سرّ پرستیده شدن بت ها

حضرت جعفر بن محمّد علیهما السّلام در ذیل فرموده حقّ تعالی «وَ قالُوا لا تَذَرُنَّ آلِهَتَکمْ وَ لا تَذَرُنَّ وَدًّا وَ لا سُواعاً وَ لا یغُوثَ وَ یعُوقَ وَ نَسْراً»[1] فرمودند: صلحای ^[2] قوم پیوسته خداوند عزّ و جلّ را می پرستیدند و نزد مردم معزّز و محبوب بودند تا آن که جملگی فوت شدند، فقدان ایشان بر مردم گران و سخت آمد و آنها را به شیون و افغان آورد، در این وقت ابلیس ملعون فرصت غنیمت شمرد و نزدشان آمد و اظهار نمود:

نگران نباشید، در نظر گرفتم سنگهایی را به صورت و مثال ایشان تعبیه نموده تا به آنها نگریسته و انس پیدا کرده و خدا را عبادت نمایید، پس با این حیله بت هایی چند به صورت و مثال آن مردان آماده کرد و در اختیار ایشان نهاد، مردم به آن بت ها نظر کرده و یاد آن مردان صالح را تازه نموده و با نشاط خداوند عزّ و جلّ را عبادت می کردند آن زمان گذشت و فصل زمستان و بارندگی فرا رسید مردم بت ها را به داخل خانه ها آوردند و در آنجا مستقر کردند، پس از آن پیوسته خداوند عزّ و جلّ را پرستش می کردند تا عصرشان منقضی شد و تمامشان از دنیا رفتند، نوبت به اولاد ایشان که رسید گفتند:

پدران ما این بت ها را می پرستیدند لا جرم ایشان نیز به عبادت همان بت ها پرداخته و سفارش می کردند که عبادت این معبودان را وامگذارید و معنای آیه شریفه: وَ لا تَذَرُنَّ وَدًّا وَ لا سُواعاً همین است.

پی نوشت ها

[1] نوح‏: آیه 23؛ و گفتند: دست از خدایان و بتهای خود برندارید(به خصوص) بتهای«وَد»، «سواع»، «یغوث»، «یعوق» و«نسر» را رها نکنید!

[2] طبق آنچه در تفسیر شریف لاهیجى آمده صلحاى قوم پنج نفر بودند