مساله وفای به عهد و پیمان که در آیه مورد بحث مطرح است از اساسی ترین شرائط زندگی دستجمعی است و بدون آن هیچگونه همکاری اجتماعی ممکن نیست، و بشر با از دست دادن آن زندگی اجتماعی و اثرات آن را عملا از دست خواهد داد، به همین دلیل در منابع اسلامی تاکید فوق العاده ای روی این مساله شده است و شاید کمتر چیزی باشد که این قدر گسترش داشته باشد، زیرا بدون آن هرج و مرج و سلب اطمینان عمومی که بزرگترین بلای اجتماعی است در میان بشر پیدا می شود.
وصیت نامه شهید سید حمزه سجادیان
بسم الله الرحمن الرحیم
وصیت نامه سید حمزه سجادیان
پی‌آمدهای بی‌تقوایی در قرآن
درباره تقوا و آثار و پیامدهای آن، بسیار گفته و نوشته شده است، ولی درباره بی تقوایی و تاثیر آن درزندگی، کمتر تحلیلی ارایه شده است. مسلماً بررسی و تحلیل آن می‌تواند راهگشای خوبی در زمینه بازسازی هنجارهای اجتماعی و جامعه پذیری باشد. نویسنده دراین مطلب با بررسی آیات قرآنی، نگاهی گذرا به آثار بی تقوایی در زندگی اجتماعی دارد. با هم این مطلب را از نظر می‌گذرانیم.
تقوا، اساس هنجارها وفضایل
مهمترین محورهای سخنان نمایندگان تشکلهای دانشجویی به این شرح است:
- ابراز نگرانی از خطر استحاله درونی به وسیله افراد و جریانهایی که اعتقاد عمیقی به مبانی انقلاب و امام ندارند
- ضرورت اصلاح ساختارهای فسادآور در نظام بانکی و اداری و برخورد قاطع با مفسدان و متخلفان
- انتقاد از عدم پایبندی جدی برخی مسئولان به اصول قانون اساسی و سیاستهای نظام در عرصه های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی
- ضرورت تبیین نحوه مطالبه گری دانشجویان در قبال اشکالات و نواقص
- انتقاد از زدن برچسب های سیاسی به مطالبه ها و پیگیری های دانشجویی از مسئولان
آیت الله مجتهدی تهرانی در شرح فرازهای دعای بیست و هشتمین روز از ماه پرفیض و برکت رمضان، میهمانان ضیافت الهی را از غرور بر حذر داشته و یادآور شده اند: به خاطر دو رکعت نافله و نماز شب دچار غرور نشویم.
• دعای روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان •
در کمین لحظه هاى نورانى
سعدى گفته است:
«شبها اگر همه «قدر» بودى، شبِ قدر، بى قدر بودى.»[1]
پس، برقى مى جهد، خورشیدى مى تابد، چهره افقِ دلها و اندیشه ها، روشن مى شود، و جلوه الهى، یک لحظه، بر «زمان» مى تابد.
باید آن «لحظه نورانى» را درک کرد. لحظه اى که داراى فضیلت بسیار است. شبى که از هزار ماه برتر است، «لیلة القدر»ى که در اثر انتباه، هشیارى، بصیرت، خودآگاهى، زمان آگاهى و...بسیار سرنوشت ساز است و سرنوشت و مقدّرات مردم، در شب قدر، معیّن و معلوم مى گردد.
مگر اقبال، چندبار به در خانه انسان مى آید؟
مگر در سال، چند شب قدر و سرنوشت آفرین داریم؟!
به طور کلی، ورزش به دو نوع حرفه ای و عمومی تقسیم می شود. ورزش حرفه ای به مسابقه های رسمی و شغل ورزش کاری برمی گردد، ولی ورزش عمومی به تمرین های ورزشی تمام افراد جامعه و حفظ سلامت عمومی افراد مربوط است و حداقل سی دقیقه در روز و پنج روز در هفته توصیه می شود. متأسفانه ورزش و اجرای حرکات هر کاری ورزشی در میان افراد جامعه، به ویژه زنان جایگاه ضعیفی دارد.
ورزش، کسالت و تنبلی را از انسان دور می سازد و به وی نشاط و شادابی می بخشد. او را برای انجام دادن کارها و وظایف فردی و اجتماعی آماده می کند و اخلاقش را بهبود می بخشد. روحیه شجاعت، از خودگذشتگی، مبارزه با ظلم و ظالم و دفاع از مظلوم را در انسان، تقویت می کند و اراده وی را قوی می سازد.
اهمیت سلامت و توان مندی جسمانی بر کسی پوشیده نیست. پیامبر گرامی اسلام(ص) درباره حق بدن بر انسان می فرماید:
اِنَّ لِرَبِّکَ عَلَیْکَ حَقّاً، وَ إِنَّ لِجَسَدِکَ عَلَیْکَ حَقّاً وَ لاَهلِکَ عَلَیْکَ حَقّاً.[1]
در سال 1292ق، در محله حسین آباد اصفهان و در خانه عالم بزرگوار، آیت اللّه میرزا محمدجواد بیدآبادی، کودکی پا به عرصه وجود نهاد که او را محمدعلی نامیدند. پدر گرامی اش، آیت اللّه بیدآبادی که خود فقیهی وارسته وعارفی برجسته بود، در تربیت فرزندانش توجه و دقت شگفت انگیزی از خود نشان می داد. ایشان از همان دوران کودکیِ محمدعلی، متوجه استعداد سرشار وی شد و زودتر از سن معمول، به امر تعلیم و تربیت وی همّت گمارد. بدین ترتیب، محمدعلی مقدمات علوم را نزد پدر بزرگوارش به سرعت آموخت و به درس استادان بزرگ حوزه علمیه اصفهان راه یافت.
مرحوم آیت اللّه شاه آبادی، پس از کسب فیض از محضر پدر، در کلاس درس برادر بزرگوارش شیخ احمد مجتهد که یکی از استادان معروف آن روز حوزه علمیه اصفهان بود، حاضر شد و در ده سالگی به درس آیت اللّه میرزا هاشم خوانساری راه یافت. پس از آنکه ناصرالدین شاه قاجار آیت اللّه بیدآبادی را به همراه دو فرزندش به تهران تبعید کرد، محمدعلی در درس فقه و اصول آیت اللّه میرزا حسن آشتیانی و نیز درس فلسفه حکیم ابوالحسن جلوه شرکت کرد و در سال 1310 ق، در حالی که هیجده سال بیشتر نداشت، به درجه اجتهاد رسید.
