرۀ دین می کند و نقاب تزویر و جهل را از روی آن کنار زند. [3]

شیخ طوسی و مفیدها، سید مرتضی و محقق حلی ها، صاحب شرائع و شهید اول و ثانی  ها، محقق اردبیلی و علامه حلی ها، شیخ انصاری و میرزای شیرازی ها، سید جمال الدین اسدآبادی و شهید مدرس  تا محروم بروجردی ها – رضوان الله تعالی علیهم اجمعین – و صدها نمونۀ دیگر از این قبیل اند.