چرا شاگرد رعایت این نکات مهم را فراموش می کند؟؟؟؟

 رعایت ادب و نزاکت در خطاب به استاد

باید شاگرد، مواظب طرز سخن گفتن خود باشد، و از به کار بردن تعبیراتی که معمولا توده مردم در گفتگوهای روزمره خود با یکدیگر، از آن استفاده مینمایند و در خور خطاب به استاد نیست، خودداری کند؛ مثل اینکه بگوید: «چته! فهمیدی! شنیدی! میدانی! مرد حسابی! و امثال اینگونه تعابیر (که تحقیرآمیز میباشد و دون شاءن استاد و مقام و منزلت او است).

همچنین، شاگرد حق ندارد، در مقام حکایت و نقل قضیه ای درباره دیگران - نزد استاد خود - به گونه ای سخن گوید که در خور خطاب به استاد نباشد. (و آنگاه که در محضر استاد بسر میبرد، باید تعبیرات خود را تلطیف نماید؛ چون نقل تعبیر و گفته های خارج از نزاکت دیگران، و حکایت و بازگو کردن آن ها، این توهم را در حاضران به وجود میآورد که شاید با خود استاد، درگیر شده و این تعابیر را درباره او به کار میبرد)؛ با اینکه می دانیم که شاگرد در صدد حکایت است نه شکایت؛ ولی معذلک باید از بکار بردن چنین تعابیری خودداری کند.

نادیده گرفتن سبق لسان و لغزش زبان استاد

چرا حق معلم به خوبی اداء نمی شود؟؟؟؟؟

1. حقّ معلّم و استاد

 

«و امّا حقّ پرورشدهندهى تو با دانایى، این است که او را بزرگ بدانى و مجلسش را محترم بشمارى و خوب به او گوش سپارى و توجّه نمایى و او را براى آموزش خودت از آن چه تو را از دانش او بىنیازى نیست یارىرسانى، به این ترتیب که درک و فهمت با او و آماده براى او باشد و با ترک لذّتها و کاستن از واسته هاى خویش، دل و دیدهات را پاک و روشن به او بسپارى.و دیگر این که بدانى تو پیامرسان او هستى تا آن چه را که به تو مىآموزد به نادانانى که به تو مىرسند بیاموزى، پس لازم است که آن را به خوبى به آنان برسانى و در گزارش پیام او خیانت نکنى و هر گاه پیامرسانى او را به عهده گرفتى براى آن به پا خیزى و نیرویى نیست مگرآن که به یارى خدا باشد.»

در این بخش امام سجّاد(ع) دست کم پنج حق براى استاد و معلّم مىشمارد به این ترتیب که مىفرماید :

انسان برای ترقی به چه چیزهایی نیاز دارد؟؟؟؟

دکتر رفیعی: در جلسه‌ای که محضر دوستان در قم بودیم. حدیث ثقلین مفصل مورد بحث قرار گرفت و نکات دهگانه‌ای را من از آن حدیث استنباط کردم و برداشت کردم و خدمت شما بینندگان عزیز عرض کردیم. بحث بعدی که هفته‌ی قبل مطرح شد و ناقص ماند این بود که قرآن و اهل بیت را پیامبر اکرم گفتیم مانند دو انگشت سبابه کنار هم گذاشته در حدیث ثقلین. نه مثل سبابه و وسطی. فرمود این‌ها مثل درین و دو خط راه آهن در کنار هم دو لنگه‌ی در، دو بال برای پرواز و برای رشد و ترقی. یکی کتاب تدوین و یکی کتاب تکوین در واقع. با این توجه من این بحث را می‌خواستم مطرح کنم که نقشی که قرآن دارد و اهل بیت. که هر دوی این‌ها در یک مسیر و راستا هست را بیاییم مشترکات را از روایات و آیات مورد بحث قرار بدهیم. خیلی بحث قشنگی هم هست. هفته‌ی پیش گفتم حضرت آیت الله جوادی آملی یک کتابی هم به این نام دارند. خوب است در این زمینه اول قرآن را بحث کرده اند بعد اهل بیت بعد آن تلفیق را آمدند مورد توجه قرار دادند. نکته اولی که هفته گذشته عرض کردیم این بود که قرآن می‌فرماید که صراط مستقیم. مردم باید راه مستقیم را طی کنند و خود خدا هم می‌فرماید «وَأَنِ اعْبُدُونِی هَـذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِیمٌ»

چرا شهداء اینهمه تأکید می کردند که....؟؟؟

و اما برای تمام خدمتگزاران و مسئولان انقلاب که باید در هر کجا پاسدار انقلاب باشند و این صحنه های تاریخ را فراموش نکنند و مبارزه با هواهای درونی و برونی را فراموش نکنند

ولا تقولوا لمن یقیل فی سبیل الله امواتاً بل احیاء و لکن لاتشعرون
کسی که در راه خدا کشته شده مرده مپندارید بلکه زنده است و لکن شما نمی دانید.

درود و سلام بر منجی انسان ها، حضرت بقیه الله الاعظم و بر نایب حق او امام امت و بر تمامی خدمت گزاران به این انقلاب اسلامی.

آثار و شخصیت استاد شهید مرتضی مطهری

مرتضی مطهری
زادروز	۱۳ بهمن، ۱۲۹۸ فریمان ، اصالت سیستانی
درگذشت	۱۱ اردیبهشت، ۱۳۵۸ (۵۹ سال) تهران
محل زندگی	فریمان ، مشهد ، قم و تهران
ملیت	ایرانی
پیشه	استادی دانشگاه تهران
نقش‌های برجسته	نظریه‌پردازی جمهوری اسلامی
لقب	آیت الله - استاد - معلم شهید
مذهب	شیعه
آثار	متعدد
فرزندان	علی، محمد، مجتبی، فریده، وحیده، حمیده، سعیده
والدین	شیخ محمدحسین فریمانی
گفتاورد	گفتاوردهای مرتضی مطهری

 

 

چرا داعش به ایران حمله نمی کند؟

یک ژنرال سابق تفنگداران دریایی آمریکا می‌گوید تهدید اصلی در خاورمیانه، ایران است و حمله نکردن داعش به مرزهای ایران، یک امر غیرتصادفی است که «تهدید» بودن ایران را ثابت می‌کند

دو خاطره جالب از استاد مطهری درباره ماه رجب

«ما که بچه بودیم در منزل خود ما من از هفت و هشت سالگی کاملا یادم هست اصلا اینکه ماه رجب دارد می آید مشخص بود. می گفتند: یک هفته به ماه رجب مانده، سه روز مانده، امشب احتمالا شب اول ماه رجب است ...

شش اپیزود از تجربه بی اعتمادی ایرانی ها به آمریکا

امام بزرگوار فرمود: آمریکا شیطان بزرگ است؛این «شیطان بزرگ» خیلی حرف پرمغزی است. رئیس همه‌ی شیطانهای عالم، ابلیس است؛ امّا ابلیس بنا به تصریح قرآن، تنها کاری که میتواند بکند این است که انسانها را اغواء میکند؛ بیشتر از اغواء، کاری نمیتواند بکند؛انسانها را اغواء میکند، فریب میدهد، وسوسه میکند؛ امّا آمریکا، هم اغواء میکند، هم کشتار میکند، هم تحریم میکند، هم فریب میدهد، هم ریاکاری میکند؛

چگونه می توان کودکان و نوجوانان را با وجود مبارک امام زمان (عج) مانوس کرد؟×

یکی از مسائل مربوط به تربیت در بحث انتظار، این است که «چه کسی را می خواهیم تربیت کنیم؟» در کار تربیتی و آموزشی - که آموزش ابزاری است برای کار تربیت - پیوسته صحبت از اهداف می شود و امروزه هدفهای رفتاری بیشتر مورد توجه است . این که مشخص شود چه رفتاری مورد انتظار است که در نهایت فرد به آن برسد . اگر بخواهیم دانستن را که یک امر پنهانی است به رفتار که امری آشکار است تبدیل کنیم، باید فعلش را طوری ادا کنیم که آن فعل با گفتن یا نوشتن، قابل مشاهده باشد; هر چند این تبدیل اهداف رفتاری گام خوبی است و در جهت این که در تربیت و در آموزش به کجا می رسیم و به چه سمتی قدم بر می داریم، بسیار مؤثر و سازنده است; ولی در عین حال انتقادهای بسیار بزرگی به آن وارد است . و آن این که در تعریف رفتاری افراد نمی توان بسیاری از ابعاد شخصیتی شان را در قالب ریخت; بنابراین حد میانه ای را باید در نظر گرفت; یعنی باید از یک طرف اهداف کلی را در نظر گرفت و از طرف دیگر اهداف رفتاری را، تا آن اهداف رفتاری در حقیقت به ما نشان بدهد که به کجا می خواهد برسد و به کجا باید برسد .

ما، در تربیت نسل منتظر، هر دو مقوله را احتیاج داریم تا ویژگیهای شخصیتی شخص منتظر را بیان کنیم .

وجود مقدس امام زمان (ع) در نفس امر، در واقعیت خودش و در تکوین عالم جایگاهی دارد که اگر کسی منتظر او باشد یا نباشد، خود او وجود مستقلی برای عالم دارد و آن وجود خلیفة اللهی خداوند در عالم است; بقیة الله روی زمین است; امان اهل زمین است . خداوند، زمین را به وسیله او پر از عدل و داد می کند .

حال ما انسانها نسبت به او چه موضع و موقعیتی باید داشته باشیم . در حقیقت انتظار از آن ماست; او منتظر است، ما منتظریم .

قصه کودکانه( پرنده کوچولو یی در جنگل)

فصل زمستان آمده بود. همه ی پرندگان به سمت جنوب پرواز کرده بودند، چون هوای جنوب گرم تر بود و توت هایی زیادی برای خوردن داشت. اما یک پرنده ی کوچولو جا مانده بود و به سمت جنوب نرفت، زیرا بالش شکسته بود و نمی توانست پرواز کند. او تنها و بی کس در هوای سرد و برفی  گیرافتاده بود. در آن طرف کوه جنگلی دید، هوای جنگل گرم تر بود و او آن جا می توانست از درختان تقاضای کمک کند.