آداب استفاده از تربت

یکی از آداب و سنن در نزد شیعه که خیلی هم مورد توجه هست مسئله دعا به درگاه خداوند تعالی است. که خداوند هم در قرآن می فرمایند «أدعونی استجب لکم»[1]بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را

در روایت است که می فرمایند

«الدعاء مخّ العبادة»

و در کتب حدیثی من جمله کتاب کافی بابی هست راجع به دعا و اهمیت دعا کردن. دعا کردن طلب کمک خواستن از خداوند تبارک و تعالی است در باب تربت حضرت سیدالشهداء علیه السلام در هنگام استفاده کردن از تربت علیه السلام و اکل تربت دعاهایی وارد شده است که انسان از خداوند استمداد می گیرد به واسطه این دعاها به جهت رفع مشکل خصوصا شفا گرفتن و رفع درد و الم.

زنده نگهداشتن عزاداری سنتی

حسین علیه السلام کشته شد و ادامه ی شهادت او اسارت اهلبیت او بود و ادامه ی اسارت اهلبیت شهادت پویندگان راه حسین علیه السلام است. به همین علت در این میان دو چیز واجب و لازم است که زنده بماند. یکی مجالس عزا و گریه، سینه زدنها، دسته ها و عزاداری سنتی است که در واقع ادامه ی مکتب قیام ابی عبدالله الحسین علیه السلام می باشد. به تعبیر دیگر عزاداریها علت مبقیه این قیام است. یعنی علت موجده، قیام حسین علیه السلام و اسارت زینب بوده، اما علت مبقه ای که این مکتب را تا روز قیامت زنده نگه می دارد این گونه مجالس و عزاداریهاست.

تأثیر سه حادثه بزرگ تاریخ

سه حادثه بزرگ تاریخ اسلام یعنی: سقیفه، کربلا و غیبت امام زمان عجل الله فرجه نیز هر کدام مؤثر از دیگری است.

می توان گفت: در حقیقت شالوده حادثه کربلا در سقیفه ریخته شد و با بروز حادثه کربلا ریشه اصلی محرومیت جامعه از حضور و مبتلا شدن به غیبت امام زمان علیه السلام کاشته شد. گذشته از جنایات سردمداران سقیفه و کسانی که به نا حق بر مسند امامت نشستند، مردم نیز بی تقصیر نبودند.

در این ماجرای جانسوز، سکوت مردم سبب شد تا با روی کار آمدن غاصبان خلافت، واقعه غدیر نادیده گرفته شود، و در اولین ساعات رحلت رسول گرامی اسلام، خانه وحی مورد هجوم قرار گیرد و حرمت یگانه دخت نبی مکرم اسلام شکسته شود، همان دختری که رضایتش رضایت خدا و خشمش خشم پروردگار بود،

آثار و برکات گریه بر شهدای کربلا

                  

امام صادق(ع) می فرمایند: «کسی که برای اینها غصه دار می شود، در حال غصه که نفس می کشد، نفس او تسبیح است. چشمی که بر آنها بگرید آن آب چشم که در حال گریه از چشم او بیرون می آید آن رحمت خدا است»؛ چون گریه بر آنها باعث آمرزش گناه است. باعث پاک شدن و محبوب شدن پیش پروردگار است. البته همه این آثار برای مردان و زنانی است که خودشان را در معرض این نسیم الهی و عرشی و ملکوتی قرار دهند درخت خشکیده وجود آن ها از این نسیم، سبز و میوه دار می شود. منبع منفعت و خیر می شوند.

علت مخالفت وهابیت با اهل سنت

آنچه در این مقاله بررسی خواهد شد مختصات اعتقادی و رویکردهای رفتاری و گرایش های متعصبانه و مراحل تکوین جریان های مختلف سلفی و تکفیری است که با وجود سر و صدای زیادی که در جامعه جهانی و امت اسلام ایجاد کرده اند، تعداد اندکی از آن ها را به خود اختصاص داده اند. وهابیت اولین جریان موهوم در تاریخ اسلام بود که معنای جهاد را توسعه داده و جنگیدن با مسلمانان مخالف خود را همچون جهاد با مخالفان کافر پنداشته و آنها را واجب‌ القتل می‌داند.

تجلى اندیشه‏ ورزى و مسؤولیت ‏پذیرى حضرت زینب (سلام الله علیها) در بازخوانى خطبه‏ هاى ایشان‏

                   

هرگاه سخن از خطابه های حضرت زینب (سلام الله علیها) به میان می آید شجاعت و صبر آن حضرت را به انسان یادآوری می کند. آن حضرت در شرایطی سخن گفتن را آغاز کرد که جامعه به خواب غفلت فرو رفته بود. شرابخواره ای مفسد خود را خلیفه می خواند. آن که به سوی حق و امامت لشکرکشی می کرد در حالی که به خود و یارانش بهشت را بشارت می داد

عبادت امام حسین علیه السلام

الف: ابن اثیر می گوید: «کان الحسین فاضلًا دَیناً کثیر الصّلاة والصّوم و الحجّ»؛ حسین اهل فضیلت و متمسک به دین بود و نماز و روزه و حج او بسیار بود.^[1]

ب: امام حسین علیه السلام بیست و پنج مرتبه به حج مشرف شد.^[2]

ج: امام حسین علیه السلام در شب عاشورا به برادرش حضرت ابوالفضل علیه السلام فرمود: از دشمن مهلت بخواه، زیرا من نماز و دعا و تلاوت قرآن را دوست دارم؛ «فان استطعتَ أن تؤخّرهم الی غدٍ... فهو یعلم أنّی کنتُ قد أحبّ الصّلاة له و تلاوةَ کتابه و کثرة الدّعاء و الاستغفار»^[3]

د: از امام سجاد علیه السلام پرسیدند: چرا فرزندان پدر شما اندک است؟ در پاسخ فرمود: چگونه می توانست فرزندان زیادی داشته باشد، با آن که شب را به عبادت الهی می پرداخت و هر شب هزار رکعت نماز می گزارد.^[4]

معنای اصوات حیوانات

در ایام کودکی از امام حسین- علیه السّلام- در باره صدای حیوانات سؤال کردند؛ چون از شرائط امامت این است که عالم به زبان تمام حیوانات باشد. امام- علیه السّلام- در پاسخ آنان- که حیوانات هنگامی که صدا می کنند چه می گویند- فرمود:

- کرکس می گوید: ای فرزند آدم! هر گونه که می خواهی زندگی کن ولی بدان که عاقبت مرگ است.

- باز می گوید: ای عالم به خفیات و ای رفع کننده بلاها!- طاوس می گوید: خدایا! به خود ظلم کردم و به زینتم مغرور شدم، پس مرا ببخش.

- خارپشت می گوید: خداوند بر عرش خود قرار گرفته است.

سه دعا بعد از نماز صبح و برآوردن شدن حاجات

هر که بگوید در عقب نماز صبح این کلام را حاجتى طلب نکند مگر آنکه آسان شود براى او و کفایت کند حق تعالى آنچه را که مهم او است

بِسْمِ اللَّهِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ فَوَقَاهُ اللَّهُ سَیِّئَاتِ مَا مَکَرُوا لا إِلَهَ إِلا أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ مَا شَاءَ اللَّهُ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ مَا شَاءَ اللَّهُ لا مَا شَاءَ النَّاسُ مَا شَاءَ اللَّهُ وَ إِنْ کَرِهَ النَّاسُ حَسْبِیَ الرَّبُّ مِنَ الْمَرْبُوبِینَ حَسْبِیَ الْخَالِقُ مِنَ الْمَخْلُوقِینَ حَسْبِیَ الرَّازِقُ مِنَ الْمَرْزُوقِینَ حَسْبِیَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ حَسْبِی مَنْ هُوَ حَسْبِی حَسْبِی مَنْ لَمْ یَزَلْ حَسْبِی حَسْبِی مَنْ کَانَ مُذْ کُنْتُ لَمْ یَزَلْ حَسْبِی حَسْبِیَ اللَّهُ لا إِلَهَ إِلا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ

نیت در انجام کارها

«نیت» خواستن دل بود که چون دل کاری دید که مولی عزّ و جلّ آن کار را پسندیده است یا بفرموده است، دل به کردن آن برخیزد و چون دل به کاری برخاست، اندامها موافقت کند، چه دل ملک است و اندامها تبع. و آنکه رسول- صلّی اللّه علیه و سلّم- فرموده است: «نیة المؤمن خیر من عمله». نیت مؤمن به از کار وی. اهل معرفت چنین گفته اند که از بهر آن نیت مؤمن به از کار ویست که نیت کار دل است و دل ملک و کار ملک را قیمت بیش باشد که کار رعیت را.

و خواجه ابو تراب نخشبی - رحمه اللّه- چنین گفته است که نیت کار بیداران است و بیداری بیکار نبود. مرد به نیت به صد کار و به هزار کار برسد و به تن به یک کار بیش نتواند رسیدن.