حکمت 443 نهج البلاغه

وَ قَالَ (علیه السلام) وَ قَدْ جَاءَهُ نَعْیُ الْأَشْتَرِ رَحِمَهُ اللَّهُ:
مَالِکٌ، وَ مَا مَالِکٌ! وَ اللَّهِ لَوْ کَانَ جَبَلًا لَکَانَ فِنْداً، وَ لَوْ کَانَ حَجَراً لَکَانَ صَلْداً؛ لَا یَرْتَقِیهِ الْحَافِرُ، وَ لَا یُوفِی عَلَیْهِ الطَّائِرُ.
قال الرضی و الفند المنفرد من الجبال.

مَالِک: مقصود مالک اشتر است.
لَا یُوفِى عَلَیْهِ: به او نمى رسد.

ویژگى هاى مالک اشتر (اخلاقى):
و درود خدا بر او، (وقتى خبر شهادت مالک اشتر که رحمت خدا بر او باد، به امام رسید فرمود:)
مالک چه مالکى! به خدا اگر کوه بود، کوهى که در سرفرازى یگانه بود، و اگر سنگ بود، سنگى سخت و محکم بود، که هیچ رونده اى به اوج قلّه او نمى رسید، و هیچ پرنده اى بر فراز آن پرواز نمى کرد.
(سید رضى گوید: فند کوهى است از دیگر کوه ها ممتاز و جدا افتاده باشد).