خدمت به مردم

امام حسین علیه السلام در خدمتگزاری به مردم و نیازمندان همانند پدر بزرگوارش علی علیه السلام می کوشید و می فرمود: هرکس برای نیکی رساندن و خدمت کردن به برادر خود عجله کند فردا نتیجه آن را خواهد دید و کسی که برای خدا به برادر دینی خود یاری نماید خداوند متعال او را هنگام نیازمندی و شدائد زندگی یاری خواهد کرد و بیشتر از آنکه از نیازمندان رسیدگی نموده خداوند او را از بلاها و گرفتاری ها دور خواهد کرد.

خدمت به مردم و نیازمندان جامعه از دیدگاه مکتب حیاتبخش اهل بیت علیهم السلام امری پسندیده و ارزشمند است. امام حسین علیه السلام در این عرصه نیز اهتمام ویژه ای داشت.

یکی از ویژگی های آن سلاله علوی خدمت به نیازمندان و بیچارگان بود. آن حضرت تلاش می نمود تا در جامعه باری از دوش دیگران برداشته و خدمتی را به مردم ارائه کند، حتی اگر انسان مخدوم فردی ناشناس باشد. حضرت سیدالشهداء علیه السلام بر این باور بود که:

«مَنْ نَفَّسَ کرْبَةَ مُؤْمِنٍ فَرَّجَ اللَّهُ عَنْهُ کرَبَ الدُّنْیا وَالآخِرَةِ»؛

هرکس غصه ای را از دل یکی از اهل ایمان بردارد خداوند متعال غصه های دنیا و آخرت او را از میان برداشته و مشکلاتش را حل خواهد نمود.^[1] حضرت حسین بن علی علیه السلام برای توسعه این خصلت خداپسندانه، مردم را از آثار نیک و پایدار آن آگاه ساخته می فرمود: هرکس برای نیکی رساندن و خدمت کردن به برادر خود عجله کند فردا نتیجه آن را خواهد دید و کسی که برای خدا به برادر دینی خود یاری نماید خداوند متعال او را هنگام نیازمندی و شدائد زندگی یاری خواهد کرد و بیشتر از آنکه از نیازمندان رسیدگی نموده خداوند او را از بلاها و گرفتاری ها دور خواهد کرد.^[2] امام حسین علیه السلام از پیامبر صلی الله علیه و آله آموخته بود که:

«ایما مُسْلِمِ خَدَمَ قَوْمَاً مِنَ الْمُسْلِمینَ الَّا اعْطاهُ اللَّهُ مِثْلَ عَدَدِهِم خُدّامَاً فِی الْجَنَّةِ»؛

هر مسلمانی که به گروهی از مسلمانان خدمت کند خداوند متعال به تعداد آنان، خدمتگزارانی را در بهشت به او عطا خواهد کرد.^[3]

خدمتگزار ناشناس

امام حسین علیه السلام در خدمتگزاری به مردم و نیازمندان همانند پدر بزرگوارش علی علیه السلام می کوشید.

آن گرامی منتظر نمی ماند تا یتیمی، مسکینی و حاجتمندی به آن حضرت رجوع کرده و استمداد بطلبد یا نیازهایش را باز گوید، بلکه سرور آزادگان جهان برای رسیدن به درجات خدمتگزاران راستین، خود پیش قدم شده و به طور ناشناس و در دل شب های تار به رفع مشکلات یتیمان، بیوه زنان و محرومان جامعه می پرداخت.

آن حضرت کار خود را به صورت غیرمحسوس انجام می داد، به طوری که تا قبل از شهادتش، بسیاری از خدمات آن حضرت بر مردم عادی پنهان مانده بود.

شعیب بن عبدالرحمن خزاعی در این زمینه می گوید: بعد از حماسه عاشورا مردان قبیله بنی اسد- هنگامی که خواستند پیکر مطهر حضرت سیدالشهداء علیه السلام را دفن کنند- در دوش آن بزرگوار اثر زخمی کهنه یافتند که شباهتی به جراحت های جنگی نداشت. از امام سجاد علیه السلام علت را جویا شدند. امام فرمود: این زخم در اثر حمل بار، کیسه های غذا و به دوش کشیدن هیزم به خانه های بیوه زنان، یتیمان و مستمندان می باشد که پدرم در شب های تاریک آنها را بر دوش خویش حمل می کرد.^[4]

شهریاری که به شب برقع پوش                                 می کشد بار گدایان بر دوش

ناشناسی که به تاریکی شب                                   می برد شام یتیمان عرب

پی نوشت ها

[1] کشف الغمه، ج 2، ص 29 و 30.

[2] همان.

[3] الکافى، ج 2، ص 207.

[4] مناقب، ج 4، ص 66؛ بحارالانوار، ج 44، ص 190.