حکمت 415 نهج البلاغه امام علی علیه السّلام

وَ قَالَ (علیه السلام) فِی صِفَةِ الدُّنْیَا:
تَغُرُّ وَ تَضُرُّ وَ تَمُرُّ؛ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَمْ یَرْضَهَا ثَوَاباً لِأَوْلِیَائِهِ، وَ لَا عِقَاباً لِأَعْدَائِهِ؛ وَ إِنَّ أَهْلَ الدُّنْیَا کَرَکْبٍ، بَیْنَا هُمْ حَلُّوا إِذْ صَاحَ بِهِمْ سَائِقُهُمْ، فَارْتَحَلُوا.

ارْتَحِلُوا: کوچ کنید.

دنیا شناسى (اعتقادى، اخلاقى):
و درود خدا بر او، فرمود: (در وصف دنیاى حرام) (دنیا) فریب مى دهد، زیان مى رساند و تند مى گذرد. از این رو خدا دنیا را پاداش دوستان خود نپسندید، و آن را جایگاه کیفر دشمنان خود قرار نداد، و همانا مردم دنیا چون کاروانى باشند که هنوز بار انداز نکرده کاروان سالار بانگ کوچ سر دهد تا بار بندند و برانند.