روزه ی این ماه پریشانی ها را از بین می برد

 

ورود عاشقانه به ماه شعبان

شاید بهترین توصیه برای نحوه ورود به ماه عزیز و پر برکت رمضان، یادآوری پیش از موعد دعایی است که امام رضا (علیه السلام) سفارش کردند در آخر ماه شعبان، فراوان خوانده شود؛ که: اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنَا فِیمَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِیمَا بَقِی‏ مِنْه؛ خدایا اگر ما را در روز هایی که از ماه شعبان که گذشت نبخشیدی پس ما را در باقیمانده آن بیامرز! (وسائل الشیعه ج10 ، ص301 ، ح13471) آری؛ هدف آمرزش و خلاصی از گناهانی است که دست و پای انسان را برای قدم گزاردن در مهمانی خدا بسته است. گناهانی که باید از آنها روزه گرفت تا انسان آرامش یابد. به همین دلیل است که امیر مؤمنان (علیه السلام) می فرمایند: صَومُ شَعبانَ یَذهَبُ بِوَسواسِ الصَّدرِ وَ بَلابِلِ القَلبِ؛ روزه ماه شعبان، وسواس دل و پریشانى‏ هاى جان را از بین مى ‏برد. (تحف العقول ص 102) گویا قلب هایمان دعوتند به مهمانی رمضان! قلب را باید در ماه شعبان از سردرگمی در آوریم. پس باید با دل و جان وارد ماه شعبان شد نه با جسم ها!

ماه شعبان در ملکیّت رسول

به راستی چه سرّی است در این جمله امام علی (علیه السلام) که فرمود: شَهرُ رَمَضَان شَهرُ اللهِ وَ شَعبَان شَهرُ رَسُولِ اللهِ وَ رَجَب شَهرِى؛ رمضان ماه خدا و شعبان ماه رسول خدا و رجب ماه من است. (شرح فروع کافی ج 4، ص 14) سِرّ نیست؛ اسراری هست! خدایا از قرآنت مدد می گیرم که فرمودی: وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمین‏؛ و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم. (أنبیاء؛ 107) اینجاست که می فهمیم با پیامبرت، رحمت را به پهنای مخلوقات گستردی و او را خزانه دار سفره مهربانیت قرار دادی. گویا باید ابتدا دستم را در دست علی (علیه السلام) بنهم تا مرا را به پیامبرت بسپارد و ایشان، تا تو (رمضان) رهنمونم شود. مسأله، رسیدن به معبود است!

امیر مؤمنان (علیه السلام) می فرمایند: صَومُ شَعبانَ یَذهَبُ بِوَسواسِ الصَّدرِ وَ بَلابِلِ القَلبِ؛ روزه ماه شعبان، وسواس دل و پریشانى‏ هاى جان را از بین مى ‏برد. (تحف العقول ص 102) گویا قلب هایمان دعوتند به مهمانی رمضان! قلب را باید در ماه شعبان از سردرگمی درآریم. پس یابد با دل و جان وارد ماه شعبان شد نه با جسم ها!

زرنگ باش

حال که این سه ماه متوالی، رمز رسیدن به خانه دوست و ماه مبارک رمضان است، فرصت های باقی مانده غنیمتی است که قیمتی برای آن نمی توان قرار داد، و این هم شعبه ای از مفهوم کلام امیر بیان و مؤمنان، حضرت علی (علیه السلام) است که فرمودند: بَقِیَّةُ عُمرِ المُؤمِنِ لا قیمَةَ لَها، یُدرِکُ بِها ما قَد فاتَ، و یُحیی ما مَاتَ؛ باقیمانده عمر مؤمن، قیمت ناپذیر است، به وسیله آن، گذشته را جبران مى کند و آنچه را مُرده است زنده مى گرداند. (الدعوات: 122؛ 298) ایشان هشدار می دهند که: أشَدُّ الغُصَصِ فَوتُ الفُرَص؛ سخت ترین اندوه ها، از دست رفتن فرصتهاست. (غرر الحکم : 3215) و چه فرصتی بالاتر از این روزها و ساعاتی که همچون ابر می گذرند ...