ورزشکار و پرهیز از غرور
ورزش کار هرچند نیرومند باشد نباید به قدرت، توان و مقاماتی که دارد مغرور شود. او باید بداند همه نیروها و توان ها از آن خداوند قادر متعال است. از این جهت است که در نماز، به هنگام به پاخاستن می گوییم:
بحول الله و قوته اقوم و اقعد.
با توان و نیروی الله به پا می خیزم و می نشینم.
سرور شهیدان شاهد، حضرت امام حسین بن علی (ع ) نیز وقتی که به لشکر انبوهی از دشمن حمله می برد و در میان بارانی از تیر یک تنه آنان را وادار به گریز نموده و تعداد قابل توجهی از آنان را از دم تیغ خویش می گذراند، با صدای بلند و رسا فرمود:
لا حول ولا قوة الا بالله العلی العظیم؛ [1]
هیچ توان و نیرویی، جز از ناحیه الله که بلند مرتبه و والامقام است، وجود ندارد.
خداوند متعال نیز همین مطلب را در قرآن مجید تذکر داده و می فرماید:
ان القوة لله جمیعا[2]
همه نیروها (بدون استثنا) از آن خداوند است.
پس دلیلی وجود ندارد که افراد نیرومند و ورزشکار به قوت و توان خود مغرور شده، خدا را از یاد برده، و از آن در راههای غیر صحیح و غیر انسانی استفاده نمایند. حضرت سلیمان که دارای قدرت و حکومتی فوق العاده بود و وقتی اراده نموده بود که تخت بلقیس را از کاخش در سرزمین سبا به کاخ خود آورد یکی از درباریانش در کمتر از یک چشم به هم زدن، این کار را برایش انجام داده بود، به این قدرت و عظمت فوق العاده ای که در اختیار داشت مغرور نشده و می گوید:
هذا من فضل ربی لیبلونی اشکر ام اکفر؛ [3]
((این از فضل پروردگار من است تا مرا آزمایش کند که آیا شکر او را به جای می آورم یا کفران (نعمت ) می کنم. ))
بنابراین باید قدرت را از جانب خدا و وسیله ای برای آزمایش دانسته و به آن مغرور نشد. عاقبت غرور، شکست و سقوط است، شخص مغرور، حریف را دست کم گرفته، احتیاط را از دست داده و در نتیجه شکست می خورد. حضرت علی (ع ) همین امر را آفت شجاعت دانسته و می فرماید:
آفة الشجاعة اضاعة الحزم. [4]
((آفت شجاعت، از بین بردن تدبیر و هوشیاری است. ))
آفة الشجاعة استضعاف الخصم. [5]
آفت شجاعت، دشمن را ضعیف شمردن است.
پی نوشت:
