روایات ضمن بیان قبح غیبت به نشانه های آن نیز پرداخته اند، به برخی از این احادیث توجه کنید.
منافق به انسان دو چهره اطلاق می شود و غیبت کننده نیز دو چهره دوست و دشمن را با هم آمیخته است.
قال علی علیه السلام:
«الْغَیبَةُ آیةُ الْمُنافِقِ»[1]
غیبت نشانه منافق است.
از جمله دعاهای مستجاب دعای والدین برای فرزندان است.
قال رسول الله صلی اللَّه علیه و آله: ارْبَعَةٌ لا تُرَدُّ لَهُمْ دَعْوَةٌ، امامٌ عادِلٌ، وَ والِدٌ لِوَلَدِهِ، وَ الرَّجُلُ یدْعُو لِاخیهِ بِظهْرِ الْغَیبِ، وَ الْمَظْلُومُ، یقُولُ اللَّهُ جلَّ جَلالُهُ وَ عِزَّتی وَ جَلالی لَأَنْتَصِرَنَّ لَک وَ لَوْ بَعْدَ حینٍ.[1]
چهار عده دعایشان برگردانده نمی شود، پیشوای عادل، پدر برای فرزند، برادر دینی برای برادرش در غیبت او، مظلومی که به وی ستم شده است، خداوند متعال می فرماید: به عزّت و جلالم تو را و لو بعد از زمانی یاری خواهم کرد.
جواز دروغ در اصلاح بین مردم و عدم جواز راستگویی در فساد
1- امام صادق (ع) از پدرانش نقل می کند: در سفارشهای پیغمبر (ص) به علی (ع) هست: یا علی، خداوند دروغ را برای اصلاح بین مردم دوست می دارد و راستگویی را که سبب فساد شود نمی پسندد، تا آن جا که فرمود: یا علی در سه مورد دروغ گفتن نیکوست، 1- حیله کردن در جنگ، 2- وعده دادن به همسر خود، 3- اصلاح بین مردم.
تحریم قهر کردن از مؤمن و استحباب سبقت در آشتی کردن
1- امام صادق (ع) فرمود: که پیغمبر (ص) فرموده است: بیش از سه روز قهر و جدایی جایز نیست.
2- امام صادق (ع) فرمود: در قهر هیچ گونه خیری نیست.
1- امام صادق (ع) فرمود: که پیغمبر (ص) فرموده است مؤمن کسی است که مؤمنین او را بر جان و مال خودشان امین دانند، و مسلمان کسی است که مسلمانان از دست و زبان او در امان باشند؛ و مهاجر کسی است که از گناهان دوری جوید و آنچه را که خدا حرام نموده ترک نماید و همچنین ستم کردن، خوار داشتن، و غیبت نمودن، و طرد کردن مؤمن، بر مؤمن حرام است.
زمانی که معاویه به کشورهای اسلامی مسلط شد و در ظاهر مخالفان خود را سرکوب کرده و به جای خود نشاند، تمام وسائل عیش و نوش و لذت های زندگی را برای فرزندش یزید فراهم کرد.
روزی به او گفت: پسرم آیا با این همه امکانات باز هم آرزویی داری؟
هر پسر و دختری که پا به دوران جوانی می گذارد، بزرگترین آرزویش ازدواج و ایجاد کانون گرم و پر مهر خانواده است، تا یار و مونس و محرم راز پیدا کند و از نعمت زندگی مشترک زناشویی، استقلال و آزادی بیشتری بهره مند گردد. پسران و دختران جوان سعادت خود را در سایه زندگی مشترک جستجو می کنند. چنین میلی بطور طبیعی و فطری در انسانها وجود دارد و نمی توان از آن صرف نظر کرد. آری بزرگترین پناهگاه مطمئن برای جوانان، کانون گرم خانوادگی است که می توانند اضطرابهای درونی خود را در آن به اطمینان، استقامت و آرامش تبدیل کنند و غمها و نگرانیهای خود را از یاد ببرند. امر ازدواج و تحقق آن در جامعه باید برای همه کس آسان باشد. چرا که این امر یک ضرورت حیاتی است، مانند آب و نان که در هر جامعه ای از همه کالاها ضروری تر و مهم تر است.
