جایگاه ویژه بندگان مناجات پیشه، نزد خداوند

آیه:

رَبَّنَآ أَخْرِجْنَا مِنْهَا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنَّا ظلِمُونَ* قَالَ اخْسَئُواْ فِیهَا وَلَا تُکلِّمُونِ* إِنَّهُ کانَ فَرِیقٌ مِّنْ عِبَادَی یقُولُونَ رَبَّنَآ ءَامَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَیرُ الرحِمِینَ* فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِیا حَتَّی أَنسَوْکمْ ذِکرِی وَکنتُم مِّنْهُمْ تَضْحَکونَ[1]

ترجمه:

 [ای ] پروردگار ما! ما را از این (دوزخ) بیرون آر، و اگر (به بدی) باز گشتیم پس در حقیقت ما ستمکاریم. »* (خدا به آنان) می فرماید: «در آن (دوزخ) گم شوید، و [با من ] سخن مگویید!* [چرا] که دسته ای از بندگان من همواره می گفتند: « [ای ] پروردگار ما! ایمان آوردیم؛ پس ما را بیامرز و بر ما رحم کن؛ در حالی که تو بهترین رحم کنندگانی؛ »* و [لی ] آنان را به ریشخند گرفتید، تا (با این کار) یاد مرا از خاطر شما زدودند؛ و شما همواره به آنان می خندیدید.

نکته ها و اشاره ها:

1- در این آیات بیان شد که دوزخیان تقاضای بازگشت به دنیا را دارند، ولی از این حقیقت غافل اند که سرای آخرت روز حساب و جزاست و بازگشت از آن به دنیا ممکن نیست.

2- تعبیر «اخسَئُوا» (دور شو) معمولًا برای دور کردن سگ به کار می رود و اگر در مورد انسانی گفته شود، به معنای پستی او و مستحق بودن او برای مجازات است؛ یعنی این انسان از سگ هم پست تر است.

خدای متعال در قرآن تنها در همین آیه از این تعبیر تند استفاده کرد و آن را در مورد کسانی که بندگان مؤمن و مناجات پیشه اش را مسخره می کنند به کار برد. این نشان دهندۀاهمیت استهزای مؤمنان در پیشگاه خداست.

3- مسخره کردن بندگان مناجات پیشه، عاملِ فراموشی یاد خداست؛ چون ریشخند به مؤمنان مناجات پیشه سبب دوری انسان از آنان و عامل دوری و غفلت از مناجات و یاد خدا می شود.

آموزه ها و پیام ها:

1- خدا برای بندگان مناجات پیشۀخویش اهمیت ویژه ای قایل است و با مخالفانشان به شدت برخورد می کند.

2- مسخره کردن مؤمنان مناجات پیشه عامل ماندگاری در آتش دوزخ است.

3- مؤمنان دعاگو را ریشخند نکنید که عامل فراموشی یاد خداست.

پی نوشت:

[1] سوره مؤمنون، آیه 110-107