زیارت آدابی دارد که عمل کردن به آنها موجب می شود زیارت فضیلت بیشتری داشته باشد در اینجا به گزیده ای از آنها اشاره می شود.
1. انگیزه الهی و خلوص نیت در زیارت داشتن.
2. طهارت ظاهری و باطنی (با توبه و استغفار از گناهان)
3. با مال حلال به زیارت رفتن.[1]
974.jpg)
هدفِ درست و شکلِ صحیح عبادت، دو عامل مهمّ در صحّت آن است. یعنی هم مقصود از عبادت، باید رضای خدا و قصد قربت و انجام فرمان الهی باشد، نه جلب نظر مردم و ریا و خودنمایی، و هم صورت ظاهری آن، طبق دستور باشد، حتّی در جزئیات آن.
عمل خالص و نیت خدایی در عبادات، آن است که چشمداشت تمجید و تشکر از مردم نداشته باشیم، برای خدا کار کنیم و اجر خود را در بندگی و طاعت، از او بخواهیم.
ترک نماز به بهانه عدم حضور قلب، از وسوسه های شیطان است که به این بهانه، می خواهد رشته ارتباط بین انسان و مبدأ هستی را قطع کند و بین او و ملکوت عالم، فاصله و جدایی بیندازد و زمینه کفر، نافرمانی و عصیان او را فراهم سازد؛ چنانچه در روایت آمده است:
«لیس بَین الایمان و الکفر الّا ترک الصَلاه»[1]؛
«مرز بین ایمان و کفر ترک نماز است».
1- اوّل آنکه بخوانی بعد از نماز صبح و نماز عید آن تکبیراتی را که در شبش بعد از نماز فریضه می خواندی
2- دوّم آنکه بخوانی بعد از نماز صبح دعائی را که سیّد روایت کرده اَللّهُمَّ اِنّی تَوَجَّهْتُ اِلَیْکَ بِمُحَمَّدٍ اِمامی الخ و شیخ این دعا را بعد از نماز عید ذکر فرموده
3- سوّم بیرون کردن زکات فطره است از هر سری صاعی پیش از نماز عید به تفصیلی که در کتب فقهیّه است و بدانکه زکات فطره واجب مؤکّد است و شرط قبولی روزه ماه رمضان و سبب حفظ تا سال دیگر است و حق تعالی آن را مقدّم بر نماز ذکر فرموده در این آیه شریفه قَدْ اَفْلَحَ مَنْ تَزَکّی وَ ذَکَرَاسْمَ رَبِّهِ فَصَلّی
4- چهارم غسل است و بهتر آن است که اگر ممکن شود از نهر غسل کنی و وقت آن بعد از طلوع فجر است تا زمان بجا آوردن نماز عید چنانچه شیخ فرموده و در جزء روایتی است که غسل را در زیر سقفی بکن و چون خواستی غسل کنی بگو:
شب اوّل از جمله لیالی شریفه است و در فضیلت و ثواب عبادت و احیای آن احادیث بسیار وارد شده و روایت شده است که آن شب کمتر از شب قدر نیست و از برای آن چند عمل است:
اوّل غسل است در وقتی که غروب کرد آفتاب
دوّم احیاء آن شب به نماز و دعا و استغفار و سؤ ال از حقّ تعالی و بَیْتُوته در مسجد
سوّم آنکه بخواند در عقب نماز مغرب و عشاء و نماز صبح و عقب نماز عید
از جمله دعاهای شبهای دهه آخر ماه این دعاست که شیخ کلینی در کتاب کافی از امام صادق علیه السّلام روایت کرده: که در دهه آخر ماه رمضان در هر شب بخوان:
أَعُوذُ بِجَلالِ وَجْهِکَ الْکَرِیمِ أَنْ یَنْقَضِیَ عَنِّی شَهْرُ رَمَضَانَ أَوْ یَطْلُعَ الْفَجْرُ مِنْ لَیْلَتِی هَذِهِ وَ لَکَ قِبَلِی ذَنْبٌ أَوْ تَبِعَةٌ تُعَذِّبُنِی عَلَیْهِ.
پناه میآورم به عظمت ذات کریمت،از اینکه ماه رمضان از من سپری شود،یا سپیده این شب طلوع کند،و از سوی من نزد تو گناهی یا نتیجه کاری مانده باشد،که مرا بر آن عذاب نمایی
دو امر عمده سبب رد دعا می شود:
واضح است که علم انسان محدود بوده و به همه جوانب امور خود آگاه نیست. از این رو گاه می پندارد امری رای او مطلوب و مفید است که در واقع چنین نیست و گاه گمان می کند امری برای او مضر و مطلوب است که در واقع بر عکس آن می باشد. قرآن نیز این امر را با لحن های گوناگون مطرح کرده است.[1]
دعا کننده گاه فکر می کند خواسته و نیازی را که به محضر خدا ارائه کرده و تقاضای انجامش را داشته است به مصلحت اوست؛ ولی از آنجا که خداوند عالم به همه امور است می داند که در واقع چنین نیست و از این رو آن تقاضا و دعا را رد می کند یا می داند در زمان دیگری این نیاز به نفع اوست و به این جهت اجابت آن را به تأخیر می اندازد.
