حکمت 465 نهج البلاغه

وَ قَالَ (علیه السلام) فِی مَدْحِ الْأَنْصَارِ: هُمْ وَ اللَّهِ رَبَّوُا الْإِسْلَامَ کَمَا یُرَبَّى الْفِلْوُ، مَعَ غَنَائِهِمْ بِأَیْدِیهِمُ السِّبَاطِ وَ أَلْسِنَتِهِمُ السِّلَاطِ.

رَبُّوا: تربیت کردند، پرورش دادند.
الْفِلْو: کره اسب یک ساله، یا از شیر گرفته شده.
غَنائُهُم: بى نیازیشان.
السِباط: جمع «سبط»، با سخاوت، «سبط الیدین»: سخاوتمند، سخىّ.
السِّلَاط: جمع «سلیط»، تیز و تند.

ارزش هاى والاى انصار (تاریخى، اجتماعى، سیاسى):
و درود خدا بر او، (در ستایش انصار فرمود:) به خدا سوگند آنها اسلام را پروراندند، چونان مادرى که فرزندش را بپروراند، با توانگرى، با دست هاى بخشنده، و زبانهاى برنده و گویا.