چرا سبّ امام علی سبّ پیامبر است؟؟؟
دشمنی با امیرمؤمنان علیه السلام و سب آن حضرت توسط صحابه، از چیزهایی است که هیچ شک وتردیدی در آن وجود ندارد.
حتی ابن تیمیه حرانی نیز به این مطلب اعتراف کرده است:
الرابع أن الله قد اخبر انه سیجعل للذین آمنوا وعملوا الصالحات ودا وهذا وعد منه صادق ومعلوم أن الله قد جعل للصحابة مودة فی قلب کل مسلم لا سیما الخلفاء رضی الله عنهم لَا سِیَّمَا أَبُو بَکْرٍ وَعُمَرُ؛ فَإِنَّ عَامَّةَ الصَّحَابَةِ وَالتَّابِعِینَ کَانُوا یَوَدُّونَهُمَا، وَکَانُوا خَیْرَ الْقُرُونِ. وَلَمْ یَکُنْ کَذَلِکَ عَلِیٌّ، فَإِنَّ کَثِیرًا مِنَ الصَّحَابَةِ وَالتَّابِعِینَ کَانُوا یُبْغِضُونَهُ وَیَسُبُّونَهُ وَیُقَاتِلُونَهُ.
چهارم: خداوند خبر داده است: «مسلّماً کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، خداوند رحمان محبّتی برای آنان در دلها قرار می دهد!» و روشن است که خداوند محبت صحابه را در دل هر مسلمانی قرار داده است؛ به ویژه خلفا و به ویژه ابوبکر و عمر؛ چرا که تمام صحابه و تابعین این دو نفر را دوست داشتند و (آن زمان) بهترین قرن ها بود. اما در باره علی این چنین نبود؛ زیرا بسیاری از صحابه و تابعین بغض علی را در دل داشتند، او را سب می کردند و با او می جنگیدند.
ابن تیمیه الحرانی الحنبلی، ابوالعباس أحمد عبد الحلیم (متوفای 728 هـ)، منهاج السنة النبویة، ج7، ص 137ـ138، تحقیق: د. محمد رشاد سالم، ناشر: مؤسسة قرطبة، الطبعة: الأولی، 1406هـ.
از کلام ابن تیمیه دو مطلب استفاده می شود:
1. امیرمؤمنان علیه السلام مؤمن نبود و عمل صالح انجام نداده بود؛ به همین خاطر خداوند محبت او را دل های صحابه و تابعین قرار ندارد؛ با این که در قرآن وعده داده محبت مؤمنان را در دل همگان قرار دهد؛
2. بسیاری از صحابه و تابعین، بغض علی بن أبی طالب علیه السلام را در دل داشتند، به آن حضرت فحش می دادند و با او می جنگیدند.
نکته اول مورد بحث ما نیست و باید در جای دیگر مورد بحث قرار گیرد. آن چه برای ما مهم است، اعتراف ابن تیمیه به این مطلب است که بسیاری از صحابه به علی بن أبی طالب فحش می دادند و او را سب می کردند.
و باز در جای دیگر در مقام قیاس بین مخالفان امیرمؤمنان علیه السلام و مخالفان عثمان می گوید:
فَالْمُنَزِّهُونَ لِعُثْمَانَ الْقَادِحُونَ فِی عَلِیٍّ أَعْظَمُ وَأَدْیَنُ وَأَفْضَلُ مِنَ الْمُنَزِّهِینَ لِعَلِیٍّ الْقَادِحِینَ فِی عُثْمَانَ، کَالزَّیْدِیَّةِ مَثَلًا.
فَمَعْلُومٌ أَنَّ الَّذِینَ قَاتَلُوهُ وَلَعَنُوهُ وَذَمُّوهُ مِنَ الصَّحَابَةِ وَالتَّابِعِینَ وَغَیْرِهِمْ هُمْ أَعْلَمُ وَأَدْیَنُ مِنَ الَّذِینَ یَتَوَلَّوْنَهُ وَیَلْعَنُونَ عُثْمَانَ.
کسانی که را بی گناه می دانستند و به علی اشکال می گرفتند، بزرگتر و متدین تر از کسانی بودند که علی را بی گناه می دانستند و به عثمان اشکال می گرفتند؛ همانند زیدیه.
پس روشن است، کسانی از صحابه و تابعین و دیگرانی که با علی جنگیدند، او را لعن کردند، از او بدگویی کردند، آن ها عالم تر و متدین تر از کسانی بودند که علی را دوست داشتند و عثمان را لعن می کردند.
منهاج السنة النبویة ج 5، ص10
از این سخن ابن تیمیه استفاده می شود که کسانی از اصحاب بودند که با علی علیه السلام جنگیدند و آن حضرت را لعن می کردند.
و باز ابن تیمیه در جای دیگر در رد این روایت که «ما منافقان را با بغض علی بن أبی طالب علیه السلام می شناختیم» می گوید:
الثالث أن یقال لو ثبت انه قاله فمجرد قول أبی سعید قول واحد من الصحابة و قول الصاحب إذا خالفه صاحب آخر لیس بحجة باتفاق أهل العلم وقد علم قدح کثیر من الصحابة فی علی.
سوم: حتی اگر پذیرفته شود که این روایت ثابت است، اما مجرد سخن ابو سعید خدری که یکی از اصحاب است اگر صحابه دیگری با او مخالفت کرده باشد، به اتفاق اهل علم حجت نیست، و روشن است که بسیاری از صحابه به علی بدگویی کرده اند.
منهاج السنة النبویة ج 7، ص146
حال که ثابت شد، تعداد زیادی از اصحاب به امیرمؤمنان علیه السلام فحش داده است، به سراغ روایاتی می رویم که در کتاب های اهل سنت در باره حکم سب امیرمؤمنان علیه السلام نقل شده است.
روایت «من سب علیا فقد سبنی» با چندین سند نقل شده است که لا اقل دو سند آن صحیح است و اشکالی در آن نیست.
روایت اول: عبد الله الجدلی از ام سلمة:
احمد بن حنبل و دیگر بزرگان اهل سنت نقل کرده اند:
26791 حدثنا عبد اللَّهِ حدثنی أَبِی ثنا یحیی بن أَبِی بُکَیْرٍ قال ثنا إِسْرَائِیلُ عن أَبِی إِسْحَاقَ عن عبد اللَّهِ الجدلی قال دَخَلْتُ علی أُمِّ سَلَمَةَ فقالت لی أَیُسَبُّ رسول اللَّهِ (ص) فِیکُمْ قلت مَعَاذَ اللَّهِ أو سُبْحَانَ اللَّهِ أو کَلِمَةً نَحْوَهَا قالت سمعت رَسُولَ اللَّهِ (ص) یقول من سَبَّ عَلِیاًّ فَقَدْ سبنی.
عبد الله جدلی می گوید: بر ام سلمه وارد شدم، به من فرمود: آیا کسی در میان شما هست که پیامبر خدا صلی الله علیه وآله را سبّ کند ؟ گفتم: پناه بر خدا... فرمود: از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم شنیدم که فرمود: هر کس علی (علیه السلام) را سب کند، به درستی که مرا سبّ کرده است.
الشیبانی، ابوعبد الله أحمد بن حنبل (متوفای241هـ)، مسند أحمد بن حنبل، ج 6، ص323، ح26791، ناشر: مؤسسة قرطبة - مصر؛
همو: فضائل الصحابة، ج 2، ص594، ح1011، تحقیق د. وصی الله محمد عباس، ناشر: مؤسسة الرسالة - بیروت، الطبعة: الأولی، 1403هـ - 1983م؛
النسائی، ابوعبد الرحمن أحمد بن شعیب بن علی (متوفای303 هـ)، خصائص امیرمؤمنان علی بن أبی طالب، ج 1، ص111، ح91، تحقیق: أحمد میرین البلوشی، ناشر: مکتبة المعلا - الکویت الطبعة: الأولی، 1406 هـ؛
الحمیری، علی بن محمد (متوفای323هـ)، جزء الحمیری، ج2، ص80 ـ 81، تحقیق: عبد العزیز سلیمان إبراهیم البعیمی، ناشر: مکتبة الرشد ـ الریاض، الطبعة: الأولی
حاکم نیشابوری بعد از حدیث می گوید:
هذا حدیث صحیح الإسناد ولم یخرجاه
سند این حدیث صحیح است؛ ولی بخاری و مسلم آن را نیاورده اند.
الحاکم النیسابوری، ابو عبدالله محمد بن عبدالله (متوفای 405 هـ)، المستدرک علی الصحیحین، ج 3، ص130، ح 4615، تحقیق: مصطفی عبد القادر عطا، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت الطبعة: الأولی، 1411هـ - 1990م.
و هیثمی نیز می گوید:
رواه أحمد ورجاله رجال الصحیح غیر أبی عبد الله الجدلی وهو ثقة.
احمد آن را نقل کرده و راویان آن، راویان صحیح بخاری هستند، غیر از أبی عبد الله الجدلی که او مورد اعتماد است.
الهیثمی، ابوالحسن نور الدین علی بن أبی بکر (متوفای 807 هـ)، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج 9، ص130، ناشر: دار الریان للتراث/ دار الکتاب العربی - القاهرة، بیروت - 1407هـ.
ابویعلی موصلی و برخی از بزرگان اهل سنت، همین روایت را با سند صحیح و عبارت دیگری نقل کرده اند:
حَدَّثَنَا أَبُو خَیْثَمَةَ، حَدَّثَنَا عُبَیْدُ اللَّهِ بْنُ مُوسَی، حَدَّثَنَا عِیسَی بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْبَجَلِیُّ، عَنِ السُّدِّیِّ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْجَدَلِیِّ، قَالَ: قَالَتْ أُمُّ سَلَمَةَ: أَیُسَبُّ رَسُولُ اللَّهِ (ص) عَلَی الْمَنَابِرِ؟ قُلْتُ: وَأَنَّی ذَلِکَ؟ قَالَتْ: " أَلَیْسَ یُسَبُّ عَلِیٌّ وَمَنْ یُحِبُّهُ؟ فَأَشْهَدُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) کَانَ یُحِبُّهُ "
ابوعبد الله جدلی گوید: ام سلمه گفت" آیا کسی رسول خدا را بر فراز منابر سب می کند؟ گفتم: چگونه چنین چیزی ممکن است؟ گفت: مگر نه این که آن ها علی و دوست دارانش را سب می کنند، شهادت می دهم که رسول خدا صلی الله علیه وآله علی را دوست داشت.
أبو یعلی الموصلی التمیمی، أحمد بن علی بن المثنی (متوفای307 هـ)، مسند أبی یعلی، ج 12، ص444، ح7013، تحقیق: حسین سلیم أسد، ناشر: دار المأمون للتراث - دمشق، الطبعة: الأولی، 1404 هـ - 1984م.
الطبرانی، ابوالقاسم سلیمان بن أحمد بن أیوب (متوفای360هـ)، الروض الدانی (المعجم الصغیر)، ج 2، ص83، تحقیق: محمد شکور محمود الحاج أمریر، ناشر: المکتب الإسلامی/ دار عمار - بیروت/ عمان، الطبعة: الأولی، 1405هـ ـ 1985م
الطبرانی، ابوالقاسم سلیمان بن أحمد بن أیوب (متوفای360هـ)، المعجم الکبیر، ج 23، ص322، تحقیق: حمدی بن عبدالمجید السلفی، ناشر: مکتبة الزهراء - الموصل، الطبعة: الثانیة، 1404هـ - 1983م.
الطبرانی، ابوالقاسم سلیمان بن أحمد بن أیوب (متوفای360هـ)، المعجم الأوسط، ج 6، ص74، تحقیق: طارق بن عوض الله بن محمد، عبد المحسن بن إبراهیم الحسینی، ناشر: دار الحرمین - القاهرة - 1415هـ.
البغدادی، ابوبکر أحمد بن علی بن ثابت الخطیب (متوفای463هـ)، تاریخ بغداد، ج 7، ص401، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت.
ابن عساکر الدمشقی الشافعی، أبی القاسم علی بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله (متوفای571هـ)، تاریخ مدینة دمشق وذکر فضلها وتسمیة من حلها من الأماثل، ج 42، ص266، تحقیق: محب الدین أبی سعید عمر بن غرامة العمری، ناشر: دار الفکر - بیروت - 1995.
ابن کثیر الدمشقی، ابوالفداء إسماعیل بن عمر القرشی (متوفای774هـ)، البدایة والنهایة، ج 7، ص355، ناشر: مکتبة المعارف - بیروت.
هیثمی در تصحیح این روایت می گوید:
رواه الطبرانی فی الثلاثة وأبو یعلی ورجال الطبرانی رجال الصحیح غیر أبی عبدالله وهو ثقة وروی الطبرانی بعده بإسناد رجاله ثقات إلی أم سلمة عن النبی صلی الله علیه وسلم قال مثله.
طبرانی این روایت را در هر سه کتابش نقل کرده ، تمام راویان طبرانی راویان صحیح بخاری هستند؛ غیر از ابو عبد الله که او نیز ثقه است. همچنین طبرانی بعدی را با سندی که تمام راویان آن ثقه هستند از ام سلمه نقل کرده اند.
الهیثمی، ابوالحسن نور الدین علی بن أبی بکر (متوفای 807 هـ)، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج 9، ص130، ناشر: دار الریان للتراث/ دار الکتاب العربی - القاهرة، بیروت - 1407هـ.
حاکم نیشابوری همین روایت را به صورت مفصل تر نیز نقل کرده است:
حَدَّثَنَا أَبُو جَعْفَرٍ أَحْمَدُ بْنُ عُبَیْدٍ الْحَافِظُ بِهَمْدَانَ، ثنا أَحْمَدُ بْنُ مُوسَی بْنِ إِسْحَاقَ التَّیْمِیُّ، ثنا جَنْدَلُ بْنُ وَالْقٍ، ثنا بُکَیْرُ بْنُ عُثْمَانَ الْبَجَلِیُّ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا إِسْحَاقَ التَّمِیمِیَّ، یَقُولُ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ الْجَدَلِیَّ، یَقُولُ: حَجَجْتُ وَأَنَا غُلامٌ، فَمَرَرْتُ بِالْمَدِینَةِ وَإِذَا النَّاسُ عُنُقٌ وَاحِدٌ، فَاتَّبَعْتُهُمْ، فَدَخَلُوا عَلَی أُمِّ سَلَمَةَ زَوْجِ النَّبِیِّ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ، فَسَمِعْتُهَا تَقُولُ: یَا شَبِیبَ بْنَ رِبْعِیٍّ، فَأَجَابَهَا رَجُلٌ جِلْفٌ جَافٍ: لَبَّیْکِ یَا أُمَّتَاهُ، قَالَتْ: یُسَبُّ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ فِی نَادِیکُمْ؟ قَالَ: وَأَنَّی ذَلِکَ؟ قَالَتْ: فَعَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ، قَالَ: إِنَّا لَنَقُولُ أَشْیَاءَ نُرِیدُ عَرَضَ الدُّنْیَا، قَالَتْ: فَإِنِّی سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ یَقُولُ: " مَنْ سَبَّ عَلِیًّا فَقَدْ سَبَّنِی، وَمَنْ سَبَّنِی فَقَدْ سَبَّ اللَّهَ تَعَالَی "
ابوعبد الله جدلی گفت: خردسال بودم که عازم حج بیت الله گردیدم. در مدینه به گروهی از مردم برخورد کردم و همراه آنان حرکت کردم تا اینکه به خانه امّ سلمه، همسر پیغمبر اکرم صلّی اللّه علیه و آله وارد شدیم. پس از آنکه حضّار نشستند، از امّ سلمه شنیدم که صدا زد:
ای شیب بن ربعی! مردی که آثار خشکی و خشمگینی از وی ظاهر بود، پاسخ داد:
چه می فرمائی، ای مادر! فرمود: آیا معمول شماست که هرگاه مجلسی منعقد می سازید، رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله را سب می کنید و به آن حضرت ناسزا می گوئید؟! وی پاسخ داد: هرگز چنان نیست!
ام سلمه گفت: آیا در مجالستان، از علی علیه السّلام نکوهش می کنید؟ در پاسخ گفت: در پاره ای از امور دنیوی از وی بدگوئی می نمائیم. ام سلمه گفت: این سؤال بدان جهت بود که از رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله شنیدم، می فرمود: کسی که به علی علیه السّلام ناسزا بگوید، به من ناسزا گفته است. و کسی که مرا سب کند، خدا را سب کرده است.
الحاکم النیسابوری، ابو عبدالله محمد بن عبدالله (متوفای 405 هـ)، المستدرک علی الصحیحین، ج 3، ص130، ح4616، تحقیق: مصطفی عبد القادر عطا، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت الطبعة: الأولی، 1411هـ - 1990م.
روایت دوم: قیس بن حازم از ام سلمة
(44318)- [42: 267] أَخْبَرَنَا أَبُو مُحَمَّدِ بْنُ طَاوُسٍ، أنا أَبُو الْفَتْحِ عَبْدُ الرَّزَّاقِ بْنُ عَبْدِ الْکَرِیمِ بْنِ عَبْدِ الْوَاحِدِ، أنا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ جَعْفَرٍ الْجُرْجَانِیُّ، نا مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ بْنِ یُوسُفَ الأَصَمُّ، نا مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْحُنَیْنِ، نا إِسْمَاعِیلُ بْنُ أَبَانٍ الْوَرَّاقُ، حَدَّثَنِی عَمْرٌو، عَنْ إِسْمَاعِیلَ السُّدِّیِّ، قَالَ: وَقَالَ قَیْسُ بْنُ أَبِی حَازِمٍ: سَمِعْتُ أُمَّ سَلَمَةَ زَوْجَ النَّبِیِّ (ص) تَقُولُ: " مَنْ سَبَّ عَلِیًّا وَأَحِبَّاءَهُ فَقَدْ سَبَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) وَأَشْهَدُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) کَانَ یُحِبُّهُ ".
قیس بن حازم گفت: از ام سلمه شنیدم که می گفت: هرکس علی و دوست دارانش را سب کند، به درستی که رسول خدا صلی الله علیه وآله را سب کرده است، و من شهادت می دهم که رسول خدا او را دوست داشت.
ابن عساکر الدمشقی الشافعی، أبی القاسم علی بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله (متوفای571هـ)، تاریخ مدینة دمشق وذکر فضلها وتسمیة من حلها من الأماثل، ج 42، ص267، تحقیق: محب الدین أبی سعید عمر بن غرامة العمری، ناشر: دار الفکر - بیروت - 1995.
در سند این روایت عمر بن شمرو وجود دارد که برخی از علمای اهل سنت او را تضعیف کرده اند؛ هر چند که سند روایت صحیح نیست؛ اما می تواند برای روایات قبلی مؤید باشد.
روایت سوم: عبد الله بن عباس
شجری جرجانی در کتاب الأمالی، محب الدین طبری در ذخائر العقبی و أبوسعد آبی در نثر الدر، همین مطلب را از عبد الله بن عباس نقل کرده اند:
(483)- [664 ] أَخْبَرَنَا أَبُو أَحْمَدَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْمُؤَدِّبُ الْمَعْرُوفُ بِالْمَکْفُوفِ، بِقِرَاءَتِی عَلَیْهِ، قَالَ: أَبُو مُحَمَّدٍ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ حَیَّانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو سَعِیدٍ الثَّقَفِیُّ، جُنْدَارُ بْنُ وَاثِقٍ، عَنْ حَمَّادٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ زَیْدٍ، عَنْ سَعِیدِ بْنِ جُبَیْرٍ، قَالَ: بَلَغَ ابْنَ عَبَّاسٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، أَنَّ قَوْمًا یَقَعُونَ فِی عَلِیٍّ عَلَیْهِ السَّلَامُ، فَقَالَ لِابْنِهِ عَلِیِّ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ: خُذْ بِیَدِی فَاذْهَبْ بِی إِلَیْهِمْ، فَأَخَذَ بِیَدِهِ حَتَّی انْتَهَی إِلَیْهِمْ فَقَالَ: أَیُّکُمُ السَّابُّ اللَّهَ؟ قَالُوا: سُبْحَانَ اللَّهِ مَنْ سَبَّ اللَّهَ فَقَدْ أَشْرَکَ، فَقَالَ: أَیُّکُمُ السَّابُّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ؟ قَالُوا: مَنْ سَبَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ فَقَدْ کَفَرَ، فَقَالَ: أَیُّکُمُ السَّابُّ لِعَلِیٍّ؟ قَالُوا: قَدْ کَانَ ذَلِکَ، قَالَ فَأَشْهَدُ لَسَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ، یَقُولُ: " مَنْ سَبَّ عَلِیًّا فَقَدْ سَبَّنِی، وَمَنْ سَبَّنِی فَقَدْ سَبَّ اللَّهَ، وَمَنْ سَبَّ اللَّهَ کَبَّهُ اللَّهُ عَلَی وَجْهِهِ فِی النَّارِ ".
از سعید بن جبیر نقل شده است: به ابن عباس خبر دادند که گروهی به علی علیه السلام جسارت می کنند. ابن عباس به پسرش گفت: دستم را بگیر و مرا پیش آن ها ببر. وقتی پیش آن ها رفتند، ابن عباس گفت: کدام یک از شما به خداوند فحش داده است؟ گفتند: سبحان الله ! هر کس به خداوند فحش بدهد، مشرک شده است. پس گفت: کدام یک از شما به رسول خدا صلی الله علیه وآله فحش داده است؟ گفت: هر کس به رسول خدا فحش بدهد، کافر شده است. پس گفت: کدامیک از شما به علی فحش داده اید؟ گفتند: بلی، ما این کار را کرده ایم. ابن عباس گفت: شهادت می دهم که به راستی از رسول خدا شنیدم که می فرمود: هر کس به علی فحش بدهد، به من فحش داده است، هر کس به من فحش بدهد، به خداوند فحش داده است و خداوند او را با صورت به آتش جهنم خواهد انداخت.
الشجری الجرجانی، المرشد بالله یحیی بن الحسین بن إسماعیل الحسنی (متوفای499 هـ)، کتاب الأمالی وهی المعروفة بالأمالی الخمیسیة، ج 1، ص178، تحقیق: محمد حسن اسماعیل، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت / لبنان، الطبعة: الأولی، 1422 هـ - 2001م.
الطبری، ابوجعفر محب الدین أحمد بن عبد الله بن محمد (متوفای694هـ)، ذخائر العقبی فی مناقب ذوی القربی، ج 1، ص66، ناشر: دار الکتب المصریة - مصر.
الآبی، ابوسعد منصور بن الحسین (متوفای421هـ)، نثر الدر فی المحاضرات، ج 1، ص286، تحقیق: خالد عبد الغنی محفوط، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت /لبنان، الطبعة: الأولی، 1424هـ - 2004م.
روایت چهارم: عبد الرحمن بن أخی زید بن أرقم:
ابن عساکر دمشقی شافعی، دو روایت دیگر با همین مضمون از عبد الرحمن، پسر برادر زید بن أرقم از ام سلمه نقل کرده است:
کَتَبَ إِلَیَّ أَبُو سَعْدٍ مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مُحَمَّدٍ، وَأَبُو عَلِیٍّ الْحَسَنُ بْنُ أَحْمَدَ، وَأَبُو الْقَاسِمِ غَانِمُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عُبَیْدِ اللَّهِ، ثُمَّ أَخْبَرَنَا أَبُو الْمَعَالِیِّ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ الْحُلْوَانِیُّ، أنا أَبُو عَلِیٍّ، قَالُوا: أنا أَبُو نُعَیْمٍ الْحَافِظُ، نا سُلَیْمَانُ بْنُ أَحْمَدَ، نا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَجَّاجِ بْنِ رَشْدِینٍ، نا یُوسُفُ بْنُ عَدِیٍّ الْکُوفِیُّ، نا عَمْرُو ابْنُ أَبِی الْمِقْدَامِ، عَنْ یَزِیدَ بْنِ أَبِی زِیَادٍ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ ابْنِ أَخِی زَیْدِ بْنِ أَرْقَمَ، قَالَ: دَخَلْتُ عَلَی أُمِّ سَلَمَةَ أُمِّ الْمُؤْمِنِینَ، فَقَالَتْ: " مِنْ أَیْنَ أَنْتُمْ؟ " فَقُلْتُ: مِنْ أَهْلِ الْکُوفَةِ، فَقَالَتْ: " أَنْتُمُ الَّذِینَ تَشْتُمُونَ النَّبِیَّ (ص) فَقُلْتُ: مَا عَلِمْنَا أَحَدًا یَشْتُمُ النَّبِیَّ (ص) قَالَتْ: " بَلَی أَلَیْسَ یَلْعَنُونَ عَلِیًّا، وَیَلْعَنُونَ مَنْ یُحِبُّهُ؟ وَکَانَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) یُحِبُّهُ.
عبد الرحمن، پسر برادر زید بن أرقم گفت: بر ام سلمه وارد شدم؛ پس گفت: از کجا هستید؟ گفتم: از اهل کوفه هستم. پس گفت: شما به رسول خدا صلی الله علیه وآله فحش می دهید؟ پس گفتم: کسی را نمی شناسم که به پیامبر فحش بدهد. گفت: بلی، ولی آیا علی و دوست داران او را لعن نمی کنید؟ در حالی که رسول خدا صلی الله علیه وآله دوست دار او بود.
ابن عساکر الدمشقی الشافعی، أبی القاسم علی بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله (متوفای571هـ)، تاریخ مدینة دمشق وذکر فضلها وتسمیة من حلها من الأماثل، ج 42، ص266، تحقیق: محب الدین أبی سعید عمر بن غرامة العمری، ناشر: دار الفکر - بیروت - 1995.
أَخْبَرَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْفُرَاوِیُّ، أنا أَبُو عُثْمَانَ الْبَحِیرِیُّ، أنا أَبُو بَکْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ سُلَیْمٍ النَّجَّادُ الْبَغْدَادِیُّ، نا أَبُو الْعَبَّاسِ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِیدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْهَمْدَانِیُّ، نا أَحْمَدُ بْنُ یَحْیَی الصُّوفِیُّ، نا إِسْمَاعِیلُ بْنُ أَبَانٍ الْوَرَّاقُ، نا عَمْرُو بْنُ ثَابِتٍ، عَنْ یَزِیدَ بْنِ أَبِی زِیَادٍ، حَدَّثَنِی ابْنُ أَخِی بْنِ أَرْقَمَ، قَالَ: دَخَلْتُ عَلَی أُمِّ سَلَمَةَ زَوْجِ النَّبِیِّ (ص) فَقَالَتْ: مِمَّنْ أَنْتَ؟ قُلْتُ: مِنْ أَهْلِ الْکُوفَةِ، قَالَتْ: مِنَ الَّذِینَ یُسَبُّ فِیهِمْ رَسُولُ اللَّه (ص) قُلْتُ: لا وَاللَّهِ یَا أُمَّهْ، مَا سَمِعْتُ أَحَدًا یَسُبُّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَتْ: بَلَی وَاللَّهِ إِنَّهُمْ یَقُولُونَ: فَعَلَ اللَّهُ بِعَلِیٍّ، وَمَنْ یُحِبُّهُ، وَقَدْ کَانَ وَاللَّهِ رَسُولُ اللَّهِ یُحِبُّهُ
پسر برادر زید بن أرقم گفت: بر ام سلمه، همسر رسول خدا صلی الله علیه وآله وارد شدم؛ پس گفت: از کجا هستید؟ گفتم: از اهل کوفه. گفت: چه کسی در میان شما به رسول خدا صلی الله علیه وآله فحش می دهد؟ گفتم: ای مادر ! به خدا سوگند نشنیدم کسی رسول خدا را فحش بدهد. گفت: بلی، به خدا سوگند شنیدم که آن ها می گویند: "خدا با علی و دوست دارانش چنین و چنان کند" در حالی که رسول خدا دوست دار علی بود.
تاریخ مدینة دمشق ج 42، ص265
نتیجه:
این روایت حد اقل با دو سند صحیح و چندین سند دیگر نقل شده است؛ بنابراین در صحت این روایت تردیدی نیست.
طبق این روایت، هرکس به علی بن أبی طالب علیه السلام فحش دهد، به رسول خدا صلی الله علیه وآله و در حقیقت به خداوند فحش داده است و فحش به خداوند قطعا کفر است.
از طرف دیگر، طبق گفته ابن تیمیه حرانی، بسیاری از صحابه به علی بن أبی طالب علیه السلام فحش می داده اند.
پس کجاست آن عدالت مطلقی که اهل سنت برای تک تک اصحاب قائل هستند؟
موفق باشید
