پرهیز از ریاکاری و تظاهر

من وصیته «علیه السلام» لکمیل بن زیاد:

یا کمیل! لست واللّه متملقاً حتی أطاع ولاممنیاً حتی لاأعصی ولا مائلاً لطعام الأعراب حتی انحل امرة المؤمنین وادعی بها.[1]

در این فراز از وصیت، حضرت از روش های متداول و معمولی که اهل دنیا برای بدست آوردن حکومت و تحکیم و حفظ آن، به آنها متشبث می شوند تبرّی می جوید.

تملق همیشه، در برابر صاحبان قدرت و سرمایه و مقام نیست. گاهی یک حاکم به آحاد ملت و حتی به افراد زیردست و مطیع نیز تملق می گوید تا این که از او اطاعت کنند.

می فرماید: من آرزوها را در دل مردم زنده نمی کنم و آنان را با وعده های پوچ و توخالی سرگرم نمی کنم تا از من اطاعت کنند، و گرایش به خوراک ساده صحرانشینان نکرده و مثل آن غذا نمی خورم تا از این طریق ریاست و امارت مؤمنین را بدست گیرم.

باید توجه کرد که این جمله را کسی می گوید که ساده ترین طعام ها را میل کرده، سخت ترین و دشوارترین شرائط را برای خود در زندگی انتخاب کرده بود. اما در عین حال می فرماید: من به خاطر حکومت، ریاکاری و تظاهر نمی نمایم و این مسأله برای ما، خیلی مهم است و باید از آن درس بگیریم که هدف و نیت ما خالص و الهی باشد و هر کار که انجام می دهیم، از متن شرع فقط برای خدا باشد.

پی نوشت

[1] (تحف العقول صفحه 175)