زندگینامه حضرت رقیه

 رقیه که بود

اصل وجود دختری چهار ساله برای امام حسین (علیه السلام) در منابع شیعی آمده است، اما در بعضی منابع در این باره اختلاف وجود دارد.
در کتاب کامل بهایی نوشته علاءالدین طبری (قرن ششم هجری) قصه دختری چهار ساله که در ماجرای اسارت در خرابه شام در کنار سر بریده پدر به شهادت رسیده، آمده است، اما در مورد نام او که آیا رقیه بوده یا فاطمه صغری و … اختلاف است.
همچنین سید بن طاووس در کتاب «لهوف» خود می‌نویسد: «شب عاشورا که حضرت سیدالشهداء (علیه ‏السلام) اشعاری در بی‌وفایی دنیا می‏خواند، حضرت زینب (س) سخنان ایشان را شنید و گریست. امام (علیه‏ السلام) او را به صبر دعوت کرد و فرمود: «خواهرم ام کلثوم و تو ای زینب! تو ای رقیه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر دارید [و به یاد داشته باشید] هنگامی که من کشته شدم، برای من گریبان چاک نزنید و صورت نخراشید و سخنی ناروا مگویید و خویشتن‌دار باشید.»

 

ترک جلسه به خاطر نماز

یکی از ادیانی که نامشان در قرآن آمده، «صابئین» هستند که به حضرت یحیی گرایش دارند وبرای ستارگان تأثیری قائلند. نماز و مراسم ویژه ای دارند و هنوز در خوزستان گروهی از آنان هستند. این فرقه، رهبری دانشمند ولی مغرور داشتند که بارها با امام رضا علیه السلام گفتگو کرد، ولی زیر بار نمی رفت.

آیا می دانید چه کسی اولین بار لقب سیدالشهداء(ع) را به امام حسین (ع) داد؟

---

در تاریخ اسلام دو شخصیت بزرگ با لقب سید‌الشهداء شناخته می‌شوند: حمزه بن‌ عبدالمطلب و حسین ‌بن‌ علی(علیهما السلام). روشن است که این لقب به معنای برتری و فضیلت یک شهید بر سایر شهیدان است. چنانکه در برخی روایات درکنار سید‌الشهداء، افضل‌الشهداء نیز درباره امام حسین (علیه السلام) آمده است. [۱] نخستین بار این لقب از سوی رسول‌ خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) به حمزه‌ بن‌ عبدالمطلب، عموی پیامبر که در جنگ اُحد به شهادت رسید، عطا شد و از آن پس از حمزه با لقب سید‌الشهداء یاد می‌شد. [۲]

یادگاران امام حسین علیه السلام

سوال

چه کسانی از همراهان امام حسین علیه السلام پس از واقعه عاشورا زنده ماندند؟

پاسخ

از روایت های تاریخی به دست می آید که 8 تن از یاران امام حسین علیه السلام زنده ماندند که عبارت بودند از:

مسأله عطش در کربلا (۳)

نوشته: حجت الإسلام حسین الادری

قرائنی بر عطش در کربلا (ادامه)

سیره و بیان اهل‌بیت(علیهم السلام)

دیگر از شواهدی که یقین انسان را در مسأله عطش در کربلا مضاعف می‌کند، اشاره‌ای است که در سخنان و رفتار اهل بیت(علیه السلام) نسبت به حادثه کربلا دیده می‌شود. نه تنها اهل بیت(علیه السلام) در سخنانشان به این مسأله اشاره کرده‌اند که جبرئیل نیز در در ضمن نقل حادثه عاشورا برای برخی از انبیای الهی آن را بازگو کرده است. نقل شده است که جبرئیل پس از ترک اولای حضرت آدم(علیه السلام) و توبه ایشان به مسأله عطش اشاره کرده است. او به حضرت آدم(علیه السلام) می‌فرماید: «یُقتَل عَطْشَاناً غَریباً وَحیداً فَریداً، لَیسَ لَهُ نَاصِرٌ وَ لَا مُعینٌ وَ لَوْ تَرَاهُ یا آدَمُ وَ هُوَ یَقُولُ وَا عَطَشَاهْ وَا قِلَّةَ ناصِراه حَتّی یَحُول الْعَطَشُ بَینَهُ وَ بَینَ السَّمَاءِ کَالدُّخان فَلَمْ یُجِبهُ أحَدٌ الَّا بالسُّیوفِ وَ شُربِ الْحُتُوف»؛ (کشته می‌شود در حالتی که تشنه باشد و بی‌کس باشد و تنها و فرید باشد و او را ناصری و معینی نباشد. ای آدم، اگر او را ببینی در حالتی که می‌گوید: (وا عطشاه، وا قلة ناصراه) تا گاهی که از تشنگی چشمش چنان تاریک می‌شود که آسمان را نتواند دید و هیچ کس او را جواب نگوید الا با زبان شمشیر و شراب مرگ).

بِأَیِّ ذَنبٍ قُتِلَت؟!

به راستی گناه امام حسین علیه السلام چه بود که باید این چنین خود و خانواده و یارانش کشته می  شدند و به اسارت گرفته می  شدند؟!

 روزی که شود «اِذا السماءُ انْفَطَرَت»                       وانگه که شود «اِذا النُّجومُ انْکَدَرَت»
من دامن تو بگیرم اندر «سُئِلَت»                            گویم: صنما! «بِأَیِّ ذنبٍ قُتِلَت؟!»
... وَ إِذَا الْمَوْءُدَةُ سُئِلَتْ بِأَىِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ (1)
و آنگاه که از زنده به گور شده پرسش شود: به کدامین گناه کشته شده است؟!

ثواب زیارت قبر حسین بن علی علیه السلام

1) وَ بِإِسْنَادِهِ عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ عَنْ أَبِی‌بَکْرٍ الْحَضْرَمِیِّ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ .ع. قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: مَنْ أَرَادَ أَنْ یَعْلَمَ أَنَّهُ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ، فَیَعْرِضُ حُبَّنَا عَلَى قَلْبِهِ، فَإِنْ قَبِلَهُ فَهُوَ مُؤْمِنٌ وَ مَنْ کَانَ لَنَا مُحِبّاً فَلْیَرْغَبْ فِی زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ .ع. فَمَنْ کَانَ لِلْحُسَیْنِ ع زَوَّاراً، عَرَفْنَاهُ بِالْحُبِّ لَنَا أَهْلَ‌الْبَیْتِ وَ کَانَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ مَنْ لَمْ‌یَکُنْ لِلْحُسَیْنِ زَوَّاراً، کَانَ نَاقِصَ الْإِیمَانِ‏.

ابابکر حضرمی می‌گوید:

از امام باقر علیه السلام  شنیدم که فرمود: کسیکه بخواهد بداند که از بهشتیان هست، پس محبت ما را بر دلش ارائه کند، اگر قبول کرد، او مؤمن (=با ایمان) است! و هرکه دوستدار ما باشد، باید به زیارت قبر حسین .ع. رغبت و میل داشته باشد، که ما زائران حسین .ع. را به "محبت‌داشتن به ما اهل‌بیت" می‌شناسیم، و چنین کسی، از بهشتیان است! و هرکه زیارت‌کننده حسین علیه السلام نباشد، کم ایمان است.

تلاوت قرآن، بالای نیزه

آیه

أَمْ حَسِبْتَ أَنَ أَصْحابَ الْکهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً[1]

ترجمه

آیا پنداشته ای که اصحاب کهف و رقیم، از نشانه های شگفت ما بودند؟

تلاوت قرآن بالای نیزه

از جمله معجزات امام حسین علیه السلام، تلاوت قرآن آن حضرت بالای نیزه می باشد که تمام دوستان و دشمنان را شگفت زده نمود. منابع معتبر در این زمینه نوشته اند: بعد از شهادت امام حسین علیه السلام وقتی سر مقدس آن حضرت را به نیزه زده و داخل کوفه کردند، به دستور عبیداللَّه بن زیاد آن را در کوچه های کوفه گرداندند و حتی میان قبائل برده به علامت پیروزی نشان دادند.

پاسداری از مرقد پاکان

بازسازی قبور اولیا و صیانت از آنها واجب و لازم است؛ زیرا زیارت قبور آنها مایۀ تجدید خاطره آنهاست و در صورت تحریم این اعمال، با گذشت زمان به دست فراموشی سپرده شده و نوشته ها نیزجایگزین مشاهده ها نمی شود.

«بر فراز نیزه ای آرام جان قرآن بخوان» تأملی بر طنین وحی از رأس مطهر سیدالشهداء(ع)

تلاوت قرآن توسط رأس مطهر سیدالشهداء(ع) از جمله کراماتی است که موجب اثبات حقانیت حضرت و رسوایی دشمنان شان شد؛ این مهم از حیث تاریخی و عقلی قابل بررسی و تأمل است. بر اساس نقل مورخان و محدثان، رأس مطهر امام حسین(ع) آیاتی از قرآن کریم را به مناسبت بعد از شهادت و بر سر نیزه یا در مکان های دیگر تلاوت کرده اند. این رخداد تاریخی از یک سو عجیب و غیرممکن می نماید و از سوی دیگر در پرتو ابعاد عظمت و اعجاز سیدالشهداء(ع) رخدادی طبیعی است. این رخداد از سو از نظر منابع تاریخ و وثاقت سندی روایان و از سوی دیگر از منظر عقلی قابل بررسی است.