گفتگوی خداوند با مؤمن
امام صادق عَلَیهِ السَّلَامُ فرمود:
همانا خداوند روز قیامت بر بنده مؤمن منّت می نهد و از روی کرامت و بزگواری او را به خود نزدیک می کند. سپس نعمت هایی را که بر او ارزانی داشته، به او معرّفی می نماید و می گوید: آیا فلان روز مرا (بر چنین و چنان خواسته هایی، و مشکلاتی)، نخواندی و دعا نکردی؟ پس اجابت کردم، آیا فلان روز (چنین و چنان) درخواست نکردی؟ و به تو دادم، آیا فلان روز بر (چنین و چنان) استغاثه نکردی و مرا به فریاد نطلبیدی؟ و به فریادت رسیدم، آیا در باره فلان مشکل از من سؤال نکردی؟ و مشکل تو را بر طرف نمودم و بر ناله ات رحم کردم، آیا مال و ثروت از من نخواستی؟ و به تو دادم، آیا از من کمک و خدمتکار نخواستی؟ و برایت کمک و خدمتکار قرار دادم، آیا از من نخواستی که با فلانی ازدواج کنی؟ و او را به همسری تو در آوردم.
حضرت فرمود: بنده خدا گوید: بلی، ای پروردگارم! به راستی همه آنچه که خواسته ام، عطایم نمودی؛ و همانا از تو درخواست بهشت می کردم.
امام عَلَیهِ السَّلَامُ افزود: خداوند عزّ و جلّ می فرماید: آنچه را خواسته باشی انجام خواهم داد، این بهشت برایت مباح باد، آیا از من راضی شدی؟ مؤمن گوید: بلی، مرا راضی نمودی، خداوند فرماید: ای بنده من! اعمالت مرا راضی نموده؛ و من هم تو را با بهترین پاداش خوشحال می کنم، که بهترین پاداش اینست که تو را ساکن بهشت گردانم.
