حکمت 464 نهج البلاغه

وَ قَالَ (علیه السلام): إِنَّ لِبَنِی أُمَیَّةَ مِرْوَداً یَجْرُونَ فِیهِ، وَ لَوْ قَدِ اخْتَلَفُوا فِیمَا بَیْنَهُمْ، ثُمَّ کَادَتْهُمُ الضِّبَاعُ لَغَلَبَتْهُمْ.
قال الرضی: و المرود هنا مفعل من الإرواد و هو الإمهال و الإظهار و هذا من أفصح الکلام و أغربه فکأنه (علیه السلام) شبه المهلة التی هم فیها بالمضمار الذی یجرون فیه إلى الغایة فإذا بلغوا منقطعها انتقض نظامهم بعدها.

کَادَتهُم: به آنها مکر کرد، فریبشان داد.

سرانجام دردناک بنى امیّه (تاریخى، اجتماعى، سیاسى):
و درود خدا بر او، فرمود: بنى امیّه را مهلتى است که در آن مى تازند، پس آنگاه که میانشان اختلاف افتد کفتارها بر آنان دهان گشایند و بر آنان پیروز شوند.
مى گویم: «مرود» بر وزن «منبر» از مادّه «ارواد» به معناى مهلت است و این از فصیح ترین و زیباترین کلام است، گوئى امام علیه السّلام مهلت کوتاه بنى امیّه در حکومت را به میدان مسابقه تشبیه کرده که مسابقه دهندگان به ترتیب در یک مسیر مشخّص به سوى یک هدف به پیش مى روند و آنگاه که به هدف رسیدند نظم آنها درهم شکسته مى شود).