نیایش های حضرت رسول صلی الله علیه و آله
1. هنگامی که صدای اذان می شنید، ضمن بازگو کردن جملات آن در پایان اذان عرض می کرد:
«الَّلهُمَّ رَبِّ هذِهِ الدَّعْوَةِ التّامّةِ وَالصَّلوةِ الْقائِمَةِ، اعْطِ مُحَمَّداً سُؤلَهُ یوْمَ الْقیامَةِ وَبَلِّغْهُ الدَّرَجَةَ الْوَسیلَة مِنَ الْجَنَّةِ وَتَقبَّلْ شَفاعَتَهُ فِی امَّتِهِ؛»[1]
ای خدایی که پروردگار این دعوت تام و نماز بر پا شده ای! خواهش های محمّد را در روز قیامت برآور و او را به درجه ای که وسیله آمرزش بهشتی است. برسان و شفاعت او را درباره امتش بپذیر!
2. در دل شب، صورت را بر خاک می نهاد و می فرمود:
«الهی لا تَکلْنی الی نَفْسی طَرْفَةَ عَین ابَداً؛»[2]
خدایا، مرا چشم برهم زدنی به خودم وامگذار.
3. هنگام خواب، این گونه از خداوند استعانت می جست:
«بِسْمِ اللَّهِ امُوتُ وَاحْیی وَالَی اللَّهِ الْمَصیرُ، الَّلهُمَّ آمِنْ رَوْعَتِی واسْتُرْ عَوْرَتِی وَادِّعَنِّی امانَتی؛»[3]
به نام خدا می میرم و زنده می شوم و به سوی او بازگشت همه خلایق است، خدایا! ترسم را به امن و آرامش تبدیل فرما و عیبم را بپوشان و خودت امانتی را که به من سپرده ای، ادا فرما.
4. هنگام رؤیت هلال ماه نو، دست ها را بلند می کرد و می فرمود:
«الَّلهُمَّ اهِلَّهُ عَلَینا بِالامنِ وَالایمانِ وَالسّلامَةِ وَالْاسْلامِ؛»[4]
خدایا هلال این ماه را برای ما همراه امنیت و داشتن ایمان و سلامتی و بهره مند شدن از اسلام قرار ده.
5. در ابتدای سال نو، این چنین نیایش می کرد:
«الَّلهُمَّ انْتَ الْالهُ الْقَدیمِ وهَذِهِ سَنَةٌ جَدیدَةٌ فَاسْئَلُک فِیها الْعِصْمَةَ مِنَ الشَّیطانِ وَالْقُوَّةَ عَلی هذِهِ النَّفْسِ الْامّارَة بِالسُّوءِ وَالْاشْتِغالَ بِما یقَرِّبُنِی الَیک یا کریمُ، یا ذَالْجَلالِ وَالْاکرامِ، یا عِمادَ مَنْ لاعِمادَ لَهُ، یاذَخیرَةَ مَنْ لا ذَخیرَةَ لَهُ، یا حِرْزَ مَنْ لا حِرْزَ لَهُ، یا غِیاثَ مَنْ لا غِیاثَ لَهُ...؛»[5]
خدایا! معبود ازلی تو هستی و این، سال نو است. از تو می خواهم که در این سال از شرّ شیطان مرا نگه داری و بر این نفس امّاره ام پیروز گردانی و به آنچه مرا به تو نزدیک می کند مشغول نمایی.
ای کریم! ای صاحب جلال و کرم! ای تکیه گاه کسی که تکیه گاهی ندارد! ای مایه امید کسی که ذخیره ای ندارد! ای نگهدار کسی که نگهدارنده ای ندارد! ای فریاد رس آن که فریاد رسی ندارد!
6. امام صادق علیه السلام فرموده است: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله هنگامی که به آینه نگاه می کرد می فرمود:
«الْحَمْدُللَّهِ الَّذی اکمَلَ خَلْقِی وَأَحْسَنَ صُورَتِی وَزَانَ مِنّی مَا شَانَ مِنْ غَیرِی وَهَدَانِی لِلإِسْلامِ وَمَنَّ عَلَی بِالنُبُّوَةِ؛»[6]
ستایش مخصوص خدایی است که آفرینش مرا کامل و صورتم را نیکو آفرید، آنچه که به دیگران نبخشیده بود به من بخشید، به اسلام هدایتم کرد و با نبوّت بر من منت نهاد.
7. آن حضرت وقتی که بر مرکبی سوار می شد، سه بار اللَّه اکبر می گفت، آنگاه می فرمود:
«سُبْحانَ الَّذی سَخَّرَلَنا هَذَا وَمَا کنَّا لَهُ مُقْرِنینَ وَانَّا الَی رَبِّنَا لَمُنْقَلِبُونَ اللَّهُمَّ انَّا نَسْأَلُک فِی سَفَرِنَا هَذَا الْبِرَّ والتَّقْوی وَمِنَ الْعَمَلِ مَا تَرْضَی اللَّهُمَّ هَوِّنْ عَلَینَا سَفَرَنَا هَذَا واطْوِ عَنَّا بَعْدَهُ اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ فِی السَّفَرِ وَالْخَلِیفَةُ فِی الأهْلِ اللَّهُمَّ انِّی أَعْوذُ بِک مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ وَکآبَةِ الْمُنْقَلَبِ وَسُوءِ الْمَنْظَرِ فِی الْاهْلِ وَالْمَال؛»[7]
پاک و منزه است خدایی که این مرکب را در اختیار ما نهاد و گر نه ما توانایی تسخیر آن را داشتیم و ما به سوی پروردگارمان باز می گردیم.
خدایا! در این سفر از تو نیکی کردن و پرهیزگاری را طلب می کنیم و کاری را که موجب خشنودی توست، از تو خواستاریم. خدایا! بر ما این سفر را آسان گردان و دوری آن را بر ما نزدیک نما! خدایا تو در سفر یار ما و در خانه مان جانشین ما می باشی. پروردگارا! از رنج و گرفتاری سفر و غم و غصه منزل و دیدن بدی درباره اهل و مال به تو پناه می برم.
و هنگام بازگشت از سفر می فرمود:
«آئِبونَ تَائِبُونَ عَابِدُونَ لِرَبِّنَا حَامِدُونَ؛»
در حالی که به سوی خدا توبه کرده و پرستش او را می کنیم و سپاسگزار اوئیم، به منزل خود برگشتیم.
8. وقتی سفره غذا را باز می کردند، پیامبر صلی الله علیه و آله این دعا را می خواند:
«سُبْحَانَک اللَّهُمَّ مَا أَحْسَنَ مَا تَبْتَلِینَا سُبْحَانَک مَا أَکثَرَ مَا تُعْطِینَا سُبْحَانَک مَا أَکثَرَ مَا تُعَافِینَا اللَّهُمَّ أَوْسعْ عَلَینَا وَعَلَی فُقَرَاءِ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَالْمُسْلِمِینَ وَالْمُسْلِمَاتِ؛»[8]
خدایا! تو منزهی. چه نیکوست آنچه ما را به آن آزموده ای و چه بسیار است، آنچه به ما بخشیده ای و چه فراوان است سلامتی هایی که به ما داده ای. خداوندا! بر ما و بر فقرای اهل ایمان گشایش و توسعه در رزق کرامت فرما!
9. هنگامی که سفره غذا را بر می داشتند، می فرمود:
«اللَّهُمَّ أَکثَرْتَ وَأَطْبَتَ وَبَارکتَ وَأَشْبَعْتَ وَأَرْوَیتَ الْحَمْدُللَّهِ الَّذِی یطْعِمُ وَلَایطْعَمُ؛»[9]
الهی! نعمت هایت را بر ما فراوان عنایت کردی و آن را پاکیزه و مبارک ساختی و ما را سیر نمودی و سیراب کردی؛ حمد و ستایش مخصوص خدایی است که می خوراند، ولی نیازی به خوردن ندارد.
پی نوشت ها
