وَ قُل رَّبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَ أَنتَ خَیرُ الرحِمِینَ [1]
ترجمه:
و بگو: «پروردگارا بیامرز و رحم کن؛ در حالی که تو بهترین رحم کنندگانی»
1.در سوره ی مؤمنون مطالب زیادی در مورد کافران و مشرکان بیان شد و اینک در آخرین آیه به عنوان نتیجه گیری، به پیامبر صلی الله علیه و آله اشاره می کند که اکنون که گروهی در بیراهه های کفر و ستم سرگردان اند و لجاجت می کنند، تو خود را به خدا بسپار و از او آمرزش و رحمت بخواه.
رَبَّنَآ أَخْرِجْنَا مِنْهَا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنَّا ظلِمُونَ* قَالَ اخْسَئُواْ فِیهَا وَلَا تُکلِّمُونِ* إِنَّهُ کانَ فَرِیقٌ مِّنْ عِبَادَی یقُولُونَ رَبَّنَآ ءَامَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَیرُ الرحِمِینَ* فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِیا حَتَّی أَنسَوْکمْ ذِکرِی وَکنتُم مِّنْهُمْ تَضْحَکونَ[1]
[ای ] پروردگار ما! ما را از این (دوزخ) بیرون آر، و اگر (به بدی) باز گشتیم پس در حقیقت ما ستمکاریم. »* (خدا به آنان) می فرماید: «در آن (دوزخ) گم شوید، و [با من ] سخن مگویید!* [چرا] که دسته ای از بندگان من همواره می گفتند: « [ای ] پروردگار ما! ایمان آوردیم؛ پس ما را بیامرز و بر ما رحم کن؛ در حالی که تو بهترین رحم کنندگانی؛ »* و [لی ] آنان را به ریشخند گرفتید، تا (با این کار) یاد مرا از خاطر شما زدودند؛ و شما همواره به آنان می خندیدید.
1- در این آیات بیان شد که دوزخیان تقاضای بازگشت به دنیا را دارند، ولی از این حقیقت غافل اند که سرای آخرت روز حساب و جزاست و بازگشت از آن به دنیا ممکن نیست.
فَتَعلَی اللَّهُ الْمَلِک الْحَقُّ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْءَانِ مِن قَبْلِ أَن یقْضَی إِلَیک وَحْیهُ وَقُلْ رَّبِّ زِدْنِی عِلْماً[1]
و والاتر است خدایی که فرمانروای حق است. و (ای پیامبر) نسبت به (خواندن) قرآن شتاب مَورز پیش از آن که وحی آن به سوی تو پایان پذیرد؛ و بگو: «پروردگارا! مرا دانش افزای.»
از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام مرویست
که هر کس از پیروان ما هر روز این چهار حمد را بخواند خداوند او را سه چیز کرامت فرماید:
اول عمر طبیعی
دوم مال و جمعیت بسیار
سوم باایمان ازدنیارفتن وبی حساب داخل بهشت شدن
وَ قُل رَّبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِّی مِن لَّدُنْک سُلْطناً نِّصِیراً[i]
و بگو: «پروردگارا، مرا (در هر کار،) با ورودی صادقانه وارد کن، و با خروجی صادقانه خارج ساز؛ و از نزدت برای من تسلّطی یاری بخش، قرار ده.»
قَالَ رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی* وَیسِّرْ لِی أَمْرِی* وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِّن لِّسَانِی* یفْقَهُواْ قَوْلِی* [1]
(موسی) گفت: «پروردگارا! سینه ام را برایم بگشا؛* و کارم را برایم آسان گردان؛* و گره از زبانم بگشای؛* تا سخن مرا به طور عمیق بفهمند.*