شصت و یکمین سوره قرآن کریم است که مدنی و 14 آیه دارد. این سوره به حضرت عیسی وحوارییون عیسی علیه السلام نیز شهرت دارد.
از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم در فضیلت این سوره روایت شده: هر کس سوره عیسی علیه السلام را قرائت نماید تا هنگامی که قاری این سوره در دنیاست بر او درود می فرستد و برای او طلب مغفرت و آمرزش می کنند و در روز قیامت نیز رفیق و همراه حضرت عیسی علیه السلام خواهد بود.(1)
کلَّا بَلْ لَاتُکرِمُونَ الْیتِیمَ[1]
هرگز چنین نیست؛ بلکه یتیم (ها) را ارج نمىنهید،
1.معیار ارجمندی و تقرّب انسان به خدا چند چیز است:
الف) اکرام یتیمان، یعنی ارج گذاشتن و توجه کردن به آنها؛
ب) تشویق هم دیگر برای امداد رسانی به بینوایان؛
ای تغییر دهنده دل ها و دیده ها * ای مدبر شب و روز * ای گرداننده سال و حالت ها * بگردان حال ما را به نیکوترین حال
یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِقلب و بصیرت قلبی، از مؤلفه های مهم معنوی در مسیر کمال انسان است که در قرآن کریم و روایات ناب اسلامی تأکید بسیاری بر آن شده است. قلب سرچشمه تمامی جوشش های و خیزش های وجود آدمی است.
أمَّنْ یجِیبُ المُضطَرَّ إذَا دَعَاهُ وَیکشِفُ السُّوءَ وَیجْعَلُکمْ خُلَفَاءَ الأرْضِ أإلَهٌ مَعَ اللَّهِ قَلِیلًا مَا تَذَکرُونَ [1]
بلکه آیا (معبودان شما بهترند یا) کسی که درمانده را، به هنگامی که او را می خواند، اجابت می کند، و (گرفتاری) بد را برطرف می سازد، و شما را جانشینان (خود یا گذشتگان در) زمین قرار می دهد؛ آیا معبودی با خداست؟! چه اندک متذکر می شوید.
1.هرگاه تمام درها و اسباب جهان به روی انسان بسته شود و از هر نظر درمانده گردد، تنها کسی که می تواند مشکلات را برطرف سازد و نور امید را در دل ها بتاباند و دعای انسان های گرفتار را مستجاب کند، ذات پاک خداست.