صدقه دادن یکی از آموزه هایی است که در دین اسلام بدان سفارش شده است و آثار متعددی هم برای آن گفته می شود. از دفع بلا تا طولانی شدن عمر و.. .
تلقی ای که ما از صدقه داریم تلقی کاملی نیست اغلب ما صدقه را دادن مبلغی و لو ناچیز می دانیم و تصور می کنیم که مراد از صدقه همین است.
در حالی که این یکی از مصادیق صدقه است و صدقه منحصر در این نیست. صدقه به هر کار نیکی گفته می شود چه کمک مالی باشد و چه غیر مالی.
مهربانی نسبت به خود
تکنیک شفقت نسبت به خود
(مهربانی نسبت به خود)
شفقت نسبت به خود ابزار نیرومندی است که می‌تواند بهزیستی، اعتماد به نفس و سخت‌رویی شما را ارتقا بخشد.
بیشتر افراد به راحتی می‌توانند نسبت به دیگران مهربان باشند اما نمی‌توانند همین محبت را به خودشان داشته باشند.
با لحظاتی توقف کردن در طول روز برای انجام تمرین “شفقت نسبت به خود” می‌توانید به تدریج این کیفیت را در خودتان افزایش دهید و آن را بخشی از زندگی خود سازید.
روش:
در طول روز، به خصوص اوقاتی که تحت فشار و استرس هستید، لحظاتی توقف کنید و شفقت نسبت به خود را تمرین کنید.
• هر گاه متوجه شدید در موقعیت دشواری دچار استرس شده‌اید، توقف کنید.
• دستتان را روی قلب بگذارید یا اگر با این کار راحت هستید خودتان را در آغوش بگیرید.
• چند نفس عمیق بکشید
• تصدیق کنید که رنج می‌کشید و ببینید آیا می‌توانید آنطور که با دوستی عزیز یا یک کودک با مهربانی رفتار می‌کنید، با خودتان هم مهربان باشید.
• چند جمله محبت‌آمیز به خودتان بگویید، از تصدیق رنج آغاز کنید:
«این رنج است» یا «بسیار دردناک است» یا «خیلی دارم رنج می‌کشم»
«رنج بخشی از انسان بودن است»
در ادامه از هر جمله‌ای که مناسب موقعیت‌تان است استفاده کنید. می‌توانید از این جملات پیشنهادی استفاده کنید یا جملات خودتان را بسازید
خودم را با محبت در آغوش می‌گیرم
با عشق خودم را آنطور که هستم می‌پذیرم
برای خودم آرامش طلب می‌کنم
با خودم با مهربانی و عشق رفتار می‌کنم
نسبت به تجربه‌ام همانطور که هست گشوده خواهم بود
سپس کارهای روزمره‌تان را با شفقت نسبت به خود و پذیرش ادامه دهید.
عفت در گفتار، یکی از مباحث مهم در اخلاق عملی، است و مراد از آن، نگاه داشتن زبان از ناسزا و سخنان ناشایست است. مسأله به قدری مهم است که خداوند در قرآن بدان تذکر داده و فرموده است: (وَ عِبادُالرَّحْمنِ الَّذینَ یمْشُونَ عَلَی الْارْضِ هَوْناً وَ اذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً)؛[1] «بندگان خدا کسانی هستند که در روی زمین با فروتنی گام برمی دارند و هرگاه مردم جاهل آنان را (به زشتی) صدا کنند، با سخن مسالمت آمیز (و زبان خوش) پاسخ می دهند».
((عبدالله بن صالح هروی )) گوید: در محضر امام رضا (علیه السلام ) بودم، فرمود:
رحم الله عبدا احیا امرنا قال: کیف یحیی امرکم؟
قال: یتعلم علومنا ویعلمها الناس فان الناس لو عملوا محاسن کلامنا لا تبعونا. [1]
خداوند رحمت کند کسی که امر ما (مکتب اهل بیت و تشیع ) را زنده کند. کسی پرسید که امر شما چگونه احیا می شود؟
فرمود: معارف و علوم و فرهنگ ما را باید بگیرند و آن را به دیگران بیاموزند، زیرا اگر مردم خوبی ها و محاسن کلام ما را بشنوند و بشناسند، از ما خاندان رسالت پیروی خواهند کرد.
قبل از ورود به بحث لازم به ذکر است که دین اسلام به شدت با رهبانیت و انزواطلبی و گوشه گیری مخالف است پیامبر مکرم صلی الله علیه و آله دراین باره می فرماید:
مَنْ فارَقَ جَماعَةَ الْمُسلمینَ فَقَدْ خَلَعَ رِبْقَةَ الْاسْلامِ عَنْ عُنُقِهِ.[1]
کسی که از جماعت مسلمین جدا شود، عهد اسلام را از گردن خویش برداشته است( مسلمان نیست).
الف- وجود مطهر فاطمه زهرا علیها السلام هر روز به زیارت قبر پدرش می رفت و گریه می کرد و می فرمود: «پدرم! بر من مصائبی نازل شد که اگر بر روزها نازل می شد مبدل به شب می گشت».[1]
ب- علی علیه السلام برای فاطمه زهرا علیها السلام خانه ای ساخت که نامش بیت الاحزان بود و ایشان بیشتر اوقاتش را در قبرستان بقیع می گذراندند.[2]
عوامل غضب را می توان در خودبرتر بینی، عجب، شوخی های بیجا، مجادله های بی نتیجه، کینه و حقد، حرص و طمع به افزایش مال و مقام، استهزاء و تمسخر دیگران به مکر و حیله و غیره جستجو نمود.
حضرت امیر علیه السلام کینه را به عنوان عامل غضب معرفی فرموده اند.
عفو و گذشت از خطاکاران و افرادی که دچار لغزش شده اند از ویژگی های دیگر امام حسین علیه السلام است. آن حضرت با کمال بزرگواری و آغوش باز عذر گنهکاران را پذیرفته و آنان را در جبران خطاهایشان یاری می کرد.
رسول خدا صلی الله علیه و آله با خلق زیبا و خصلت مهرورزی افراد را اصلاح نمود و به مقامات عالیه انسانی رسانید. در مقابل مسلمانان نیز در راه تحقق اهداف آسمانی رسول خدا صلی الله علیه و آله از هستی خود گذشتند و به اطاعت محض آن گرامی می پرداختند. نمونه هایی از مهرورزی این یاران عاشق را با هم می خوانیم:
همواره در میان مؤمنان، گروهی وجود داشته اند که نه قلباً ایمان آورده اند و نه قدرت و جرئت مخالفت صریح داشته اند. از این گروه، قرآن به عنوان «منافقان» یاد می کند و می فرماید:
«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالْیوْمِ الْآخِرِ وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنِینَ»؛[1]
از مردم کسانی هستند که (به زبان) می گویند به خدا و روز قیامت ایمان آورده ایم؛ در حالی که ایمان نیاورده اند.
