از منظر قرآن کریم فریبکاری و حیله به دیگران از امور ناپسندی است که عواقب وخیم آن، در نهایت دامن گیر خود اشخاص می شود گر چه ممکن است انسان های حیله گر، برای مدت کوتاهی با فریفتن افرادی بتوانند به مقاصد شیطانی خود نائل شوند، امّا بالاخره طرح های فرد فریبکار نقش بر آب خواهد شد. خداوند متعال با اشاره به این حقیقت می فرماید: وَ لا یحیقُ الْمَکرُ السَّیئُ الّا بِاهْلِهِ[1] «مکر ها و اندیشه های بد به جز صاحبش احدی را هلاک نخواهد کرد.»
از امیر مؤمنان علی علیه السلام نقل شده که فرمود: «پیرمردی گریه کنان دست پسرش را گرفته نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در مدینه آورد و به ایشان گفت: ای رسول خدا! این پسر من است که در کوچکی او را غذا داده ام و با عزت و احترام، بزرگ کرده ام و تمام خواسته هایش را بر آورده ام و با مال و ثروتم به او کمک کرده ام تا این که قوی و ثروتمند و غنی گردید و من در راه پرورش وی جان و مالم را فدا کرده ام و از ضعف و پیری به جایی رسیده ام که مشاهده می فرمایی! در مقابل این همه زحمت، این پسر هیچ گونه کمک مال به من نمی کند!
طوری بخور که همیشه بخوری یا کم بخور، همیشه بخور.
چیزی بخور، چیزی بده، چیزی بنه.
اندازه نگهدار که اندازه نکوست.
آخر شاه منشی، کاه کشی.
تجمل گرایی امروز احتیاج فرداست.
خوشی زیادی، یا نکبت می آورد یا ناخوشی.
هر آفتی را سببی است و سبب درویشی اسراف.
.jpg)
گفتم که الف، گفت دگر هیچ مگوی
در خانه اگر کس است یک حرف بس است
«بارها گفته ام و بار دگر می گویم: کسی که بداند هر که خدا را یاد کند خدا همنشین او است. احتیاج به هیچ وَعظی ندارد، می داند چه باید بکند و چه باید نکند، می داند که آنچه را که می داند باید انجام دهد و آنچه را که نمی داند باید احتیاط کند».[1]
یکی از اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می گوید:
روزی با پیامبرخدا صلی الله علیه و آله و سلم در مسجد نشسته بودم. مردی وارد مسجد شد و دو رکعت نماز خواند، سپس نزد پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آمد و سلام کرد، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم او را هنگام نماز زیر نظر داشت، پس از جواب سلام، به وی فرمود: بازگرد و نماز بخوان که نماز نخوانده ای (و این کار تکرار شد) تا این که در نوبت سوم یا چهارم، آن مرد گفت: سوگند به آن که کتاب را بر تو فرو فرستاد، کوشش بسیار کردم، ولی نتوانستم بهتر بخوانم؛ به من (نماز صحیح را) نشان ده و آگاهم کن.
روزی رسول خدا- صلّی اللَّه علیه و آله- در جمع اصحاب نشسته بود، عرب بادیه نشینی که سوسماری را گرفته و در آستین خود مخفی کرده بود، خدمت پیامبر آمد.
اعرابی گفت: «این شخص کیست؟».
اصحاب گفتند: «پیامبر خداست».
اعرابی گفت: قسم به لات و عزّی، در دنیا هیچ کس مبغوضتر از تو نزد من نیست، اگر قبیله ام به من نمی گفتند عجول، فورا تو را به قتل می رساندم.
پیامبر- صلّی اللَّه علیه و آله- فرمود: «چه چیز تو را به این کار وادار کرده است؟
عمار بن حیان گفت: به حضرت صادق علیه السلام گفتم: که اسماعیل پسرم به من نیکی می کند. حضرت فرمود: من او را دوست می داشتم، اکنون محبتم زیادتر شد. پیغمبر اکرم (ص) خواهری رضاعی داشت روزی همان خواهر بر ایشان وارد شد؛ همین که نظر پیغمبر بر او افتاد مسرور گردید و رو انداز خود را برای او پهن کرد و او را بر روی آن نشانید. با گشاده رویی و احترام به سویش توجه کرد و در صورت او می خندید، تا از خدمت حضرت مرخص شد و رفت. اتفاقا همان روز برادرش نیز آمد ولی حضرت رسول (ص) آن نحو رفتاری که با خواهرش نمودند با او انجام ندادند.
دوستی داشتم دارای کمالات ایمانی و فوق العاده عاشق حضرت سیدالشهداء علیه السلام، نزدیک عید غدیر از دنیا رفت، خودم متکفل کفن و دفن و غسل او بودم.
با وصیت جالبی که داشت تصور می کردم در عالم برزخ از هر جهت آزاد است، ولی چند روز پس از مرگش، به خواب یکی از عاشقان حق که وصی او نیز بود آمد و به او گفت: گوشه یکی از دفاتر مغازه ام هفده ریال مربوط به حساب فلان شخص است که از قلم افتاده، آن را بپردازید، دفاتر را بررسی کردند همان طور بود که گفته بود؛ هفده ریال را به صاحبش برگرداندند و او را از رنج آن راحت کردند.
حجت اله ایوبی، رئیس سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می نویسد:
در یکی از روزهای سرد زمستان سال 1383 مردی بلند قد، با چهره ای آرام وگندمگون در خانه فرهنگ ایران در پاریس در تب و تاب برگزاری نمایشگاه کوچک اما بسیار زیبای عکسهایش بود. عکسها سیاه و سفید آقای آرتور شکوه بم، تخت جمشید و میدان عالی قاپو و بادگیرهای یزد را به زیبایی به تصویر کشیده بود. جمعی از هنرمندانی که با کارهایش آشنا بودند از جمله عکاسانی آمده بودند تا ایران را از نگاه این عکاس با تجربه فرانسوی ببینند. آرتورِ سروکله مشکی شباهتی به فرانسویها نداشت و بیشتر شبیه مردمان جزیره کرس بود. او کم حرف و پرکار بود. یکی از انتشاراتیهای باسابقه که چندین اثر از او چاپ کرده بود به قول خودمان از سجایای اخلاقی و فروتنی این هنرمند می گفت و خود را عاشق کارهایش می دانست.
عارف بزرگوار، مرحوم حاج شیخ محمود یاسری می فرمودند:
در محل ما مردی زندگی می کرد که به حسنات اخلاقی آراسته بود و دارای یک زندگی سالم و با نشاط بود، تنها چیزی که او را رنج می داد نداشتن اولاد بود.
سال ها به پیشگاه مقدس حضرت حق ناله کرد تا خداوند مهربان پسری به او عنایت کرد. از این نعمت بسیار دلشاد شد، هفت بهار از عمر طفل گذشت، او را به مدرسه فرستاد، تا سال چهارم دبستان را طی کرد.
