وسواس و پرهیز از نماز جماعت و مردم
یکی دیگر از مواردی که فرد در دامن وسواس می افتد، نماز جماعت است. از آنجا که نماز جماعت وقتی تعداد به ده نفر یا بیشتر برسد، ثواب آن قابل شماره نیست، شیطان برای این که فرد را از این ثواب محروم گرداند، یا در عدالت امام جماعت وسوسه می کند یا در وضع نمازگزاران.
در عروه آمده است: وقتی تعداد نمازگزاران از ده نفر تجاوز کند، اگر تمام آسمان ها کاغذ، دریاها مرکب، درخت ها قلم و مردم روی زمین و ملائکه، نویسنده شوند، نمی توانند ثواب یک رکعت نماز جماعت را شماره کنند.[1]
مرحوم آیت اللّه العظمی سیدمحمدکاظم یزدی در باره کسی که نماز جماعت را ترک کند، می نویسد: غیبت او جایز است، از عدالت می افتد و برای کارهایی که عدالت شرط است، مفید نیست. باید با او ترک رابطه کرد و امام مسلمانان باید به او اخطار کند و او را از کار بدی که انجام می دهد، پرهیز دهد و اگر سرانجام به جماعت حاضر نشد، باید خانه اش را آتش بزند.
جای تردید نیست که اگر دلیل قانع کننده ای داریم که فلان پیش نماز عادل نیست، ترک نماز جماعت اشکالی ندارد. این مسجد نه، مسجد دیگر، ولی اگر خیال است و سوء ظن، خطر بزرگی در کمین است که باید از آن حالت خارج شد.
انسان موجودی است اجتماعی و در تمام دنیا برای رابطه اجتماع، کارهای دسته جمعی وجود دارد، هر چند، عاقلانه نباشد و دارای مفاسد و عوارضی باشد، مثل کازینوها، کاباره ها و. . . . در اسلام این حس ارتباط و نیاز به جامعه را، در غالب خدمات اجتماعی ریخته اند و به صورت نماز، تبلیغات، جشن و عزاداری عرضه کرده اند.
همان طوری که شرکت در اجتماع، گاهی سر از ریا و خودپسندی در می آورد، جداماندن از اجتماع، موجب انحراف فکری و اخلاقی می گردد و چنین افرادی در معرض تهمت های گوناگون قرار می گیرند و چه بسا، در دین فرد هم شک شود که آیا چه دینی دارد. به جای این که فرد، در جامعه و با جامعه باشد و در خدمات اجتماعی سهیم، به انزوا، مریضی و به دروغ و غیبت افتادن دیگران کشیده می شود.
جای تردید نیست که وقتی امام جماعت امام علی علیه السلام باشد و مخالفین نماز جماعت، مخالفین آن حضرت، مسئله سوزاندن خانه، جای دارد، ولی اگر به عکس شد و امام علی علیه السلام به خاطر دفن پیامبر صلی الله علیه و آله و عزاداری و غصب خلافت آن حضرت، نماز جماعت را ترک کرد، آیا باید خانه آن حضرت آتش زده شود، آن هم به آن صورت که زهرای اطهر علیه السلام میان درب و دیوار قرارگیرد و سقط جنین نماید؟
قانون خوب وقتی به دست اجراکننده بد بیفتد، بهتر از این ثمره نمی دهد. وسوسه ریاست که آمد، به فرموده امام علی علیه السلام: «حُبُّ الشَّی ءِ یعْمی وَ یصِمُّ»؛ «عشق به موضوع، کور و کر می کند»، چشم، مغز و گوش فکر، بسته می شود و دست به هر نوع اقدامی می زند.
پی نوشت:
[1] عروة الوثقی، ص 314.
