حکمت 419 نهج البلاغه امام علی علیه السّلام

وَ قَالَ (علیه السلام): مِسْکِینٌ ابْنُ آدَمَ؛ مَکْتُومُ الْأَجَلِ، مَکْنُونُ الْعِلَلِ، مَحْفُوظُ الْعَمَلِ؛ تُؤْلِمُهُ الْبَقَّةُ، وَ تَقْتُلُهُ الشَّرْقَةُ، وَ تُنْتِنُهُ الْعَرْقَة.

مَکْنُون: مستور، پوشیده.
الشَرْقَة: گلوگیر شدن با آب، گیر کردن آب دهان در گلو.
تُنْتِنُهُ: بد بویش میکند.
الْعَرْقَة: عرق، مایعى که از منفذهاى پوست بدن ترشح میشود.

مشکلات انسان (علمى، اخلاقى):
و درود خدا بر او، فرمود: بیچاره فرزند آدم اجلش پنهان، بیمارى هایش پوشیده، اعمالش همه نوشته شده، پشّه اى او را آزار مى دهد، جرعه اى گلو گیرش شده او را از پاى در آورد، و عرق کردنى او را بد بو سازد.