ستمکارترین افراد کیست؟؟؟

هر صبح یک آیه:
🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺

«فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِآیَاتِهِ ۚ أُولَٰئِکَ یَنَالُهُمْ نَصِیبُهُم مِّنَ الْکِتَابِ ۖ حَتَّىٰ إِذَا جَاءَتْهُمْ رُسُلُنَا یَتَوَفَّوْنَهُمْ قَالُوا أَیْنَ مَا کُنتُمْ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ ۖ قَالُوا ضَلُّوا عَنَّا وَشَهِدُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ أَنَّهُمْ کَانُوا کَافِرِینَ»

چه کسى ستمکارتر است از آنها که بر خدا دروغ بستند، یا آیات او را تکذیب کردند؟! آنهانصیبشان را از آنچه مقدّر شده (از نعمتها و مواهب این جهان) مى برند.
تا زمانى که فرستادگان ما (و فرشتگان قبض روح) به سراغشان آیند که جانشان را بگیرند. از آنها مى پرسند: «کجایند معبودهایى که غیر از خدا مى خواندید؟! (چرا به یارى شما نمى آیند؟!)» مى گویند: «آنها (همه) از نظر ما پنهان و گم شدند» و به زیان خود گواهى مى دهند که کافر بودند.

(سوره مبارکه اعراف/ آیه ۳۷)

❇️تفســــــیر ❇️
ستمکارترین افراد
از این آیه به بعد، قسمت هاى مختلفى از سرنوشت شومى که در انتظار افتراگویان و تکذیب کنندگان آیات خدا است، بیان شده.
نخست به چگونگى حال آنها به هنگام مرگ اشاره کرده مى فرماید: چه کسى ستمکارتر است از آنها که بر خدا دروغ مى بندند و یا آیات او را تکذیب مى کنند؟! (فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللّهِ کَذِباً أَوْ کَذَّبَ بِآیاتِهِ).
همان طور که در سوره  انعام  ذیل آیه ۲۱ اشاره کرده ایم، در چندین آیه از قرآن با تعبیرهاى مختلفى،  ستمکارترین مردم  معرفى شده اند، ولى صفاتى که براى آنها بیان شده، همه به یک ریشه باز مى گردد و آن شرک و بت پرستى و تکذیب آیات پروردگار است.
🌼🌼🌼
در آیه مورد بحث، علاوه بر تکذیب آیات الهى، تهمت و افتراء بر خدا به عنوان صفت بارز آنان، ذکر شده است.
با توجه به این که از دیدگاه قرآن، ریشه تمام بدبختى ها شرک، و سرمایه همه سعادت ها توحید است، روشن مى شود چرا این افراد گمراه و گمراه کننده، ستمکارترین مردمند؟
اینها هم به خویشتن ظلم مى کنند، و هم به جامعه اى که به آن تعلق دارند، بذر نفاق و پراکندگى را در همه جا مى پاشند و مانع بزرگى بر سر راه وحدت صفوف و پیشرفت ها و اصلاحات واقعى هستند.
🌼🌼
سپس وضع آنها را به هنگام مرگ چنین توصیف مى کند:  آنان چند روزى بهره خود را از آنچه برایشان مقدر شده است مى برند و از نعمت هاى مختلف، سهم خود را مى گیرند، تا پیمانه عمرشان لبریز گردد و به اجل نهائى برسد، در این هنگام فرشتگان ما که مأمور گرفتن ارواحند به سراغ آنها مى آیند (أُولئِکَ یَنالُهُمْ نَصیبُهُمْ مِنَ الْکِتابِ حَتّى إِذا جائَتْهُمْ رُسُلُنا یَتَوَفَّوْنَهُمْ).
منظور از کتاب در جمله بالا مقدّراتى است که خداوند براى بندگان خود از نعمت هاى مختلف این جهان قرار داده است، اگر چه، بعضى از مفسران احتمال داده اند منظور از  کتاب ، کیفر الهى و یا اعم از هر دو بوده باشد.
ولى با توجه به کلمه  حَتّى که معمولاً اشاره به پایان چیزى است، روشن مى شود که منظور تنها نعمت هاى گوناگون دنیا است که هر کسى اعم از نیکوکار و بدکار، سهمى از آن دارد و به هنگام مرگ پایان مى گیرد، نه کیفرها و مجازات هاى الهى که با مرگ پایان نمى یابد.
و تعبیر به کتاب از این مقدّرات، به خاطر آن است که شباهت به مسائلى دارد که سهم بندى و نوشته مى شود.
به هر حال از لحظه مرگ مجازات هاى آنها شروع مى شود، نخستین بار با توبیخ و سرزنش فرشتگان پروردگار که مأمور گرفتن جانشان هستند روبرو مى شوند، آنها مى پرسند کجا هستند معبودهائى که غیر از خدا مى پرستیدید (قالُواأَیْنَ ما کُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ).
یک عمر از آنها دم مى زدید و همه چیز خود را نابخردانه در پاى آنها مى ریختید؟!
آنها چون دست خود را از همه چیز کوتاه مى بینند و پندارهائى را که درباره معبودهاى ساختگى داشتند همچون نقش بر آب مشاهده مى کنند، در پاسخ مى گویند: آنها همه گم شدند و از ما دور گشتند (قالُوا ضَلُّوا عَنّا).
اثرى از آنها نمى بینیم و هیچ گونه قدرتى بر دفاع از ما ندارند، و تمام عبادات ما براى آنها بیهوده بود.
سرانجام مى افزاید: و به این ترتیب خودشان بر ضد خود گواهى مى دهند که کافر بودند (وَ شَهِدُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ کانُوا کافِرینَ).
گر چه ظاهر مسأله این است که فرشتگان سؤالى مى کنند و آنها نیز پاسخ مى گویند، ولى در واقع این یکى از مجازات هاى روانى براى آنها است که آنها را متوجه وضع ناگوارى که بر اثر اعمالشان دامن آنها را گرفته است مى نمایند و به آنها نشان مى دهند که
چگونه یک عمر در بیراهه ها سرگردان بوده و تمام سرمایه هاى وجود خود را از دست داده اند، و هیچ چیز نیاندوخته اند؟
در حالى که راه بازگشت به روى آنها بسته است و این نخستین تازیانه آتشین مجازات الهى است که بر روح آنها نواخته مى شود.

(تفســــــیر نمونه، ذیل آیه ۳۷ سوره مبارکه اعراف)