چرا قرآن دارای سجع است؟؟؟
سجع در لغت به معنای آواز کبوتر و فاخته است [1] و در اصطلاح به همسانی دو فاصله نثر در تک حرف آخر یا یکسانی واژه های آخر قرینه ها در وزن یا حرف آخر (روی) یا هر دوی آنها سجع گفته می شود.
سجع همان آهنگی را به نثر می بخشد که قافیه به شعر ارزانی می دارد با این تفاوت که در نثر عناصری همچون وزن دخالت ندارد.
سجع برای عرب امر شناخته شده ای بوده است زیرا کاهنان و غیب گویان غالباً برای بیان مقاصد خود، گفتار خود را در قالب مسجع بیان می کردند.
نسبت دادن کاهن به پیامبر (ص) ناشی از این اشتباه بود که آنان می پنداشتند گفتار مسجع قرآن همسان گفتار کاهنان است، در حالی که قرآن اگر چه زیبایی آهنگین را رعایت کرده اما اسیر آن نشده و به استرسال و ابتذال دچار نشده است، در حالی که گفتار کاهنان هماره با نوعی ابتذال همراه بوده است.
محتوا و معنای بلند قرآن دومین عنصر بنیادین است که هرگز با گفتار کاهنان قابل مقایسه نیست.