از معلّی بن خنیس نقل شده است که گفت:
در محضر امام صادق عَلَیهِ السَّلَامُ عرضه داشتم: حق مؤمن بر مؤمن چیست؟
حضرت فرمود: همانا من نسبت به تو دلسوزم، می ترسم فراگیری و عمل نکنی و بدون آن که حفظ و رعایت نمایی از دست بدهی. اظهار داشتم: تحولی و نیرویی نیست مگر به وسیله خداوند متعال.
حضرت رضا علیه السّلام فرمودند: جبرئیل بر نبی اکرم صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم نازل شد و عرضه داشت:
ای محمّد پروردگارت سلامت می رساند و می فرماید: زنان باکره به منزله میوه بر درخت هستند، پس هر گاه میوه رسید هیچ چاره ای نیست مگر آنکه آن را بچینند و الّا آفتاب فاسدش کرده و باد تغییرش می دهد.
و دختران باکره وقتی درک نمودند آنچه را که زنان درک کردند دیگر دارو و چاره ای برای آنها نیست مگر آنکه شوهر بکنند و در غیر این صورت از فتنه در امان نیستند.
از مفضّل بن عمر (نقل شده است که) گفت:
مردی به امام صادق عَلَیهِ السَّلَامُ در حالی که من حضور داشتم گفت: کسانی از اطرافیان ما هستند که می گویند: چنانچه خداوند بنده ای را دوست بدارد، از آسمان پیام فرستد:
همانا من فلان بنده ام را دوست دارم، پس او را دوست بدارید؛ سپس خداوند محبّت او را در دل بندگان می اندازد.
و اگر بنده ای را مبغوض و دشمن بدارد از آسمان پیام فرستد: خدا فلانی را دشمن دارد، پس او را دشمن بدارید؛ و کینه و دشمنیش را در دل بندگان ایجاد می نماید.
مفضّل گفت: حضرت تکیه داده بود، پس نشست و آستین خود را تکانید و فرمود:
2مفضّل بن عمر نقل کرده که وی گفت: از حضرت جعفر بن محمّد علیهما السّلام پرسیدم: این که طفل بدون تعجّب خندیده و بدون درد و المی می گرید سببش چیست؟
حضرت فرمودند: ای مفضّل هیچ طفلی نیست مگر آنکه امام خود را دیده و با او مناجات می نماید، پس گریه اش به خاطر غیبت امام از او است و خنده اش زمانی است که امام به او رو می کند.
و وقتی زبان طفل باز شد این باب بر رویش بسته شده و دیگر امام را ندیده و در دلش نسبت به آنچه قبلا برایش اتّفاق افتاده نسیان و فراموشی پیدا می شود.
روزی منصور در محضر مبارک امام صادق علیه السّلام بود مگسی بر او نشست، منصور آن را پراند، بار بر وی نشست و منصور برای بار دوّم آن را پراند، مگس برای مرتبه سوّم بر او نشست، وی به امام علیه السّلام عرض کرد: برای چه خداوند متعال مگس را آفریده است؟
حضرت فرمودند: برای این که به واسطه اش ستمگران را خوار و ذلیل کند.
یکی از آن نوه های اسماء بنت عمیس می گوید: با جدّه خود اسماء بنت عمیس و عمویم عبد اللَّه بن جعفر خارج شدیم تا به «صهباء»[1] رسیدیم، اسماء بنت عمیس فرمود: دخترم ما با رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلم در این مکان بودیم، حضرت نماز ظهر را خواند.
سپس علی علیه السّلام را خوانده و از آن جناب نسبت به برخی از نیازمندیهایش کمک خواست، پس زمان عصر فرا رسید و آن سرور نماز عصر را خواند در این وقت علی علیه السّلام آمد و در پهلوی پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله نشست خدا به رسولش وحی فرستاد، پس نبی اکرم سر به دامان علی علیه السّلام نهاد تا خورشید غروب کرد و از آن چیزی نه بر زمین و نه بر کوه رؤیت نمی شد، سپس رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله نشست و به علی علیه السّلام فرمود: آیا نماز عصر را خوانده ای؟
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مردی به پدرم در حالی که طواف می نمود گذشت و دستش را روی شانه آن حضرت نهاد و سپس گفت: سه سؤال از تو می پرسم که غیر از تو و مردی دیگر جواب آنها را کسی نمی داند.
پدرم ساکت مانده و جوابش را ندادند تا از طوافشان فارغ گردیدند سپس داخل حجر اسماعیل گشته و دو رکعت نماز خواندند و من هم همراهشان بودم، پس از فراغت از نماز با صدای بلند فرمودند: این سائل کجا است؟
امام جواد (علیه السلام)
ثلاثٌ یبْلُغْنَ بِالْعَبْدِ رِضْوانَ اللّهِ: کثْرَةُ الاْسْتِغْفار، وَ خَفْضِ الْجْانِبِ، وَ کثْرَةِ الصَّدَقَةَ.
سه چیز، سبب رسیدن بنده به رضوان خدای متعال می باشد:
1.زیاد استغفار و اظهار ندامت کردن
2.اهل تواضع کردن و فروتن بودن.
3.صدقه و کارهای خیر انجام دادن.
منبع : کشف الغمّة، ج 2، ص 349
ربیع بن عبد اللَّه می گوید: بین من و عبد اللَّه بن حسن راجع به امامت گفتگو و مباحثه ای واقع شد، عبد اللَّه بن حسن گفت: امامت در فرزندان امام حسن و امام حسین علیهما السّلام هر دو می باشد.
من گفتم: تا روز قیامت امامت فقط در اولاد امام حسین علیه السّلام می باشد.
21 قالَتْ علیها السلام : أصْبَحْتُ وَ اللّهِ! عاتِقَةً لِدُنْیاکُمْ، قالِیَةً لِرِجالِکُمْ. 14
بعد از جریان غصب فدک و احتجاج حضرت ، بعضى از زنان مهاجر و انصار به منزل حضرت آمدند و احوال وى را جویا شدند، حضرت در پاسخ فرمود: به خداوند سوگند، دنیا را آزاد کردم و هیچ علاقه اى به آن ندارم ، همچنین دشمن و مخالف مردان شما خواهم بود.
22 قالَتْ علیها السلام : إنْ کُنْتَ تَعْمَلُ بِما اءمَرْناکَ وَ تَنْتَهى عَمّا زَجَرْناکَ عَنْهُ، قَانْتَ مِنْ شیعَتِنا، وَ إلاّ فَلا. 15
اگر آنچه را که ما اهل بیت دستور داده ایم عمل کنى و از آنچه نهى کرده ایم خوددارى نمائى ، تو از شیعیان ما هستى وگرنه ، خیر.
