حاجى خوش برخورد و متواضع‏

شیخ الاسلام لاهیجان از حج برگشته بود. مردم دسته به دسته به زیارت او مى‏رفتند و کسب فیض مى‏کردند. زن زارع لاهیجى هم به شوهرش گفت: تو به خدمت آقا نمى‏روى؟ لاهیجى به خانه آقا رفت، جمعیت بسیار بود، زارع به تواضع تمام سلام کرد و کنار در اتاق نشست و پس از چند دقیقه برخاست و به خانه برگشت. زن پرسید: به خدمت آقا رفتى؟ جواب داد: بلى، خدمت آقا رسیدم. گفت: خوب چه گفتى؟ گفت: هیچ حرفى نداشتم.

زن گفت: عجب مرد نادانى هستى! مى‏خواستى صحبتى بکنى؛ مگر زبان نداشتى؟ مرد گفت: خوب این دفعه مى‏روم، صحبت مى‏کنم. فردا لاهیجى باز به خانه آقا رفت؛ اما این بار کفش‏ها را کند و زیر بغل گذاشت و یکراست به بالاى اتاق رفت و دست راست شیخ الاسلام دو زانو نشست. حاضران مجلس همه به زارع لاهیجى که در صدر مجلس جا گرفته بود، نگاه مى‏کردند. زارع سر به‏ گوش شیخ‏الاسلام برد و به زبان ‏لاهیجى‏گفت: خوج خوینى؟  (گلابى جنگلى مى‏خورى؟) شیخ الاسلام نگاهى به زارع کرد و این پرسش را تعارف ساده محبت‏آمیزى پنداشت و براى آن که دل مرد عامى را نشکند، پرسید: داینى؟ (دارى؟) لاهیجى گفت: نه، گپ زمه (نه، دارم صحبت مى‏کنم).[1]

پی نوشت:

[1] . هزار و یک حکایت تاریخى، ج 2، ص 34 و 35