در مورد افرادی است که با رفتارشان به دیگران آسیب می رسانند، اما نیت بدی ندارد.
روزی روزگاری لاک پشت و عقربی وسط یک برکه زندگی می کردند و دور تا دور آنها را آب فراگرفته بود. آنها در خشکی کوچکی که وسط آب قرار داشت با چند حیوان دیگر به خوبی و خوشی زندگی می کردند، چند سال بعد به دلیل خشکسالی و نباریدن باران آب برکه کم شد و در نتیجه دیگر غذایی برای خوردن حیوانات پیدا نمی شد. حیوانات دیگر مرداب مثل قورباغه ها و
اگر در مورد هلاکت و عذاب ویرانگر اقوام گذشته چون قوم نوح، صالح، شعیب، هود و لوط، تحقیقی هر چند اجمالی داشته باشیم، در می یابیم که علت مهم ارسال عذاب های قهر الهی از آسمان و زمین بر آنها، تنها و تنها ظلم بوده است.
اقوامی چون قوم لوط علیه السلام به خود ستم نمودند و
یکی از معجزاتِ قرآن، جامعیت است. قرآن می فرماید:
«وَ لَقَدْ صَرَّفْنا لِلنَّاسِ فِی هذَا الْقُرْآنِ مِنْ کلِّ مَثَلٍ »[1]
«در این قرآن، ما برای مردم از هر چیز نمونه ای آوردیم (و همه معارف در آن جمع است)».
این قرآن با محتوای بسیار غنی و متنوع، آن هم از انسانی درس نخوانده، عجیب است. چرا که در این کتاب آسمانی، هم دلائل عقلی در زمینه عقائد، هم احکام متین و استوار بر اساس نیازمندیهای بشر در همه زمینه ها و هم بحثهای تاریخی که در نوع خود بی نظیر، هیجان انگیز، بیدارگر، تکان دهنده و خالی از هرگونه خرافه است و هم مباحث اخلاقی که با دلهای آماده همان کار را می کند که باران بهاری با زمین های مرده می کند. و هم مسائل علمی که در قرآن مطرح شده، پرده از روی حقایقی بر می دارد
والاترین جمله آسمانی و سرلوحه هر کتاب نازل شده از ساحت قدس ربوبی، همانا این جمله شریفه است. صفوان جمال از امام صادق (علیه السلام) نقل می کند که:
ما انزل الله من السماء کتاباً الا و فاتحته بسم الله الرحمن الرحیم؛
خداوند متعال هیچ کتابی را از آسمان نازل نفرمود، مگر آن که دیباچه و اول آن بسم الله الرحمن الرحیم بود.
مهج الدعوات در کتاب فضل الدعا، ااز امام صادق (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل می کند که:
بسم الله الرحمن الرحیم اسم الله الاکبر أو قال: الاعظم؛ بسم الله الرحمن الرحیم؛
بسم الله الرحمن الرحیم بزرگ ترین اسم خداوند است. یا فرمود: بالاترین اسم بسم الله الرحمن الرحیم است [1].
