ارتباط با وحی

سلمان فارسی رحمه الله: با دعوت امام علی علیه السلام به منزل فاطمه علیها السلام رفتم، همین که حضرت مرا دید فرمود: ای سلمان! پس از وفات پدرم در حق من جفا کردی، آنگاه دستور نشستن داد و فرمود: بنشین و درست بیندیش در آن چه برای تو می گویم، روز گذشته در اینجا نسشته بودم و فکر می کردم که با وفات رسول خدا، وحی الهی از ما قطع گردید و از رفت و آمد ملائکه دیگر خبری نیست.

ناگهان در بسته شده منزل ما باز شد و سه دختر که از نظر زیبایی و شادابی همتایی نداشتند و هیچ چشمی مانند آنان را ندیده بود وارد شدند. از جایم برخاستم و به سوی آنان رفتم، حال آنکه چندان خوش آیند من نبود، پرسیدم: از زنان مکه هستید یا مدینه؟ گفتند: ای دختر محمّد! ما از مکه و مدینه و از مردم روی زمین نیستیم، از حوریان بهشتی و عاشقان دیدار تو هستیم که پروردگار ما را بسوی تو فرستاده است.

از یکی از آنها که بزرگتر می نمود پرسیدم: نامت چیست؟ گفت: مِقدوده، پرسیدم: چرا مقدوده؟ گفت: برای زندگی با «مقداد بن اسود» آفریده شده ام. از دیگری پرسیدم: نام تو چیست؟ گفت: ذَرّه، پرسیدم: تو در دیدگان من بزرگ جلوه ای داری، چرا ذرّه؟ گفت: برای همسری با ابوذر غفاری خلق شده ام. از سومی پرسیدم: تو چه نام داری؟ گفت: سَلْمی، پرسیدم: چرا سلمی گفت: خداوند مرا برای سلمان فارسی غلام پدرت آفریده است.

سپس حوریان بهشتی خرمایی تازه که خوش بوتر از مشک بود به من بخشیدند.

سلمان فارسی می گوید: از آن خرما به من عطا فرمود، خرماها را برداشته در کوچه های مدینه به طرف منزل می رفتم، به هرکس از اصحاب رسول خدا می رسیدم می پرسید: چه بوی عطر دلنشینی! آیا مشک با خود حمل می کنی؟[1] سلمان می گوید: این ماجرای شگفت آور را برای حضرت تعریف کردم. حضرت در حالی که متبسم و خوشحال بود فرمود: این خرمای معطر بهشتی از درختی است که بر اثر یکی از دعاهای من آفریده شده است و من آن دعا را از رسول خدا آموختم. و آن دعا این است:

بِسْمِ اللَّهِ النُّور، بِسْمِ اللَّهِ الَّذی یقُولُ لِشَی ءٍ کنْ فَیکونُ، بِسْمِ اللَّهِ الَّذی یعْلَمُ خائِنَةَ الاعْینِ وَ ما تُخْفِی الصُّدُور، بِسْمِ اللَّهِ الَّذی خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ، بِسْمِ اللَّهِ الَّذی هُوَ بِالْمَعْروفِ مَذْکور، بِسْمِ اللَّهِ الَّذی انْزَلَ النُّورَ عَلَی الطُّورِ بِقَدَرٍ مَقْدورٍ فِی کتابٍ مَسْطورٍ عَلی نَبِی مَحْبورٍ.[2][3]

پی نوشت ها

[1] بحارالانوار: ج 22، ص 352 و ج 43: ص 66 و دلائل الامامه: ص 28.

[2] منهج الدعوات: ص 7 و بحارالانوار: ج 92، ص 37.

[3] ظهیرى، على ‏اصغر، کشکول اهل بیت «علیهم السلام»، 1جلد، پیام حجت - قم - ایران، چاپ: 1، 1386 ه.ش.