سرود،امام علی علیه السلام
نور چشم ابوطالب
بر همه سید و آقا
حُسنِ تو جلوه ی روی
خالق عالیِ اعلا
مولا علی مولا
شاهان عالَم عبد و گدای تو
امام علی(ع) در سحرگاه ۱۹ رمضان سال ۴۰ق در مسجد کوفه در حال سجده،[۲۷۹] به دست ابن ملجم مرادی ضربت شمشیر خورد و دو روز بعد در ۲۱ همان ماه به شهادت رسید و مخفیانه دفن شد.[۲۸۰][۲۸۱] ضربت خوردن علی بن ابیطالب، در شرایطی رخ داد که پس از جنگ نهروان، وی می‌کوشید مردم عراق را برای جنگ دوباره با معاویه بسیج کند، اما تنها تعداد اندکی حاضر به یاری او شدند. در این‌حال، معاویه با آگاهی از اوضاع عراق، به نواحی مختلف حکومت امام علی(ع) در جزیرة العرب و عراق حمله کرد.[۲۸۲] بنابر منابع تاریخی، سه تن از خوارج برای کشتن سه نفر یعنی امام علی(ع)، معاویه و عمرو بن عاص توافق کردند و زنی به نام قطام هم در این مسئله نقش داشته است.[۲۸۳]
آن‌حضرت در کار دین، اجرای دقیق قانون و شیوه صحیح حکومت‌داری بسیار جدی و بی‌اغماض بود و همین عامل او را برای برخی تحمل‌ناپذیر کرده بود. امام(ع) در این راه حتی به نزدیک‌ترین یاران خویش نیز سخت‌گیری می‌کرد؛ مثلاً در جریانی به قنبر دستور داد که مردی را حد بزند. قنبر تحت تأثیر احساسات، سه تازیانه اضافه زد. علی(ع) آن مرد را وادار کرد به جبران آن سه تازیانه، قنبر را تازیانه بزند.[۲۴۷] همچنین در نهج البلاغه آمده است که یکی از توانگران بصره، عثمان بن حنیف (فرماندار بصره) را مهمان کرده بود، وقتی گزارش این ضیافت به گوش حضرت(ع) رسید، امام(ع) فوراً نامه‌ای به عثمان بن حنیف نوشت و او را به‌خاطر رفتن به چنین محفلی سرزنش کرده و او را به پیروی از راه و روش زاهدانه خویش دعوت نمود.[۲۴۸]
در آخرین لحظات عمر پیامبر(ص)، علی(ع) نزد او آمد و رسول خدا(ص) به علی(ع) فرمود:
بعد از رحلت پیامبر اسلام(ص)، در حالی که علی و بنی هاشم مشغول تجهیز و تدفین حضرت(ص) بودند، بعضی از مهاجران و انصار از جمله ابوبکر، عمر، ابو عبیده جراح، عبدالرحمن بن عوف، سعد بن عباده، ثابت بن قیس، عثمان بن عفان به راه افتادند و در جایی به نام سقیفه بنی ساعده جمع شده تا تکلیف حکومت را روشن کنند که پس از مشاجراتی که میان آنها واقع شد، در نهایت بدون توجه به واقعه غدیر، ابوبکر را به عنوان خلیفه معرفی کردند.[۲۰۳]
امام علی(ع) در غزوات و سریه‌های صدر اسلام، نقش مؤثری داشت و در همه غزوات جز غزوه تبوک همراه پیامبر(ص) جنگید.[۱۷۹] وی به عنوان دومین شخصیت نظامی پس از حضرت محمد(ص) ایفای نقش کرده است.
جنگ بدر، نخستین جنگ مهم میان مسلمانان و کافران بود که در جمعه هفدهم ۱۷ رمضان سال ۲ق. در کنار چاه‌های بدر روی داد.[۱۸۰] در این جنگ مسلمانان توانستند، هفتاد تن از مشرکان را از بین ببرند که در میان آنها نام برخی از سران کفر، همچون ابوجهل، عتبه، شیبه و اُمیه به چشم می‌خورد.
در عرب رسم بر این بود قبل از حمله عمومی، نبردهای تن به تن انجام می‌شد، بنابراین عتبة بن ربیعه اموی و پسرش ولید و برادرش شیبه، از پیامبر(ص) خواستند که همتایانی برای مبارزه با آنان وارد میدان کند. حضرت محمد(ص) ، علی(ع)، حمزه و عبیدة بن حارث را برای این کار فرستاد. علی(ع)، به ولید مجال نداد و حمزه به عتبه، و آن دو را از پای در آوردند و آن‌گاه عبیده را در مقابل دشمنش شیبه کمک کردند و او را نیز کشتند.[۱۸۱] همچنین حنظله، عاص بن سعید، طعیمة بن عدی و حدود بیست نفر از مشرکان در این جنگ توسط امام علی(ع) کشته شدند.[۱۸۲]
« فَصَبْرَتُ وَ فِى العَیْنِ قَذًى، وَ فِى الْحَلْقِ شَجاً، أرى تُراثىِ نَهْباً»
«به صبر گراییدم؛ حالی که دیده از خار غم خسته بود و آوا در گلو شکسته، می‌دیدم میراثم به غارت می‌رود.»
پیامبر(ص) در صفر سال ۱۱ هجری درگذشت.[۹۳] علی(ع) مشغول کفن و دفن بود که گروهی در سقیفه، ابوبکر را برای خلافت برگزیدند. به عقیده شیعیان علی(ع) پس از رحلت پیامبر(ص) و در ۳۴ سالگی به امامت رسید. پس از خلافت ابوبکر امام علی(ع) با او بیعت کرد. [۹۴] شیعیان معتقدند این بیعت از روی اجبار بوده[۹۵] و شیخ مفید معتقد است ایشان هرگز بیعت نکردند.[۹۶][۹۷] به عقیده شیعه، یاران خلیفه برای گرفتن بیعت به خانه علی(ع) حمله کردند[۹۸] که طی آن فاطمه(س) آسیب دید و فرزندش سقط شد.[۹۹] در همین ایام ابوبکر فدک را غصب کرد[۱۰۰] و علی(ع) به دادخواهی از فاطمه(س) برخاست.[۱۰۱] فاطمه(س) پس از واقعه حمله به خانه در بستر بیماری افتاد و پس از مدت کوتاهی در سال یازهم هجری به شهادت رسید.[۱۰۲] پس از درگذشت ابوبکر در سال ۱۳ هجری،[۱۰۳] طبق وصیت او عمر بن خطاب به خلافت رسید.[۱۰
زمانه‌‌ی زندگی امام علی (ع)، دورانی پرتلاطم، بسیار حساس و تأثیرگذار در سراسر تاریخ اسلام است؛ خصوصاً هنگامی که امام (ع) به خلافت رسید، اختلافات زیادی در میان مسلمانان رخ نمود. عبدالرحیم قنوات در دانشنامه امام علی(ع) بر این باور است که منشأ بسیاری از اختلافات در زمانه پیامبر(ص) و علی(ع)، رقابت‌های خاندانی و قبیلگی در قریش و بین فرزندان عبدمناف بوده است.[۶] عبدمناف نیای پیامبر اسلام(ص) و امامان شیعه و عباسیان (هاشم) و همین‌طور نیای بنی‌امیه (عبدالشمس) بوده است.[۷] او معتقد است با توجه به آغاز فشارهای بنی‌امیه (معاویه) بر امام علی(ع) از زمان خلافت ایشان، رقابت خانوادگی میان خاندان عبدالمطلب و خاندان حرب (پدربزرگ معاویه) به اوج خود رسید و بنی‌امیه در این مسیر تا جایی پیش رفتند که ایمان پدر ایشان، ابوطالب را زیر سؤال بردند. این فشارها تا یک‌صد سال و آغاز حکومت عباسیان ادامه داشت.[۸] در دوران عباسیان نیز این فشارها با انگیزه دیگری بر خاندان علی(ع) ادامه یافت؛ نسب عباسیان به عباس بن عبدالمطلب (عموی پیامبر) می‌رسید و او از ابتدا مسلمان نبود و حتی در جنگ بدر به دست پیامبر(ص) به اسارت درآمد.[۹
وعده صبحانه و شام در آموزه‌‌های طب سنتی از اهمیت مضاعفی در حفظ سلامتی و تندرستی برخوردار هستند و ترک این 2 وعده غذایی کلیدی در رژیم غذایی روزانه می‌تواند عوارض و پیامد‌های وخیمی را در پی داشته باشد.
در ادامه به برخی از عوارض نخوردن وعده صبحانه اشاره شده است:
ــ پوکی استخوان‌ها
ــ چاقی مفرط
ــ دیابت در سنین بالا
ــ کوتاهی قد در کودکان
ــ ریزش موها و ابروها
ــ ضعف فرایند گوارش
ــ خشکی پوست
ــ مشکلات تیروییدی.
